Το μαρτύριο του μάγου (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Ζιοβάνι στο εικοστό λεπτό με μια απίστευτη λόμπα στέλνει την μπάλα πρώτα στο δεξί κάθετο δοκάρι της εστίας του Αιγάλεω και μετά στα δίχτυα. Ο Σιντιμπέ στην προσπάθειά του να παρακολουθήσει την πορεία της κινδυνεύει να πάθει αυχενικό. Δεν ξέρω γιατί αυτές τις εικόνες τις έχω στο μυαλό μου πολύ καθαρά. Εκείνες που μου έρχονται σε αργή φάση είναι αυτές που ακολούθησαν.

Ο «Ζιο» να περπατάει αργά, να μην έχει διάθεση να πανηγυρίσει το γκολ, να βγαίνει εκτός αγωνιστικού χώρου με εμφανή τα στοιχεία της αμηχανίας. Καμία έκρηξη, καμία έκφραση, ούτε καν εκείνο το περίφημο γονάτισμα στο χόρτο με τα χέρια υψωμένα να ευχαριστούν το Θεό. Παράξενη σκηνή. Δύο πιτσιρικάδες έχουν σπάσει τον κλοιό των σεκιούριτι, έχουν μπει στον αγωνιστικό χώρο, κρέμονται από πάνω του, τον φιλούν, δείχνουν να προσπαθούν να τον συνεφέρουν, αλλά αυτός… τίποτα. Επιστρέφει στον αγωνιστικό χώρο με το χαρακτηριστικό βήμα του, δεν κοιτάζει πουθενά και το παιχνίδι συνεχίζεται. Ή μήπως τελειώνει; Ο «Ζιο» ξέρει πολύ καλά ότι οι μέρες του στο λιμάνι, που κάποτε με το όνομά του πήγαιναν μαζί, είναι μετρημένες. Αλλά έχω την εντύπωση ότι άλλο είναι αυτό που τον πονά. Ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στις τάξεις των «ερυθρόλευκων» οπαδών για το αν είναι ο μάγος που όλοι πίστεψαν ή ένας απλός αγύρτης.

Πολλοί θα πουν «ποιος είναι ο Ζιοβάνι; Τι έκανε τέλος πάντων; Ποια είναι η θέση του; Δεκάρι; Σέντερ φορ; Ή γενικότερα ένας επιθετικός;». Κάποιοι άλλοι, πριν προλάβει να απαντηθεί το ερώτημα, θα βιαστούν να πουν «τα ίδια δεν έκανε όπου κι αν πήγε; Στην Μπαρτσελόνα πέρασε και δεν ακούμπησε. Και στον Ολυμπιακό, αν το δούμε συνολικά, άλλες χρονιές υπήρχε και άλλες απλώς περπατούσε». Μπορεί να γίνουν και πιο αυστηροί, ότι με τα εκατομμύρια που του δίνουν δεν είναι για να παίζει με το Αιγάλεω, με τη Χαλκηδόνα και να βάζει εκπληκτικά γκολ με τον Ακράτητο. Είναι για άλλα μεγαλύτερα. Εγώ, πολύ απλά, θα πω ότι για τα άλλα, τα μεγαλύτερα, και για να γίνω πιο σαφής, για τα ευρωπαϊκά θα πρέπει να μεγαλώσει όλη η ομάδα από μόνη της και όχι να τη μεγαλώσει σαν Βραζιλιάνος κηδεμόνας ο «Ζιο».

Και μπορώ να γίνω κι εγώ ακόμα πιο αυστηρός. Με το ποδόσφαιρο που μας έχουν επιβάλει κάποιοι, ο Ζιοβάνι και ο όποιος Ζιοβάνι δεν μπορεί παρά μόνο κάποιες μέρες ή σε κάποια παιχνίδια να είναι πρωταγωνιστής. Κι αν θέλετε, μπορώ να γίνω και περισσότερο κακός. Ο Μπάτζιο, ο μεγάλος «μικρός βούδας», αφού πέρασε από ομάδες όπως οι Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Ιντερ, τελικά δεν τον ήθελε κανείς επειδή περπατούσε και τελείωσε την καριέρα του στην Μπρέσια. «Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε», λέει ο Φιλ Κόλινς και έχει απόλυτο δίκιο. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Ο Ζιοβάνι είναι ένα δεκάρι έτσι απλά και συγχρόνως φαντασμαγορικά, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Τίποτα περισσότερο. Στο σιχαμένο «μοντέρνο» επαγγελματικό ποδόσφαιρο της χώρας μας, αλλά και ενίοτε του εξωτερικού, οι καλλιτέχνες δεν μπορούν παρά να περπατούν. Στο εξωτερικό, ο κόσμος τουλάχιστον τους σέβεται και τους αναγνωρίζει. Ας το κάνουμε κι εμείς.