Ποιος Μίλκοβιτς; Ο ΤΕΧ είναι ο τρομερός

Mε την τέντα χαμηλωμένη για προστασία, διάβαζα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου την εικονογραφημένη περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον σούπερ ήρωα καουμπόη TEX, με τίτλο: «Figlio del Vento». Μετάφραση: «Ο γιος του ανέμου». Μου αρέσουν πολύ τα κόμικς. Τα λατρεύω. Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία μάζεψα όσα περισσότερα τεύχη μπορούσα από περιπέτειες του TEX. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από το να αράζεις καλοκαιριάτικα ξεφυλλίζοντας ανάλαφρες εικονογραφημένες ιστορίες με πρωταγωνιστές καουμπόηδες, Iνδιάνους, παράξενες μούρες της Αγριας Δύσης, και άλλα τέτοια. Απορούσα πάντα πώς είναι δυνατόν με τη ζέστη να χτυπάει limit up να υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν στις παραλίες βιβλία όπως «Η κατάρρευση του Πολιτικού Συστήματος στην Ελλάδα σήμερα», του Χρήστου Γιανναρά, ή την τελευταία ποιητική συλλογή του Βέλτσου «Ησυχία». Ολα αυτά εν μέσω τολμηρών γυναικείων μαγιό που ταξιδεύουν πέρα-δώθε αδιαφορώντας για την όποια κατάρρευση, και τυπάδων που κάνουν διπλάσιο θόρυβο από τις ρακέτες με τις οποίες εξασκούνται, με την ελπίδα ότι κάποιος εκτός από τα καντήλια θα τους αφιερώσει τη δέουσα προσοχή. Απορώ, λοιπόν, πώς τα καταφέρνουν και διαβάζουν. Αν τα καταφέρνουν… Είναι σαν να μελετάς μέσα σε στριπτιζάδικο για να περάσεις πρώτος στην Ιατρική.

Στο κόμικς, λοιπόν, που διαβάζω ο TEX με την παρέα του, αλλά και τη συνδρομή της ινδιάνικης φυλής Νάβαχο, με τους οποίους τον συνδέει μακρά φιλία, προσπαθούν να σώσουν από τα χέρια παράνομων κυνηγών αλλά και κάποιου δαιμόνιου στρατηγού ένα καθαρόαιμο άτι, που οι ερυθρόδερμοι το θεωρούν ιερό και του έχουν δώσει το όνομα «Γιος του Ανέμου».

Πάνω στην κορύφωση, εκεί που έχουν αρχίσει τα πρώτα πιστολίδια, χτυπάει το κινητό. Κάποιος ήταν, κάτι ήθελε, μιλάω και το κλείνω. Πάνω που πάω να συνεχίσω το μάτι μου πέφτει στο σώμα των εφημερίδων που ξεκουράζεται στο τραπέζι, περιμένοντας τη σειρά τους για ανάγνωση. Συγκεκριμένα το βλέμμα μου καρφώνεται στο πρωτοσέλιδο της δικιά μας, της «Sportday»: «Ο καλύτερος στον κόσμο». Διακρίνω έναν αθλητή με τα χέρια σηκωμένα να πανηγυρίζει και διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός έριξε τη μεταγραφική του βόμβα αποκτώντας τον Μίλκοβιτς, γνωστό ανά την υφήλιο ως Ιβάν ο Τρομερός. Ποιος είναι αυτός; Πού έπαιζε και δεν τον έχω ξανακούσει; Η ανάγνωση των γύρω γύρω με βοηθά να αντιληφθώ ότι πρόκειται για αθλητή του βόλεϊ, ή της πετόσφαιρας, όπως αποκαλούσε το σπορ ο Γιώργος Σισμάνης, πρότυπο του Αντώνη Πανούτσου τότε που το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας σού έστελνε σπίτι έναν ασφαλίτη για να μη σε πλακώσει η μοναξιά, αλλά να σε πλακώσει αυτός.

Να είσαι, τώρα, Παναθηναϊκός, να έχεις τον νταλκά σου ότι ο Αντωνίου για Αϊμάρ και Πιζάρο πήγαινε και τελικά έκλεισε Ρουκάβινα, να έχεις ντουμανιάσει που δεν γίνεται τίποτα με Ζιλμπέρτο, που ο Γκάμπριελ δεν δίνει σημεία ζωής, και που το καλόπαιδο, ο Αβραάμ, αποδείχθηκε Γαβραάμ, και ξαφνικά να διαβάζεις στην πρώτη σελίδα για τον Μίλκοβιτς τον καλύτερο στον κόσμο που υπέγραψε στον Ολυμπιακό. Χωρίς να γνωρίζεις, βέβαια, ότι πρόκειται για βολεϊμπολίστα. Να αρχίσεις τότε να πλακώνεις στα μπινελίκια όλους αυτούς που σου υποσχέθηκαν μεταγραφές εκατομμυρίων και πρώτα ονόματα, χωρίς να φταίνε οι άνθρωποι, να κάνεις την Κυριακή σου «τατάνα» πριν καλά καλά αρχίσει, χωρίς λόγο, και μόλις αντιληφθείς ότι ο παίκτης δεν είναι ούτε επιθετικός ούτε αμυντικός, αλλά διαγώνιος, να κάνεις 5 τσιγάρα άφιλτρα στη σειρά για να συνέλθεις. Επειδή για πολλούς αυτή η περίοδος των μεταγραφών είναι πολύ σημαντική, για το κύρος της ομάδας που υποστηρίζουν, για την επένδυση ονείρων που έχουν κάνει, για την ψυχική τους ηρεμία γενικότερα, τους συμβουλεύω να διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα με μεγάλη προσοχή. Εγώ, πάντως, δεκάρα δεν δίνω. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Συνεχίζω να απολαμβάνω τις περιπέτειες του TEX εκεί που οι καουμπόηδες είναι πρώτοι στο πιστόλι, και οι Νάβαχο παλικάρια που το λέει η ψυχή τους.