Απώλεια ο Λυμπερόπουλος; Συγγνώμη, αλλού είναι το πρόβλημα...

Χάνει η ΑΕΚ από τη λύση της συνεργασίας της με τον Λυμπερόπουλο; Οικονομικά ναι. Πέρυσι τέτοιο καιρό η «Ενωση» θα μπορούσε να κάνει δεκτή την πρόταση ενάμισι εκατομμυρίου ευρώ της Νυρεμβέργης, βάζοντας στο ταμείο της το ποσό αυτό. Και μη μας πει ότι δεν το είχε ανάγκη, γιατί τότε θα αποδειχθεί μεγαλύτερη ψεύτρα και απ' αυτούς που κάθε λίγο και λιγάκι διατυμπανίζουν ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία και με την πρώτη ευκαιρία αγοράζουν λαχείο, το καρφώνουν στο εικονοστάσι και παρακαλούν γονυπετείς να τους πέσει ο πρώτος λαχνός.

Αλλά πού μυαλό τότε στην ΑΕΚ. Ηταν η εποχή που ο Ντέμης ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι με τους δημογέροντες στη σύνθεση της ομάδας η ΑΕΚ θα αποκτούσε την απαιτούμενη εμπειρία για να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα που βασικά την ΑΕΚ δεν την πολυενδιαφέρει, τουλάχιστον όταν συζητεί ακαδημαϊκά. Τότε που το ιδεολογικό της προφίλ συμπυκνώνεται στη φράση: ΑΕΚ δεν γίνεσαι για τα πρωταθλήματα, αλλά γιατί γουστάρεις την μπάλα. Μεγάλη μαγκιά να το λες, ειλικρινά το παραδέχομαι, ακόμη μεγαλύτερη όμως να το πράττεις συνειδητά. Ολα αυτά, όμως, μοιάζουν μπερδεμένα και λίγο θολά. Δεν θα μπορούσαν όμως να ήταν διαφορετικά, μια και το ίδιο θολή και μπερδεμένη είναι η στάση της διοίκησης. Εχω την αίσθηση ότι η ΑΕΚ βρίσκεται μονίμως ένα χρόνο πίσω. Κι εξηγούμαι:

Οικονομικά, επαναλαμβάνω, η ομάδα χάνει από τη λύση της συνεργασίας της με τον «Λύμπε», μια και μπορούσε να τον πουλήσει. Αγωνιστικά καθόλου! Και σ' αυτό είμαι κατηγορηματικός. Οχι γιατί ο Λυμπερόπουλος πέρυσι έκανε μια μέτρια χρονιά, που συνηγορεί στο τι πρόκειται να επακολουθήσει, αλλά γιατί ειλικρινά είναι τουλάχιστον ουτοπικό να προσδοκάς κάτι θετικό από έναν ποδοσφαιριστή που στο τέλος της περσινής σεζόν και, μάλιστα, σε έντονο ύφος, δηλώνει ότι έχει ξεμείνει από... κίνητρο! Μόνο που, αν θέλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι, το οποίο ο Πανάγαθος με τον οποίο ο «Λύμπε» διατηρεί άψογες σχέσεις μάς το δώρισε για άλλες χρήσεις, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, κίνητρο ή ξεκίνητρο, ο «Λύμπε» τόσο μπορούσε τόσο απέδωσε!

Ούτε σοβαρό τραυματισμό είχε ούτε κακό ξεκίνημα είχε κάνει η ομάδα του -το αντίθετο μάλιστα- ούτε με τον προπονητή του είχε διαφορές. Απλώς το εργοστάσιο αυτό το μοντέλο βγάζει. Κανονικά, μετά την περσινή ιστορική, αυστηρή δήλωση Λυμπερόπουλου, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής οφείλουμε να πούμε ότι η διοίκηση θα έπρεπε να προχωρήσει σε λύση συνεργασίας με τον παίκτη. Αλλά πώς να το πράξει αυτό μια διοίκηση που είχε δώσει η ίδια το δικαίωμα σε κάθε ποδοσφαιριστή της ομάδας να λειτουργεί σαν φράξια αριστερής παράταξης. Μόνο κάλπη δεν στήθηκε στα αποδυτήρια για να αποφασίσουν οι παίκτες αν θα κατέβουν να παίξουν στα πλέι οφ. Μήπως το γεγονός ότι η ΑΕΚ θα αγωνιστεί στο ΟΥΕΦΑ είναι κι αυτό μια κατάφωρη αδικία στο πρόσωπο των παικτών και της ομάδας και θα πρέπει, τηρουμένων των δημοκρατικών λειτουργιών, να ρωτηθούν και πάλι ή να ψηφίσουν αν αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να μας εκπροσωπήσουν;

Αυτός εξάλλου είναι ένας από τους λόγους που φέτος δεν παρουσιάζουν κίνηση τα διαρκείας. Από τι να εμπνευστεί ο κόσμος; Από παίκτες που δεν έχουν κίνητρο ή από νεότερους που δεν δείχνουν την απαραίτητη αποφασιστικότητα -επηρεασμένοι προφανώς από το κλίμα- να αλλάξουν, αγωνιστικά τουλάχιστον, το ποδοσφαιρικό κατεστημένο.

Μια διοίκηση απογοητευμένη από τη λειτουργία των θεσμικών οργάνων (Σούπερ Λίγκα - ΕΠΟ), παραδομένη στη δίνη γεγονότων που δεν ήλεγχε, πιασμένη στην κυριολεξία αιχμάλωτη από τα κόλπα των άλλων ισχυρών, λογικό ήταν να μεταδώσει αυτόν τον μηδενισμό και την άρνηση στην ομάδα που υποτίθεται ότι κουμαντάρει, αλλά πολύ φοβάμαι και στον κόσμο.

Πριν από 3 χρόνια η ΑΕΚ είχε τον Σάντος αλλά δεν είχε εμπειρία, πρόγραμμα και, κυρίως, λεφτά. Μετά αποφάσισε να δουλέψει με νέους, επενδύοντας στο μέλλον. Ποτέ άλλοτε το μέλλον δεν ήταν τόσο κοντά. Την επόμενη χρονιά ωρίμασε απότομα και πέρασε στη θεωρία των γκρίζων κροτάφων, με αποτέλεσμα αυτοί να αποδειχθούν πολλοί μεγάλοι για ροκ εντ ρολ, αλλά πολλοί νέοι για να πεθάνουν. Και, επίσης, πολύ επαναστατημένοι για την ηλικία τους! Οταν η ΑΕΚ έπρεπε να κοιτάζει το αύριο κοίταζε το σήμερα κι όταν το σήμερα την καλούσε, αυτή μιλούσε για το χθες. Ετσι έμενε πίσω.

Ολα τώρα μοιάζουν να αρχίζουν πάλι από την αρχή.

Η ΑΕΚ όμως της επόμενης μέρας δεν έχει δικαίωμα να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος, ούτε να μεταλλαχθεί σε «Χημείο του Κράτους» συνεχίζοντας τους πειραματισμούς. Ούτε μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά σε παίκτες που η καρδιά τους το λέει αλλά το σώμα τους ασθενεί (βλέπε φιλότιμες προσπάθειες Ζήκου και Αρουαμπαρένα) ούτε σε ποδοσφαιριστές που ξέμειναν από κίνητρο. Το μέλλον της ομάδας δεν μπορεί να εξαρτάται από ποδοσφαιριστή που το προσωπικό του «εγώ» και η κόντρα του με τον Κόκκαλη τον κρατά ακόμη ενεργό (Βλέπε «Ρίμπο»). Το μέλλον επιβάλλει μια ομάδα με όραμα, φρέσκια, ακομπλάριστη, με παίκτες προσωπικότητες με μοναδική τους επιδίωξη να κατακτήσουν την κορυφή, σαρώνοντας αυτόν που θα βρεθεί στον δρόμο τους. Aυτό συνεπάγεται μια διοίκηση με οργανωτική ταυτότητα και όχι απλώς καλές προθέσεις. Σε αυτή την ομάδα κανένας Λυμπερόπουλος δεν έχει θέση.