Πρώτα η σταύρωση, μετά η Ανάσταση (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το παιχνίδι Τσέλσι-Λίβερπουλ με κούρασε και συγχρόνως με έβαλε σε σκέψεις. Όχι γιατί το θέαμα απουσίαζε «σε ταξίδι για δουλειές». Άλλος ήταν ο λόγος. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ σπανίως βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο. Οι ομάδες, ένα βήμα πριν, από το μεγάλο τελικό, ξέρουν πολύ καλά ότι το πρώτο πράγμα που θα χρειαστεί να θυσιάσουν είναι το θέαμα. Τα λεφτά πολλά, η διάκριση μεγάλη και η ευκαιρία μπορεί να αποδειχθεί μοναδική.

Θα συμφωνούσα σε όλα, αν η μοίρα δεν έφερνε δύο ομάδες από το μεγάλο νησί αντιμέτωπες για μία μόνο θέση στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Το ότι είναι αγγλικές ομάδες, που έχουν αποδειχθεί το δόγμα του «αυτοσκοπού», είναι που με βάζει σε σκέψεις. Αλλά μην πάμε μακριά. Κοιτάξτε ποιους έχουν στους πάγκους. Έναν Πορτογάλο, ο οποίος δεν έχει παίξει μπάλα και ένα Ισπανό, που η ποδοσφαιρική του καριέρα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτή της προπονητικής. Τόσο ο Μουρίνιο, όσο και ο Μπενίτεθ, θεωρούνται από τους κορυφαίους σήμερα προπονητές. Ο πρώτος μάλιστα έχει κερδίσει τίτλους ευρωπαϊκούς και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τον Κασπάροφ του ποδοσφαίρου. Μία ιδιοφυία των γηπέδων. Ο δεύτερος ξεκινάει δεύτερος το δρόμο για την κορυφή και δείχνει πως σύντομα θα καρφώσει τη σημαία του στο ψηλότερο σημείο. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι. Και ένα παιχνίδι οφείλει να είναι διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό ενίοτε, αφού αυτός είναι ο προορισμός του.

Η πολλή στρατηγική, οι ιδιοφυίες που του στερούν την ελευθερία του για να την οικειοποιηθούν οι ίδιοι, δεν έχω ακόμα καταλήξει αν του κάνουν καλό. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για προπονητές που και εγώ θεωρώ ότι είναι κορυφαίοι στο είδος τους, που η φιλοσοφία τους εστιάζεται στο πως θα σταματήσουν τον αντίπαλο (κλασικό παράδειγμα ο Μπενίτεθ). Με αυτό το σκεπτικό θα έρθει και η νίκη! Αυτή είναι η φιλοσοφία τους. Συγνώμη, αλλά εγώ προτιμώ, την άλλη, την παλιά. Αυτή που κοίταζε πως θα κερδίσει και τίποτα άλλο.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι σκάκι. Αν σκέπτεσαι περισσότερο απ’ ότι κινείσαι, γίνεται αργό (το παιχνίδι των ημερών). Αν κινείσαι ενστικτωδώς και σκέπτεσαι ελεύθερα, τότε μιλάμε για άλλο άθλημα από αυτό που μας σερβίρουν. Αν θέλαμε μόνο τακτικές, μυστικά περάσματα, παγίδες και άλλα πονηρά, θα αγαπούσαμε το επιτραπέζιο Stratego και λιγότερο την μπάλα.

Κάθε φορά που το ποδόσφαιρο αναδείκνυε πρωταγωνιστές, άλλους εκτός από τους φυσικούς του, που είναι οι ποδοσφαιριστές, αυτό το ίδιο ήταν που βρισκόταν χαμένο. Όταν πρωταγωνιστήσουν οι διαιτητές, το ποδόσφαιρο χάνει. Όταν πρωταγωνιστήσουν οι χούλιγκανς, η βία, η ένταση, το ποδόσφαιρο απουσιάζει.

Όταν πρωταγωνιστήσουν οι παράγοντες, το ποδόσφαιρο παίζεται έξω από το φυσικό χώρο. Όταν πρωταγωνιστούν το χρήμα και οι διαφημίσεις, επίσης. Όταν πρωταγωνιστούν οι προπονητές το ποδόσφαιρο κουράζει. Είναι το ίδιο με την πολιτική. Όταν απουσιάζουν οι ιδεολογίες από τα κόμματα και αυτά δεν μπορούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, τότε ο λαός υποφέρει και οι ημέτεροι βασιλεύουν. Αυτές τις σκέψεις έκανα βλέποντας το Τσέλσι-Λίβερπουλ, αφού η εικόνα των αγγλικών ομάδων ήταν εκείνη που στο παρελθόν με έκανε να αγαπήσω το ποδόσφαιρο. Μετά σκέφτηκα, μέρες που είναι, ότι το παιχνίδι ίσως να περνάει κι αυτό τη μεγάλη Εβδομάδα των Παθών! Πρώτα θα σταυρωθεί, για να αναστηθεί μετά. Χριστός Ανέστη σε όλους.