Το χειρότερο θα είναι να λέμε πως δεν έγινε τίποτα

Το χειρότερο που έχουμε να κάνουμε όλοι είναι να πούμε γι’ αυτή την αποτυχημένη παρουσία στο Euro 2008 ότι δεν έγινε και τίποτα. Να χαϊδέψουμε τα αυτιά των ποδοσφαιριστών, να συμφωνήσουμε ότι οι κακοί ξένοι χάρηκαν για το στραπάτσο μας επειδή μας φθονούν για την επιτυχία του 2004 και να βάλουμε τα κεφάλια στην άμμο. Η ομάδα πέταξε μία μεγάλη ευκαιρία στα σκουπίδια. Οχι το να προκριθεί. Αυτό ήταν εξ ορισμού δύσκολο. Το να εκτιμηθεί. Να ανέβει στην υπόληψη των ξένων. Δεν είναι εύκολο. Το έκανε ακόμα δυσκολότερο το άγχος της πρεμιέρας. Παίζαμε, σε αντίθεση με την Πορτογαλία πριν από τέσσερα χρόνια όταν μας είχαν όλοι ξεγραμμένους, με βατό αντίπαλο. Επέμενα μετά την ήττα μας από τους Σουηδούς ότι οι παίκτες του Λάγκερμπακ θα έμεναν στους τρεις πόντους. Μάλιστα, πήρα το ρίσκο να πω ότι οι Ρώσοι θα τους «καταπιούν» πιο εύκολα από τους Ισπανούς. Μία ομάδα ατάλαντη, που χωρίς τον Ιμπραΐμοβιτς δεν έχει απολύτως καμία διαφορά από εμάς. Ομως ο Οτο Ρεχάγκελ, τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία στην Πορτογαλία, ήταν ο πιο ντεφορμέ προπονητής στη διοργάνωση. Ο μόνος χωρίς κάποια καινοτομία, χωρίς καμία προετοιμασία. Εκ των υστέρων η ΕΠΟ αποφασίζει να τους βάλει δίπλα τα αυτονόητα. Τιμ μάνατζερ, γυμναστή, άνθρωπο για τους τερματοφύλακες! Αυτά που υπήρχαν πριν από τον Οτο, όταν μας έλειπαν όλα τα άλλα! Είναι για να τρελαίνεσαι. Φυσικά η ομοσπονδία μπορεί να πει κάποιος ότι φταίει για πολλά, αλλά γι’ αυτό το γεγονός δεν έχει ευθύνη. Διότι αν επέμενε σε κάτι που δεν θέλει ο Ρεχάγκελ θα έμοιαζε με παρέμβαση στο έργο του.

Σε αντίθεση με ομοσπονδιακούς προπονητές σε άλλες χώρες τα τελευταία χρόνια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις υποδομές. Για το τι θα αφήσει όταν φύγει. Ο Κόμπι Κουν για παράδειγμα στην Ελβετία μπορούσε με τους μπαρουτοκαπνισμένους που διέθετε το 2004 να πάει και στο Μουντιάλ του 2006, εκεί που τελικά αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Ουκρανία, χωρίς να έχει δεχτεί γκολ στα τέσσερα ματς που έδωσε. Στόχος του ήταν το Euro 2008, για το οποίο δεν ήξερε ακόμα αν θα είναι στον πάγκο. Κοίταξε και το αύριο όλο αυτόν τον καιρό ενώ ήδη είχε υπογράψει ο Χίτζφελντ, βάζοντας σε μία ήδη ανανεωμένη ομάδα και άλλους καινούργιους όπως ο Ντερτιγιόκ. Ο Οτο δεν σκέφτηκε ποτέ όχι την επόμενη διοργάνωση, αλλά ούτε τα επόμενα προκριματικά όλα αυτά τα χρόνια.

Τέλος πάντων, με τις απαραίτητες προσθήκες που θα φέρουν φρεσκάδα (Νίνης, Παπασταθόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Αβραάμ Παπαδόπουλος) το ρόστερ των 18 τουλάχιστον από τους 23 που ήταν εδώ είναι καλή μαγιά για τα προκριματικά του 2010. Φτάνει ο Ρεχάγκελ να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Και να αποφασίσει να ξεχάσει πώς φτάσαμε το 2004 στον τίτλο. Η ομάδα μπορεί και οφείλει να παίξει όπως στα προκριματικά του Euro. Ο ευνουχισμός της στο ματς με τη Σουηδία κόστισε και αγωνιστικά και το χειρότερο από πλευράς εντυπώσεων. Ηταν μία σκληρή εμπειρία η παρουσία στο Σάλτσμπουργκ. Θα την κάνει ακόμη πιο οδυνηρή στο μέλλον η διαπίστωση του να μην έχουμε διδαχτεί τίποτα! Και κάτι ακόμα τελευταίο για την εθνική ομάδα, αφού από αύριο θα ασχοληθούμε πια με τη διοργάνωση που συνεχίζεται και που είναι από πλευράς θεάματος η καλύτερη από το 1988 και ύστερα: όπως οι Κροάτες έχουν πλαισιώσει τον Μπίλιτς με όλα τα τοτέμ της ομάδας του 1998 (Ασάνοβιτς, Προσινέτσκι, Γιούρτσεβιτς) ενώ οι ομάδες Ελπίδων και Νέων είναι στα χέρια άλλων παλιών, ελπίζω και στην ΕΠΟ να έχουν κάποια στιγμή το θάρρος να πουν στον Οτο ότι είτε θέλει είτε όχι κάποιοι παλιοί θα είναι μέσα στην ομάδα. Ο Φύσσας, ο Τσιάρτας, ο Νταμπίζας όταν σταματήσει, ο Νικοπολίδης σε ένα χρόνο από τώρα για τους τερματοφύλακες, ο Μανωλάς πρέπει να είναι γύρω από τον Γερμανό για την επόμενη μέρα που δεν αργεί. Και που έχω τονίσει ξανά ότι πρέπει να είναι με το οργανόγραμμα των Γάλλων και των Ιταλών, δηλαδή με την ανάθεση στον προπονητή των Ελπίδων της ομάδας των Ανδρών. Στον Νίκο Νιόπλια.