H κριτική επιβάλλεται, όχι όμως και η απαξίωση

Aπόψε δεν είναι το τελευταίο ματς για το Euro 2008. Είναι το πρώτο της εποχής που οδηγεί -ελπίζω- στο Μουντιάλ του 2010. Εννοείται πως κίνητρο υπάρχει. Πρωταθλήτρια Ευρώπης που αποκλείστηκε πιο πρόωρα από εμάς δεν υπήρξε στην ιστορία, με εξαίρεση τη Γαλλία που το 1988 δεν προκρίθηκε καν στα τελικά.

Επίσης, είμαστε η μοναδική ομάδα με μηδέν γκολ και μηδέν βαθμούς στο Euro του 2008 και δεν θα ήθελε κανείς η ομάδα αυτή να γραφτεί για αρνητικούς λόγους στην ιστορία. Τώρα το να αναφέρω πως το ματς είναι επίσημο και μετρά πολύ στη λίστα του ranking της ΦΙΦΑ, στην οποία πέσαμε 12οι μετά τα φιλικά με Ουγγαρία και Αρμενία καθώς και τις ήττες εδώ στο Σάλτσμπουργκ, μάλλον δεν θα χρειαζόταν αν είχαμε ως λαός τη συναίσθηση πως το κάθε τέλος είναι η αρχή ενός καινούργιου. Αυτό δυστυχώς το καταλαβαίνουμε μόνο εκ των υστέρων. Οταν για παράδειγμα τον περασμένο Αύγουστο χάναμε από την Ισπανία στο φιλικό προς τιμήν του Ζαγοράκη με γκολ στις καθυστερήσεις, κανένας από τους παίκτες δεν γνώριζε πόσο σημαντική ήταν ακόμη και η ισοπαλία, μια και τελικά πήραμε την προνομιούχο ένατη θέση στη λίστα της ΦΙΦΑ στο τσακ! Χρειάστηκαν οι νίκες μας μέχρι το τέλος για να μπούμε εμείς επικεφαλής ομίλου στα προκριματικά του Μουντιάλ.

Επίσης το αποψινό ματς πρέπει να είναι ένα αληθινό τεστ προθέσεων του Ρεχάγκελ. Η συμμετοχή όλων των παιδιών που είναι στην αποστολή θεωρείται για μένα πολύ σημαντική, όπως είχε κάνει ο Αλκέτας Παναγούλιας τόσο το 1980 στο ιταλικό Euro όσο και στην πικρή εμπειρία της Αμερικής στο Μουντιάλ το 1994. Δεν έχει σημασία αν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, που όπως προανέφερα μετράει, αλλά πρώτα από όλα είναι μία τιμή για τα παιδιά που δεν έπαιξαν να έχουν αυτή την εμπειρία. Πιστεύω μάλιστα πως το κίνητρό τους θα είναι τεράστιο και είναι πολύ πιο πιθανό να έχουμε καλό αποτέλεσμα με αυτούς στην ενδεκάδα, διότι οι πιο πολλοί διεκδικούν θέση και στην επόμενη διοργάνωση.

Οι σκέψεις που ακούστηκαν προχθές από το Σάλτσμπουργκ, πως ο Ρεχάγκελ θα πιεστεί, επιτέλους, να αποκτήσει ολοκληρωμένο τεχνικό επιτελείο, ελπίζω να υλοποιηθούν. Ο Γιάννης Τοπαλίδης είναι ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος που βοήθησε σημαντικά τον Ρεχάγκελ να καταλάβει πρόσωπα και πράγματα. Ομως είναι ανέφικτο να του ζητά κανείς να κάνει δέκα δουλειές ταυτόχρονα, δηλαδή και του δεύτερου προπονητή και του σκάουτερ (τόσο των αντιπάλων όσο και των δικών μας παικτών μέσα στη χρονιά), αλλά ταυτόχρονα να λειτουργεί και σαν αντι-Ρεχάγκελ σε όλα τα άλλα. Είναι άδικο και γι' αυτόν και για την ομάδα. Ενα πλήρες τιμ θα βοηθούσε τους πάντες να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους.

Η παρουσία μας ως Ελλάδα σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ολοκληρώνεται απόψε κα είναι αλήθεια πως ζήσαμε ένα όνειρο από το 2004 μέχρι και τώρα. Η Ελλάδα σε δύο σερί τελικές φάσεις, επικεφαλής στις κληρώσεις, κάτοχος του τίτλου, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος... είναι πράγματα που δεν θα τα συζητούσαμε καν πριν από επτά χρόνια. Ο Οτο Ρεχάγκελ έχει ιδιοτροπίες, σύμφωνοι, αλλά αυτές κυρίως οι ιδιοτροπίες του δημιούργησαν τις συνθήκες να φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε αποτυχία το να χάνουμε στην τελική φάση με 1-0 από τη Ρωσία! Θα είναι άδικο να μην του πιστώσουμε αυτή την τεράστια επιτυχία, ειδικά από τη στιγμή που το 2001 ήμασταν περίπου στην 60ή θέση της λίστας της ΦΙΦΑ και σταθερά από τότε ανεβαίναμε μέχρι τον τελευταίο μήνα. Επειδή όμως δεν θέλει πολύ να ξαναβρεθούμε στα χαμηλά, αυτό το οικοδόμημα οφείλουμε να το βοηθήσουμε να μείνει αρραγές. Και αυτό δεν σημαίνει να μην κάνουμε κριτική. Η κριτική επιβάλλεται. Η απαξίωση είναι που πληγώνει, αλλά στην Ελλάδα βρίσκει πάντα δυστυχώς πρόσφορο έδαφος.