Φοβερό! Μίλησαν οι διεθνείς μετά την ήττα

Από τα πολλά που ακούω κατά τη διάρκεια του Euro είναι τα μπράβο στους διεθνείς μας, που μετά την ήττα από τη Σουηδία βγήκαν και μίλησαν στα Μέσα. Η ανακάλυψη ότι οι διεθνείς μας μιλάνε ακόμη και ύστερα από ήττες είναι το ίδιο σημαντική με το ότι από την περιγραφή του φετινού Euro λείπει ο Μανώλης Μαυρομάτης. Οι εποχές που οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής έπειτα από ένα ατυχές αποτέλεσμα κρυβόντουσαν στις κατακόμβες και απέφευγαν τους δημοσιογράφους, όπως ο διάολος το λιβάνι, ευτυχώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Να διευκρινίσω κάτι. Αλλο, κάτω από το βάρος ενός παιχνιδιού που πήγε στραβά, να επιλέγεις να μη μιλήσεις επειδή δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις κάτι ή γιατί προτιμάς εκείνη τη στιγμή να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό -πράγμα θεμιτό και πολύ ανθρώπινο- και άλλο αποφεύγω τα Μέσα επειδή δεν γουστάρω με τις ερωτήσεις τους να μου ζαλίζουν τον έρωτα. Το δεύτερο λοιπόν δεν συμβαίνει εδώ και καιρό, άλλο αν κάποιοι το ανακάλυψαν εσχάτως.

Ακόμη και αυτοί που ύστερα από ένα ματς δεν αισθάνονται έτοιμοι να προβούν σε κάποια δήλωση, συνήθως το αποφεύγουν ευγενικά, δεσμευόμενοι ότι θα μιλήσουν την επόμενη φορά. Η ανάδειξη λοιπόν ενός γεγονότος αυτονόητου πλέον και στην Ελλάδα, ότι δηλαδή οι ποδοσφαιριστές μας δεν κρύβονται έπειτα από μια ήττα, αποδεικνύει πόσο πίσω σε νοοτροπία όχι μόνο από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και από τους ίδιους τους παίκτες, έχουν μείνει όλοι αυτοί που γεμάτοι έκπληξη και θαυμασμό παρουσιάζουν το συμβάν ως κάτι αξιοπρόσεκτο. Στο ρόστερ της Εθνικής θα βρεις 9 ποδοσφαιριστές που βγάζουν τον «άρτον ημών τον επιούσιον» στο εξωτερικό και κάποιους ακόμη που έχουν να διηγηθούν ιστορίες από την αλλοδαπή. Ολοι αυτοί, που στο σύνολό τους βγάζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση με οποιονδήποτε εκλογικό νόμο, έχουν αποδεχθεί και αφομοιώσει πλήρως συνήθειες και πρακτικές της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής κουλτούρας, τις οποίες ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Συνήθειες και πρακτικές που θέλουν του φυσικούς πρωταγωνιστές του αθλήματος, που δεν είναι άλλοι από τους ποδοσφαιριστές, να καταθέτουν την άποψή τους ανοιχτά χωρίς φόβο και πάθος, ανεξάρτητα από την έκβαση ενός παιχνιδιού.

Η ίδια νοοτροπία, που επικροτεί τη στάση των παικτών να μην παίξουν κρυφτό με τα Μέσα, είναι που μας κάνει να νιώθουμε αμήχανα όταν πρόκειται να αναφερθούμε με τρόπο αυστηρό στον Ρεχάγκελ. Η έλλειψη τριβής και εμπειρίας ανάλογων περιστάσεων κάνει να εμφανίζονται δυσδιάκριτα σε μας τα όρια ανάμεσα στην αυστηρή κριτική και στην αχαριστία. Φοβόμαστε μήπως ξεπεράσουμε το μέτρο, χωρίς πρώτα να έχουμε με σαφή τρόπο ορίσει ποιο είναι αυτό. Ετσι χαμένοι και συγχρόνως αμήχανοι μπαίνουμε σε ένα λαβύρινθο από ηθικά διλήμματα, τα οποία σε άλλες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες τα έχουν λύσει εδώ και καιρό. Βλέπετε, αυτοί είναι παλιοί στο κουρμπέτι, ενώ για μας είναι μόλις το δεύτερο συνεχές και το τρίτο συνολικά Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο οποίο συμμετέχει η χώρα μας. Δεν είμαστε ακόμη εξοικειωμένοι με το άθλημα και φοβόμαστε μήπως αυτά που γράψουμε θεωρηθούν κακοπροαίρετα, προβοκατόρικα και άλλες αηδίες. Μέχρι λοιπόν να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και τις ανασφάλειές μας, μέχρι να ορίσουμε τον κώδικα δεοντολογίας και συμπεριφοράς που θα μας βοηθήσει να κάνουμε τη δουλειά μας ψύχραιμα, ας έχουμε τουλάχιστον στο μυαλό μας αυτό που είπε ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας Ερρίκος Ιψεν λίγο πριν κλείσει το μάτια του και αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο: «Τίποτα δεν είναι προσωπικό». Η φράση αυτή, αν χρειαστεί, στο μέλλον ίσως μας βοηθήσει να ρωτήσουμε γιατί θα τρώγαμε από τους Σουηδούς 5 γκολ στο πρώτο ημίχρονο, αν παίζαμε με ένα παίκτη λιγότερο στην άμυνα και έναν περισσότερο στο κέντρο και στην επίθεση!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ζωγραφίστε στον ορίζοντα φτερά

Ανάμεσα στους εθνικούς ύμνους, στα ουρλιαχτά των φιλάθλων, στα κόρνερ, στα δοκάρια και στα φάουλ ο ήχος από το τελευταίο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη λειτούργησε λυτρωτικά. «Οταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά» είναι ο τίτλος της τελευταίας του έμπνευσης. Μου άρεσε και ως σύνθεση και ως φράση.

Οταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά/ένα πουλί χτυπάει στα τζάμια και πεθαίνει /πάνω από την πόλη η ψυχή του ανεβαίνει/και ζωγραφίζει στον ορίζοντα φτερά.

Οταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά /γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια /μα έτσι όπως με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια/ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει.

Με αρέσει ο Παύλος έτσι που ωριμάζει μουσικά. Το έχει το συναίσθημα, δεν το εκβιάζει και γι’ αυτό δεν σε λιγώνει, δεν γίνεται μελό.

Το κομμάτι αποτελεί το πρώτο single από το νέο διπλό live άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο Θέατρο «Απόλλων» της Σύρου. Στο ιταλικής αρχιτεκτονικής θέατρο της Ερμούπολης που χτίστηκε το 1864 με πρότυπο τη Σκάλα του Μιλάνου ο Παύλος Παυλίδης και οι B-movies ηχογράφησαν, αλλά και κινηματογράφησαν, τις δυο παραστάσεις που έδωσαν στα τέλη του Μάρτη. Το διπλό cd κυκλοφόρησε στις 2 του Ιούνη και περιέχει ανανεωμένες εκτελέσεις από το μουσικό παρόν του Παυλίδη, τα δύο προσωπικά του άλμπουμ, «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» και «Αλλη μια μέρα», αλλά και κομμάτια από το παρελθόν του.

Οι κινηματογραφημένες παραστάσεις θα κυκλοφορήσουν σε CD/DVD στα τέλη του Οκτώβρη από την Archangel Music. (www.archangel.gr)