Mε χαρτί και καλαμάρι ό,τι λέγεται στα αποδυτήρια

Πάνε σχεδόν 15 χρόνια από μια βραδιά με πολλή κουβέντα με τον Αρι Χάαν. Ο Ολλανδός (τότε τεχνικός του ΠΑΟΚ) ήταν απολαυστικός συζητητής, με εξαιρετικές απόψεις και όχι μόνο για την μπάλα. Ανθρωπος οξυδερκής, που ως ποδοσφαιριστής κατέκτησε μια ντουζίνα διεθνείς τίτλους, ήταν πάντα ο αγαπημένος των προπονητών. Ο Στέφαν Κόβατς, στο σύντομο πέρασμά του από την Ελλάδα, το 1982 μου εκθείαζε τον Χάαν ως «τον πληρέστερο ποδοσφαιριστή με τον οποίο συνεργάστηκε». Ο Ρίνους Μίχελς, δημιουργός του τεράστιου Αγιαξ των '70s, είχε υπογραμμίσει την ανάγκη «οι παίκτες να σκέφτονται συνεχώς μέσα στο γήπεδο, όπως έκαναν ο Κρόιφ και ο Χάαν».

Η κουβέντα εκείνο το βράδυ είχε πάει και στη σχέση δημοσιογράφων και παικτών. Μέχρι πού φτάνουν τα όρια, μέχρι πού σταματάει η ανάγκη για ρεπορτάζ και πότε υπεισέρχονται οι προσωπικές βλέψεις. «Ξέρω πως κανείς δεν πρόκειται να πάψει να μιλά με τους ρεπόρτερ, οπότε επιλέγω να λέω πράγματα που δεν είναι μυστικά», μου έλεγε. «Στον Αγιαξ ο Μίχελς όταν ήθελε να τσεκάρει ποιος βγάζει κάτι προς τα έξω έκανε ένα τρικ». «Ποιο ήταν αυτό;», τον ρώτησα. Χαμογέλασε και άρχισε να μιλά χαμηλόφωνα, λες και κάποιος μας κρυφάκουγε: «Εκανε μεμονωμένα ραντεβού και έλεγε κάτι διαφορετικό στον καθέναν. Στους τρεις ή τέσσερις που γνώριζε πως μιλούν με τους ρεπόρτερ έδινε και από μία ψεύτικη πληροφορία. Την επόμενη μέρα τα έβλεπε δημοσιευμένα και ήξερε τους ενόχους και η μεγαλύτερη τιμωρία τους ήταν όταν οι ρεπόρτερ έβλεπαν πως αυτά που γράφουν ήταν ψέματα και άλλαζαν συμπεριφορά απέναντί τους», συμπλήρωσε ο Χάαν. Το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας ήταν όμως η συνέχεια: «Μια φορά ο Μίχελς μάς έδωσε την πληροφορία πως θα φύγει στο τέλος της χρονιάς για την Μπαρτσελόνα. Σε όλους. Φυσικά μόλις φύγαμε από το γήπεδο, όλοι ψάξαμε κάπου να δώσουμε την πληροφορία. Σε μία εποχή που η τεχνολογία ήταν στα σπάργανα, η διασταύρωση της είδησης ήταν δύσκολη μέσα στη νύχτα», είπε και τράβηξε ακόμα μια ρουφηξιά από το πούρο που συνόδευε τις νυχτερινές συζητήσεις: «Ξέρεις τι συνέβη μετά; Οι ρεπόρτερ που είχαν καεί στον χυλό με τις προηγούμενες λανθασμένες πληροφορίες, αγνόησαν την πηγή τους. Και το πλήρωσαν!». Ακολούθησε η αφελής ερώτησή μου αν σταμάτησαν οι ρουφιανιές: «Οχι, βέβαια. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Αποδυτήρια χωρίς ρουφιάνους είναι σαν τις Αλπεις χωρίς χιόνια. Γίνεται; Ακόμα και το καλοκαίρι οι κορφές είναι κάτασπρες».

Αυτή η ιστορία μού έρχεται πάντα στο μυαλό όταν ακούω για τις παρακλήσεις, ή τις απειλές, ή τις συμβουλές –πείτε το όπως θέλετε– προς τους ποδοσφαιριστές να μη μιλάνε στους ρεπόρτερ. Το ζήτησε και ο Γιώργος Δώνης προχθές. Οπως τα είπε έτσι μεταφέρθηκαν στις εφημερίδες! Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κάποτε, πριν από μία εικοσαετία, στην πρώτη χρονιά του Μπάγεβιτς ως προπονητή στην ΑΕΚ, ο (τότε πρόεδρος) Γιδόπουλος είχε μπει μαινόμενος στα αποδυτήρια ύστερα από μία ήττα από τον Αρη και επέβαλε πρόστιμο, λέγοντας πως αν έβλεπε το παραμικρό στον Τύπο θα γινόταν χαμός. Την επόμενη μέρα σε ραδιοφωνική εκπομπή είχαμε μεταδώσει... ηχογραφημένη όλη την κουβέντα, την οποία είχε μαγνητοφωνήσει μέσα στα αποδυτήρια ένας από τους παίκτες!

Ο Σόλιντ, μόλις πριν από τρία χρόνια, είχε ευθαρσώς πει στους παίκτες του πως ο ίδιος μιλούσε στους δημοσιογράφους. Κάποτε το ομολόγησε πρώτος –στην Ελλάδα– πως μιλούσε, και μάλιστα αντάλλαζε απόψεις με τον Τύπο ο Φέρεντς Πούσκας. Ηταν όμως άλλη εποχή η δεκαετία του '70 και τέτοιο μέγεθος ο Πούσκας, που μπορούσε να λέει κάτι χωρίς να παρεξηγηθεί. Φυσικά και υπήρχαν πάντα προπονητές που είχαν εξαιρετικές σχέσεις με τον Τύπο. Και έκαναν επιτυχίες. Αλλοι που είχαν κακή σχέση. Και πάλι έκαναν επιτυχίες. Και το αντίστροφο. Αντιδημοσιογραφικοί που ήταν αποτυχημένοι και πολύ δημοσιογραφικοί που επίσης δεν προλάβαιναν να κάνουν... παρέλαση σε ομάδα. Γενικότητες στη ζωή δεν υπάρχουν. Οσο για τους ποδοσφαιριστές, πόσο παλιά πρέπει να πάει κάποιος για να βρει αν μιλάγανε υπογείως με τον Τύπο; Στις αρχές της δεκαετίας του '50 υπήρχε δημοσίευμα σε ιταλικό περιοδικό πως η διοίκηση της Γιουβέντους ήθελε να τιμωρήσει κάποιους άσους της «επειδή διαρρέουν μυστικά των προπονήσεων σε εφημερίδα»! Σήμερα με τα κινητά τηλέφωνα και τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας, οι «καλοί ρουφιάνοι» των αποδυτηρίων έχουν πολύ εύκολη ζωή. Πού είναι οι εποχές της δεκαετίας του '80, που με το σαμπουάν νωπό στο… μαλλί έφευγαν οι παίκτες από την προπόνηση για να βρουν γρήγορα περίπτερο στον δρόμο για να τηλεφωνήσουν στον «δικό τους» ρεπόρτερ;

Το να ψάχνουν τόσο πολύ στις ομάδες τι φταίει και οι εφημερίδες έχουν τα πάντα χαρτί και καλαμάρι, χάνουν χρόνο και υπομονή άδικα. Διαχρονικά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Γιατί, όπως έλεγε ο Χάαν, «Αλπεις χωρίς χιόνια γίνονται;».

Tζάμπα κόπος

Κάποιοι έχουν προσπαθήσει χρόνια τώρα να απαξιώσουν τον Γιώργο Κατσιφαράκη. Τζάμπα κόπος. Ο (κάθε) Ντελούρα που εμπιστεύεται –και είναι δικαίωμά του– τον Γερμανό γιατρό του μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν πόσο δίκιο είχε ο πρόεδρος του Πανιωνίου και εξαιρετικός επιστήμονας, αλλά πάνω από όλα αληθινός άνθρωπος, όταν προέβλεπε τον περασμένο Οκτώβριο μιλώντας στον NovaΣΠΟΡ FM πως ο πρώην παίκτης της Σάλκε θα χάσει όλη τη σεζόν με την επιλογή του να χειρουργηθεί στη Γερμανία. Οποιοι αθλητές έχουν συνεργαστεί μαζί του και μερικοί μάλιστα έσωσαν την καριέρα τους, έχουν να λένε γι' αυτόν. Η διαδρομή του δεν κρίνεται από τις δικαιολογίες κάθε ξένου ποδοσφαιριστή, ο οποίος πηγαίνει στη χώρα του να χειρουργηθεί διότι θεωρεί πως η Ελλάδα είναι τριτοκοσμική. Αλλά σε αυτόν τον τομέα, της αθλητιατρικής, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είμαστε πολύ πιο μπροστά από πάρα πολλούς. Και ρωτήστε αυτούς που έπαιξαν στην Πρέμιερ Λιγκ για τον χρόνο αποκατάστασης στις αγγλικές ομάδες και αντίστοιχα το πόσο γρήγορα έκαναν τη δουλειά τους γυρίζοντας εδώ!