Πού πας, βρε Πορτογαλία;

Κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων Γερμανίας και Πορτογαλίας για πρώτη φορά η τηλεόραση, εκτός από εικόνα και ήχο, είχε και... μυρωδιά. Στην αρχή νόμιζα ότι η κακοσμία προέρχεται από τον βιολογικό καθαρισμό (;) της Ψυτάλλειας, γεγονός που συμβαίνει συχνά. Διαπίστωσα όμως ότι η έντονη δυσοσμία γινόταν ακόμα εντονότερη όταν πλησίαζα προς τη μικρή οθόνη. Δεν άργησα λοιπόν να καταλάβω ότι προερχόταν από τους Πορτογάλους, οι οποίοι στη θέα των Γερμανών πρόλαβαν και χέστηκαν πριν καλά καλά ξεκινήσει το ματς. Μπορεί να αποδίδεις καλό ποδόσφαιρο, θεαματικό, γρήγορο και με ταλαντούχους παίκτες.

Ολα αυτά, όμως, μέχρι να συναντήσεις στον δρόμο σου μια εθνική Γερμανίας και να χρειαστεί τότε να αποδείξεις ότι όλα αυτά δεν είναι μια απλή υποκειμενική κρίση, αλλά ένα γεγονός που δεν χωράει αμφισβήτηση. Συμφωνώ λοιπόν με όλους αυτούς που κατά καιρούς λένε: «Καλή ομάδα αυτή, εντυπωσιακή η άλλη, αλλά κάτσε να πέσει αντίπαλος με καμία Γερμανία ή Ιταλία και μετά βλέπουμε». Αυτές οι ομάδες, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αποτελούν το βαρόμετρο. Αν τις νικήσεις, αξίζεις να φτάσεις στην κορυφή. Αν όχι, κάθεσαι απέξω και κοιτάς.

Ειλικρινά θέλω να ξέρω αν όλοι αυτοί οι «ιερόσυλοι», που συνέκριναν πριν από λίγο καιρό τον Ρονάλντο με τον Τζορτζ Μπεστ και είχαν την τύχη να δουν τον μεγάλο Ιρλανδό να χαϊδεύει την μπάλα, σήμερα εμμένουν στην άποψή τους. Παιχνίδι όπως αυτό, με τις κάμερες κολλημένες πάνω του και τις προσδοκίες των φιλάθλων να κρέμονται από τις ποδοσφαιρικές ικανότητές του, ο Μπεστ θα το κέρδιζε μόνος. Στο ημίχρονο θα προλάβαινε να κουτουπώσει δύο Miss Αγγλία στα όρθια και να πιει μισό μπουκάλι σαμπάνια -έτσι για το καλό. Στο δεύτερο μέρος θα έμπαινε στο γήπεδο, θα μάζευε τους αντιπάλους για να τους ανακοινώσει ότι θα τους κάνει ακόμα ένα γρήγορο σέρβις στα πόδια και στη μέση και θα παρακαλούσε έπειτα από αυτό να μην του πρήζουν τα φρύδια με ερωτήσεις πώς και γιατί.

Ακόμα και αν σήμερα δεν παίζεται το ποδόσφαιρο της εποχής του Μπεστ, η φυσιογνωμία και η προσωπικότητα ενός ηγέτη οφείλουν να είναι φτιαγμένη από τα ίδια υλικά. Αυτά τα υλικά ο media player Ρονάλντο δεν τα έχει και ούτε ποτέ του θα τα αποκτήσει. Τα έχει όμως ο Μπάλακ, που μπορεί να είναι πιο αργός, λιγότερο εντυπωσιακός από τον Πορτογάλο, αλλά γνωρίζει πώς να οδηγήσει ο ίδιος την ομάδα του στην κατάκτηση μιας μεγάλης νίκης. Βρείτε μου ένα σημαντικό παιχνίδι με τη φανέλα της εθνικής Πορτογαλίας, ή ακόμα με αυτή της Μάντσεστερ, που ο Ρονάλντο το πήρε μόνος του κάνοντας τη διαφορά και εγώ θα κάτσω να γράψω όσες φορές θέλετε και για όσο χρόνο θέλετε τη φράση «ο Ρονάλντο είναι παικταράς».

Από την άλλη, πώς έχεις την απαίτηση να νικήσεις ολόκληρη εθνική Γερμανίας, έχοντας στον άσο όχι τερματοφύλακα, αλλά κυνηγό πουλιών. Οταν στο κέντρο άμυνας των Γερμανών οι δύο κεντρικοί -Μέτζελντερ και Μερτεζάκερ- στρίβουν πιο αργά και από παντζούρια και εσύ έχεις μόνο έναν ποδοσφαιριστή, τον Ντέκο, που δεν τους φοβάται και πάει να τους τρυπήσει από τον άξονα και οι υπόλοιποι ούτε που το επιχειρούν, τότε τι προκοπή να περιμένεις;

Στο πρώτο γκολ της Γερμανίας, ενδεικτικό του τι πρόκειται να επακολουθήσει, ο Ποντόλσκι προλαβαίνει τον Ποσίγκουα, του παίρνει την μπάλα με το σώμα του, σεντράρει και ο Σβαϊνστάιγκερ, που έχει ξεκινήσει να έρχεται από το σπίτι του στο Μόναχο, προλαβαίνει τον Φερέιρα, που ένα άσπρο ουράνιο σώμα είδε να τον προσπερνά και σκοράρει. Στο δεύτερο γκολ χάνουν τον Κλόζε, στο δε τρίτο δεν έχουν ούτε την πονηριά να κερδίσουν φάουλ στο έξυπνο σπρώξιμο του Μπάλακ στον Φερέιρα. Μετά το τρίτο γκολ των Γερμανών το ματς έχει τελειώσει οριστικά. Και αυτό γιατί μόνο μία ομάδα, η Ιταλία τη 17η Ιουνίου του 1970 στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό, έχει καταφέρει να βάλει ένα παραπάνω γκολ από τα τρία των Γερμανών. Συμπέρασμα: όποιες ομάδες νικήσουν Ιταλία και Γερμανία, αυτές θα ελπίζουν για κατάκτηση του τροπαίου.