Eθκέρο, te quiero

Αναχωρώ για τις διακοπές ηττημένος. Ακούω την μπουκαπόρτα του πλοίου πίσω μου να κλείνει σαν βαριά πόρτα φυλακής. Το μυστήριο της υπόθεσης Εθκέρο με κέρδισε κατά κράτος. Σε λίγο θα βρίσκομαι μεσοπέλαγα, χωρίς να έχω καταφέρει να βρω ούτε μία πειστική απάντηση σχετική με τον παίκτη-φάντασμα. Το διάστημα που μας πέρασε, όλα τα ερωτήματα γύρω από τον Ισπανό με τύλιξαν σαν πλοκάμια, ώσπου με ξαπόστειλαν σ' έναν άγνωστο βυθό. Μέρα με τη μέρα ξευτέλιζαν την οξυδέρκειά μου, κορόιδευαν τις αντοχές μου, δοκίμαζαν τη διορατικότητά μου, ώσπου στο τέλος κατέρρευσα. Ταπεινωμένος, έριξα σ' ένα σάκο ό,τι βρήκα και αποφάσισα να φύγω μακριά, νομίζοντας πως έτσι θα ξεφύγω από όλα αυτά που με βασάνιζαν.

Το υποσυνείδητο δεν κάνει ποτέ του διακοπές. Μόλις πάει να νιώσει λίγο μοναξιά, με μια σφεντόνα ρίχνει τις μαύρες σκέψεις στο μυαλό και το εργοστάσιο της νόησης αρχίζει και πάλι να λειτουργεί και να επεξεργάζεται τα νέα δεδομένα.

Ο ορίζοντάς μου έχει γεμίσει ερωτήματα. Oπου πάω και όπου σταθώ έχω την εντύπωση πως ο κόσμος με ρωτάει ακριβώς τα ίδια πράματα που στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Και αυτά είναι: γιατί σε κάθε αναφορά του παίκτη Εθκέρο, σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, φιγουράρει η ίδια φωτό; Αυτή που τον δείχνει να πηδάει σαν τον Ρούντολφ το ελαφάκι για να ξεφύγει από το βίαιο μαρκάρισμα ενός αντιπάλου που με λύσσα τον καταδιώκει; Δεν υπάρχει άλλη φωτογραφία του; Μήπως ήταν η μοναδική στην οποία κατάφεραν οι φωτορεπόρτερ να τον απαθανατίσουν, επειδή είναι πολύ γρήγορος;

Γιατί όσο οι μέρες προχωρούν η τιμή του στο μεταγραφικό παζάρι του Αλ Χαλίλι, αντί να αυξάνεται, πέφτει σαν πυρετός ηττημένος από την αντιβίωση; Η τιμή του ξεκίνησε από τα 2 εκατ. ευρώ, όσο περίπου στοίχησε στους Αργεντινούς η μεταγραφή του υπέρβαρου Νούνιες. Κατόπιν έπεσε στο 1,8. Ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα για να δουλέψει ο μπουφές, όπως λένε και στον κινηματογράφο, και χωρίς πολλά πολλά φτάσαμε στην εκπληκτική τιμή-προσφορά του ενός εκατομμυρίου, άντε δώσε 800.000 στο χέρι και τον έκλεισες!

Πώς καταφέρνει λοιπόν αυτός ο δαίμονας να παίζει σαν μπεγλέρι τους νόμους της ελεύθερης αγοράς; Τι σκαρώνει στους κανόνες της προσφοράς κι της ζήτησης, έχοντάς τους πάντα στη δούλεψή του; Η περίπτωση Εθκέρο έχει κάνει όλους εμάς που ασχολούμαστε μ' αυτή να προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, να ρωτάμε και να ξαναρωτάμε, σαν γέροι χτυπημένοι από εγκεφαλικό, τα ίδια πράματα, και τέλος έστειλε στο νοσοκομείο με κολικούς τον Αντύπα, που τρώει μισό βουνό μπριζόλες στην καθισιά του. Πόσους ακόμη θα ξεκάνει αυτός ο σατανάς;

Από τότε που άκουσα το όνομά του να αναφέρεται ως μεταγραφικός στόχος των «ερυθρολεύκων», έχουν περάσει σχεδόν 45 εφιαλτικές μέρες και ακόμη τίποτα. Και το εκπληκτικότερο; Ο Ολυμπιακός έχει να τα βάλει με τουλάχιστον δέκα ομάδες που μαλώνουν για πάρτη του. Τι κοινό έχουν αυτές μεταξύ τους; Καμία δεν τον θέλει!

Αν υπάρχει πάντως κάτι ενθαρρυντικό σε αυτή την ιστορία, είναι πως ο Ολυμπιακός επέλεξε για προπονητή του τον Βαλβέρδε και όχι τον Τεν Κάτε. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν πρότεινε στη διοίκηση ούτε έναν παίκτη να του αγοράσει. Στάμπαρε τις αδυναμίες της ομάδας και άφησε τους ανθρώπους της διοίκησης να επιλέξουν τους κατάλληλους.

Αντίθετα, στον Ολυμπιακό πίστεψαν ότι με έναν κόπο θα έφτιαχναν δύο κέικ. Πως με την πρόσληψη του Βελβέρδε, δηλαδή, θα αποκτούσαν και μάνατζερ, να τους προτείνει δύο-τρεις παίκτες να βγει η χρονιά. Αυτοί, έτσι κι αλλιώς, το χρέος τους το έκαναν. Αγόρασαν τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Αν οι προτάσεις του Ισπανού έβγαιναν μάπα, ακόμη καλύτερα. Θα τις χρέωναν σε αυτόν. Φανταστείτε λοιπόν στη θέση του Βαλβέρδε να ήταν ο Τεν Κάτε. Ενα ολόκληρο καλοκαίρι θα κάθονταν αμίλητοι, κοιτώντας τον Ολλανδό στα μάτια.