Από τον Κονσεϊσάο στον Πιζάρο και επιστροφή!

Ο Παναθηναϊκός έβαλε πλώρη για Γκάμπριελ. Τον δεξιό αμυντικό της Φλουμινένσε. Οταν ακούς για Βραζιλιάνο μπακ σού έρχεται στο μυαλό παίκτης σκληροτράχηλος, που κοντρολάρει την μπάλα με τη μία, ακόμα και αν του τη ρίξεις από τον 50ό όροφο ενός ουρανοξύστη, για του οποίου τις σέντρες δεν ανησυχούν διόλου αυτοί που πίνουν καφέ πίσω από την εστία, ότι μαζί με το εισιτήριο του ματς θα φεσωθούν και το καθαριστήριο, και ο οποίος εν τέλει αναπτύσσει επιθετικές πρωτοβουλίες, βάζει κάτω τη γραμμή του πλάγιου και την ακολουθεί με την ίδια προσήλωση που δείχνει τα βράδια ο μπεκρής νταλικέρης στη διαχωριστική λωρίδα της Εθνικής οδού για να μη χάσει τον δρόμο. Οι πρώτες πληροφορίες περιγράφουν έναν αξιόλογο παίκτη. Τις επιβεβαιώνει ο Μάτος που το τραγούδι «Μου αρέσει να μη λέω πολλά» φαίνεται να του ταιριάζει γάντι. Το ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι: θα κλείσει η μεταγραφή; Θα καταφέρει ο Παναθηναϊκός να κάνει επιτέλους σεφτέ στην απόκτηση ξένου ποδοσφαιριστή;

Μέχρι τώρα οι μεταγραφικοί στόχοι ήταν: πρώτος και καλύτερος στη λίστα ο Πεγεράνο, που το σίριαλ της μεταγραφής σπάει κάθε ρεκόρ. Προς γενική κατάπληξη έχει κρατήσει περισσότερο και από την προκαταρκτική εξέταση για την πολύκροτη υπόθεση της Siemens. Δεν λείπουν βέβαια και οι αισιόδοξοι. Αυτοί που πιστεύουν –και μάλιστα βαθιά– ότι ο Πεγεράνο έχει περισσότερες πιθανότητες να ντυθεί στα πράσινα απ' όσες έχουμε όλοι εμείς να πληροφορηθούμε τον υπουργό-φαντομά, ο οποίος εμπλέκεται στη υπόθεση. Μακάρι... ο καιρός γαρ εγγύς, όπως θα έλεγε και ο πάνσοφος Λιακόπουλος. Αλλά χερικό με Πεγεράνο η ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν έκανε.

Ακολουθούν οι ηχηροί Πιζάρο και Ζιλμπέρτο Σίλβα, για τους οποίους το ρεπορτάζ αναφέρει ότι πρόκειται για δύσκολες περιπτώσεις, στις οποίες το οικονομικό δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Δεν δελεάζεις εύκολα μόνο με το χρήμα ποδοσφαιριστές τέτοιου βεληνεκούς. Το θέμα είναι αν η ομάδα που κάνει την προσφορά εκπληρώνει τις αγωνιστικές φιλοδοξίες τους. Το όνομα του Τεν Κάτε αποτελεί διαπραγματευτικό ατού για τους «πράσινους», αλλά όπως όλα δείχνουν δεν αρκεί μόνο αυτό.

Οσοι έχουν εμπλακεί τώρα στα παραγοντικά του Παναθηναϊκού και στο παρελθόν κατά τη μεταγραφική περίοδο ασκούσαν δριμύτατη κριτική στη διοίκηση, αλλά και ο σκληρός πυρήνας των αγανακτισμένων οπαδών που αναφερόταν συχνά-πυκνά απαξιωτικά στα ποσά που διατίθεντο για την απόκτηση ποδοσφαιριστών, οφείλουν να έχουν αντιληφθεί τώρα που το χρήμα τρέχει σαν το νερό στον κατήφορο ότι μόνο εύκολο δεν είναι να πας σε έναν παίκτη αναγνωρισμένης αξίας, να του ρίξεις τα εκατομμύρια για να τον κάνεις σκλάβο στο… χορτάρι σου. Παίζει σημαντικό ρόλο ποιος είσαι και από πού.

Ωραίο να λες ότι για μεταγραφές διαθέτω 40 έως 50 μύρια ευρώ, αλλά το θέμα είναι αν ενδιαφέρει κάποιον που τα αξίζει να ρθει να τα πάρει για να συνεργαστείτε. Κάποιοι λοιπόν αυτή την περίοδο στην ΠΑΕ ΠΑΟ χαμογελάνε με νόημα. Δεν είναι ότι γουστάρουν που η ομάδα δεν κατάφερε ακόμα να κλείσει το μεγάλο όνομα από το εξωτερικό. Το αντίθετο μάλιστα. Το χαμόγελο με νόημα πηγαίνει σε όλους αυτούς που πίστευαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι με το που θα σκάσει μύτη στο παζάρι ο ενιαίος Παναθηναϊκός με τα εκατομμύριά του όλοι οι παίκτες αξίας θα έπαιζαν μπουνιές ποιος θα πρωτοϋπογράψει. Αμ δε. Μην ξεχνάτε επίσης ότι και από την προηγούμενη διοίκηση διατέθηκαν αξιόλογα ποσά για ηχηρά ονόματα. Περίπτωση Κονσεϊσάο, περίπτωση Μπίσκαν. Ο πρώτος ακόμα περπατάει κάπου στο πουθενά με μια μπλούζα που γράφει «Να περπατάς, να κολυμπάς, στον γιατρό να μην πατάς» και ο δεύτερος έχει βάψει καταπράσινο το ψυγείο στο σπίτι του, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης απέναντι στην ομάδα που του χάρισε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική άνεση. Αλλά μην ξεχνάτε ότι και οι δύο είχαν έρθει ως ονόματα. Οι μεταγραφές λένε ότι είναι σαν τα μεταχειρισμένα αμάξια: ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου βγάλουν κουσούρι. Η παρομοίωση ισχύει ακόμα και για τα αυτοκίνητα που θεωρούνται πρώτης κλάσης. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει, αν ο ΠΑΟ καταφέρει με τα πολλά να κλείσει ονόματα και ένα-δυο αποδειχθούν κουσουρλίδικα; Τότε είναι που θα χαμηλώσουν οι τόνοι και μαζί τους η έπαρση. Και κάπου εκεί αρχίζεις να συμπαθείς όλους αυτούς που στο παρελθόν την πάτησαν.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Πού ήσουν εσύ τόσο καιρό;

Είναι ο Θεός μου! Και δεν μιλάμε για τον όποιο όποιο. Μιλάμε για τον πρώην διευθυντή της Telecom Ιταλίας. Πληροφορήθηκα την ύπαρξή του από τη στήλη Πρόσωπα του Γιώργου Αγγελόπουλου στα χθεσινά «ΝΕΑ». Τον παρουσίαζε μέσα από ένα άρθρο με τίτλο «Ζώντας βραδέως». Διαβάστε το και ακολουθήστε την αλήθεια του.

«Για να μάθουμε να ζούμε με βραδύτητα, αρκεί μία ώρα: αυτή κατά την οποία σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, πριν ετοιμάσουμε ήρεμα το πρωινό μας, και ξυριζόμαστε ή περιποιούμαστε ήρεμα τα γένια μας, ακούγοντας τη μουσική που μας αρέσει με ηρεμία. Συνήθως, δεν υπάρχει ούτε μουσική ούτε ηρεμία –μόνο τρομερή βιασύνη για να προλάβουμε, λέει ο Κοντιτζάνι, ο οποίος οργανώνει χάπενινγκ σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να διδάξει πώς να ζει κάποιος χωρίς να βιάζεται.

Ξεκινήσαμε μια παρέα φίλων που είχαμε το ίδιο πρόβλημα», εξηγεί. «Δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας στην προσωπική ζωή μας, ήμασταν πάντα βιαστικοί και αιωρούμασταν συνεχώς ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον». Η ιστοσελίδα του (www. vivereconlentezza.com) έχει 100.000 επισκέψεις την ημέρα και χιλιάδες άνθρωποι γράφουν «και εγώ θα δοκιμάσω».

Μετά αφηγούνται πώς δοκίμασαν. Είναι ένας που βάλθηκε να μαγειρέψει ραγού την Κυριακή, ένας άλλος που το βράδυ σβήνει την τηλεόραση όταν κάθεται στο τραπέζι, ένας που βγαίνει το πρωί στον κηπάκο κάτω από το σπίτι του και κάνει ασκήσεις Τάι Τσι, ένας άλλος που έχει βαλθεί να ξεσκονίζει τα φύλλα του φίκου του –«ήταν σαν να προσεύχομαι», γράφει για την πρώτη φορά που το έκανε. Ενας μπάρμαν γράφει: «Ο κόσμος μπαίνει και λέει μόνο: "Καφέ". Πίστευα πως είχε γίνει το όνομά μου "κύριος Καφέ". Τι θλίψη... Και φαντάζεται πώς θα ήταν αν, αντί για μια λέξη, έλεγαν επτά "Καλημέρα, Μάριε. Θα ήθελα έναν καφέ. Ευχαριστώ".

Από τις ιστορίες που φθάνουν στην ιστοσελίδα και από αυτές που ακούει στο περιβάλλον του, ο Μπρούνο Κοντιτζάνι εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο την ονομασία της ιστοσελίδας "Vivere con lentezza" ("Ζώντας βραδέως", Εκδόσεις Οrme). Δίνει σε αυτό μικρές απλές συμβουλές: να λες καλημέρα στον μπάρμαν, να πηγαίνεις σπίτι με τα πόδια για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα, να αποφεύγεις να κάνεις δύο πράγματα μαζί, για παράδειγμα να απαντάς στο τηλέφωνο και να γράφεις e-mail –η πολυσχιδής δραστηριότητα είναι εχθρός της βραδύτητας. Πρόκειται για πράγματα απλά, όμως η απλότητα είναι η αρετή των μεγάλων, όπως η ηρεμία είναι η αρετή των δυνατών.

Τον Μάρτιο ο Κοντιτζάνι και η παρέα του πήγαν στη Νέα Υόρκη στη Γιούνιον Σκουέαρ. Εκείνος φορούσε καπέλο και σήμα αστυνομικού, γυαλιά-καθρέφτες και έδινε... κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα στους πεζούς, οι οποίες περιείχαν συμβουλές για να επιβραδύνουν τη ζωή τους. Τον Σεπτέμβριο θα επαναλάβει το χάπενινγκ σε μια ακόμα μεγαλύτερη μητρόπολη: το Τόκιο».