Ολα τα είχαμε, πλάκωσε κι ο Καμούνιας

Oσον αφορά τις μεταγραφικές κινήσεις τον τελευταίο μήνα, ο Ολυμπιακός ανακυκλώνει τα ίδια ονόματα. Λογικό. Από τη μια δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής να εντοπίσει τους ποδοσφαιριστές στις θέσεις που πονά η ομάδα, σύμφωνα με τη γνώμη του προπονητή, κι από την άλλη ο κόουτς είναι φρέσκος, με αποτέλεσμα να χρειάζεται χρόνο για να αποκτήσει μια πλήρη εικόνα της ομάδας. Αν μάλιστα είναι λίγο αργός στα συμπεράσματά του και διστακτικός στις αποφάσεις, όπως τον κόβω τον Βαλβέρδε, και συγχρόνως προσπαθεί να καταλάβει πόσα χρήματα περίπου είναι διατεθειμένη να ρίξει η διοίκηση του Ολυμπιακού για να μη φάει άλλη πόρτα, τότε ο χρόνος περνά και μένεις πίσω.

Η διοίκηση, για να μην τη ζαλίζουν κάθε λίγο και λιγάκι οι ρεπόρτερ, ανακατεύει τα ονόματα. Μετρήστε μόνο πόσες φορές μπήκε και βγήκε από το μεταγραφικό πάρε-δώσε ο Ντούσερ και βγάλτε τα συμπεράσματα μόνοι σας. Πετάνε ένα όνομα, τρέχουν οι άλλοι να το αρπάξουν και την ίδια ώρα ψάχνουν να βρουν ποιος καλός θα τους κάτσει, σύμφωνα με το ποσό που θέλουν να διαθέσουν. Κάτι μου λέει ότι έτσι θα το πήγαιναν μέχρι τέλους, αλλά την πιάτσα χάλασε η μεταγραφή του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μόνο που όταν σου δίνεται η δυνατότητα να τρέχεις επικεφαλής κι εσύ κάθε τόσο γυρνάς να δεις αν πλησιάζει ο αντίπαλος, τότε χάνεις πολύτιμο χρόνο και 9 στις 10 φορές ο αντίπαλος παίρνει κεφάλι.

Η όλη ιστορία μου θυμίζει ένα ωραίο περιστατικό με πρωταγωνιστές τον Ευάγγελο Μυτιληναίο, που μόλις είχε αναλάβει τον Ηρακλή, και έναν παράγοντα μεγάλη μορφή και μούρη της πόλης. Συναντήθηκαν, λοιπόν, στο αεροδρόμιο, όταν η ομάδα ήταν έτοιμη να πετάξει για την προετοιμασία. Πλησιάζει η μορφή τον πρόεδρο –γνωρίζονταν μεταξύ τους– και πριν προλάβει ο Μυτιληναίος να τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός τον παίρνει παραμάζωμα και του λέει: «Πρόεδρε, ό,τι κι αν σου πουν, είναι μαλακίες. Παρακολουθώ την ομάδα χρόνια. Για να μην πετάξεις, λοιπόν, τα λεφτά σου, σου λέω ότι χρειαζόμαστε τέσσερις παίκτες στον άξονα. Εναν τερματοφύλακα, ένα σέντερ μπακ, ένα επιτελικό δεκάρι και ένα σέντερ φορ».

«Ωραία, ρε Δημήτρη, έχεις να προτείνεις κάτι;», απάντησε ψύχραιμα ο πρόεδρος. Και βέβαια του λέει η μούρη: «Για σέντερ φορ πάρε τον τάδε ή τον τάδε» και του ξεφουρνίζει δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα την εποχή εκείνη στο ευρωπαϊκό στερέωμα. «Τρελάθηκες, ρε Δημήτρη, αυτοί κοστίζουν ένα κάρο λεφτά, πού θα τα βρούμε;», τον διακόπτει ο πρόεδρος. «Και πώς θα κάνουμε τον Ηρακλή μεγάλο», του την μπαίνει η μούρη. «Θα τον κάνουμε αλλά να μην πετάξουμε τα λεφτά. Να δούμε πρώτα ποιους μπορούμε να πάρουμε και κυρίως ποιοι έρχονται». Η μούρη τότε συννεφιάζει και του λέει: «Χέσε τον σέντερ φορ, πάρε δεκάρι». «Και ποιον για να έχουμε καλό ερώτημα», ξαναρωτάει ο πρόεδρος. «Ρίξ' τα και πάρε τον Ντέκο». «Τον Ντέκο; τρελάθηκες, ρε, αυτός κοστίζει μια περιουσία». «Ε, τότε χέσε και το δεκάρι και πάρε ένα καλό σέντερ μπακ επειδή πίσω είμαστε τρύπιοι». «Ωραία», του λέει ο Μυτιληναίος και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του η μούρη συμπληρώνει: «Αλλά πάρε παικταρά, τον Κίβου, να λύσεις το πρόβλημά σου!». «Ε, δεν πας καλά», αρχίζει να φωνάζει ο πρόεδρος. «Ξέρεις, ρε, πόσα ζητάει;». Τότε η μούρη βουτάει τον σάκο από κάτω, τον περνάει στον ώμο και του λέει: «Χέσε, μωρέ, πόσο κοστίζει και πόσο κοστίζει... Αφού δεν πρόκειται να πάρεις κανέναν, τι το συζητάμε; Πάρε τουλάχιστον έναν τερματοφύλακα, να τελειώνουμε», του φωνάζει και φεύγει αγανακτισμένος.

Ετσι, λοιπόν, και στον Ολυμπιακό. Αν μπορούσαν, θα έκλειναν τον Εντού για 8 εκατ. και δεν θα τους φαινόταν ακριβός, όταν για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο έχουν ξοδέψει κοντά στα 2,5 εκατ. ευρώ! Οπότε, μια χαρά είναι ο Εθκέρο και το πολυεργαλείο Αλόνσο για μερεμέτια εσωτερικού κι εξωτερικού χώρου. Οταν όμως ελπίζεις να ψωνίζεις τον Αύγουστο ποιοτικούς παίκτες με λίγα λεφτά, στις θέσεις σέντερ φορ και αριστερά στα χαφ, έχεις τόσες πιθανότητες να τους βρεις όσες πιθανότητες έχει ο Ρουσόπουλος να παραδεχθεί ότι η κυβέρνηση είναι μπλεγμένη στο σκάνδαλο Siemens.