Βάλτε εμπρός να ξεκινήσουμε!

Το παιχνίδι σήμερα θα κριθεί στη μάχη του κέντρου, όπως και τα περισσότερα ματς της διοργάνωσης. Εχεις ποικιλία και ποιότητα στα χαφ; Αν ναι, οι πιθανότητες να προχωρήσεις αυξάνονται σημαντικά. Αν όχι, τότε μοιραία θα βρεθείς με τις βαλίτσες στο χέρι να αποχαιρετάς γεμάτος συγκίνηση τη διοργάνωση. Οπως στη σύγχρονη εποχή όλοι όσοι φιλοδοξούν να φτιάξουν μια επιτυχημένη καριέρα κοιτάζουν να γίνουν σύμβουλοι και μάνατζερ, έτσι και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αν θέλεις να μακροημερεύσεις και να θεωρείσαι απαραίτητος φρόντισε να γίνεις χαφ. Χαφ-μπακ, επιτελικός χαφ, ανασταλτικός χαφ και τέλος η… χειρότερη ράτσα, αυτή που πούλησε την ψυχή της στο διάβολο μήπως και έτσι βρει θέση στην ενδεκάδα, η ράτσα των χαφ-εξτρέμ.

Ο τεχνικός των Σουηδών, Λαρς Λάγκερμπαγκ, χωρίς το ταίρι του πλέον, τον Σόλντενμπεργκ, έχει προσφορές για τη μεσαία γραμμή. Μακάρι να είχε ανάλογες σε ποσότητα αλλά και ποιότητα στον επιθετικό τομέα. Εκεί που εκτός από τον πολύ κύριο Ιμπραΐμοβιτς, έναν από τους κορυφαίους στράικερ στον κόσμο αυτή την εποχή, δεν φαίνεται να βρίσκει άλλον να του λύσει το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Δύσκολα θα βρει κάποιον να τον πλαισιώσει. Θα μου πείτε ότι γίνομαι ιερόσυλος, διότι στην αποστολή υπάρχει ο Χένρικ Λάρσον. Πουλέν μου, ο Λάρσον, από τους επιθετικούς που παραδέχομαι και γουστάρω να βλέπω να αγωνίζονται. Αλλά, άντε τώρα στα 37 του, να έχεις την απαίτηση να σου βγάλει ολόκληρο Euro σε ρυθμό εικοσάρη. Οσο λοιπόν ο Ζλάταν πονάει ή νιώθει ενοχλήσεις από τους τραυματισμούς τόσο θα υποφέρει μαζί του όλη η εθνική Σουηδίας.

Στο κέντρο, δεξιά θα αγωνιστεί ο άλλος Λάρσον (Λάρσον να θέλεις και υπάρχουν εκατομμύρια στη Σουηδία) ο Σεμπάστιαν, που φέτος έκανε φοβερή χρονιά με την Μπέρμιγχαμ. Γρήγορος, με συμμετοχή στα στημένα. Συνήθως είναι αυτός που τα εκτελεί. Απέναντι αριστερά ο αρχηγός Φρέντι Λιούνγκμπεργκ. Οσα σύμφωνα έχει το όνομά του τόση είναι η αξία του. Το καλό για μας είναι ότι έχει χάσει προπονήσεις από τραυματισμούς και συνεπώς δεν βρίσκεται στα καλύτερά του. Στις θέσεις των καθαρόαιμων χαφ έχουμε τρεις υποψηφιότητες για δύο συμμετοχές. Αυτές των κυρίων Λίντεροθ (φέτος έμεινε περίπου έξι μήνες εκτός και τώρα με ατομικές προπονήσεις τρέχει να προλάβει), Κάλστρομ (ο αριστεροπόδαρος νταμπλούχος με τη Λιόν που καλά θα κάνουμε να μην τον αφήσουμε να οπλίσει -παίκτης που δικαίως θεωρείται δεκάρι παλαιάς κοπής) και ο Αντερς Σβένσον (που σωστά χαρακτηρίζεται από τον προπονητή του, Λάγκερμπαγκ, «ελβετικός σουγιάς» της ομάδας. Κατεβάζει μπάλα, κλείνει διαδρόμους, έχει δυνατό σουτ, μπορεί να πασάρει και το κυριότερο συνεχίζει όταν οι άλλοι καταρρέουν). Αλκαλικός ο Σβένσον, τον θεωρώ υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για την Εθνική μας.

Τέλος υπάρχει και η λύση Βίλχελμσον, που παίζει το ίδιο καλά δεξιά και αριστερά και ξέρει να σεντράρει. Ποικιλία όμως συνοδευόμενη από ποιότητα έχουμε να επιδείξουμε και εμείς στον νευραλγικό χώρο του κέντρου. Πάρτε μολύβι και γράψτε μη χάσουμε τον λογαριασμό. Μπασινάς (ξεκίνησα όπως αρμόζει με τον αρχηγό), Κατσουράνης, Καραγκούνης σε όλους τους ρόλους και τις εκδόσεις, Πατσατζόγλου, Τζιόλης και Γιαννακόπουλος. Αμα δεν φτάνουν φέρνουμε από τα μετόπισθεν Αντζα, Τοροσίδη και τσιμεντώσαμε τη μεσαία γραμμή.

Ανεξάρτητα από το πού θα φτάσει και με πόση χρυσόσκονη την έχει ραντίσει η νεράιδα τύχη, η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το τουρνουά η Εθνική έχει να επιδείξει μεγαλύτερη ποσότητα αλλά και καλύτερη ποιότητα παικτών σε σχέση με το προηγούμενο Euro. Αυτό που της απομένει, αρχής γενομένης από το σημερινό ματς, είναι να επιδείξει ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Τίποτα άλλο. Αντε, καλή αρχή να έχουμε!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Η φωτογραφία της χρονιάς 2008

Δεν είναι μόνο τι αναπαριστά η συγκεκριμένη φωτογραφία. Δεν είναι το σατυρικό του πράγματος με τον Μπους επιτέλους να εισπράττει από τον πόλεμο στο Ιράκ αυτό που του αξίζει πραγματικά, αλλά το γεγονός ότι ο Αμερικανός στρατιώτης βρίσκει επιτέλους στόχο! Από τις λίγες φορές που σημαδεύει σωστά και το αποτέλεσμα ικανοποιεί τόσο τον ίδιο όσο και τον αποδέκτη. Ειλικρινά δεν ξέρεις ποιος από τους δύο το απολαμβάνει περισσότερο.

Dig yourself

Ο Νικ Κέιβ είχε έρθει και πέρυσι. Ερχεται σχεδόν κάθε χρόνο. Μπορεί να μην είναι σαν την πρώτη φορά αν και αυτή η πρώτη ήταν πολλά χρόνια πριν από την εποχή των Birthday Party, τότε που όλα γύρω μας ήταν φτιαγμένα από φτηνό γυαλί και θέλαμε να τους δώσουμε μια κλοτσιά να διαλυθούν. Φέτος ήρθε με μουστάκι. Ενα μακρύ γαμ…νο μουστάκι. Στήθηκε στο πάλκο για να παρουσιάσει το τελευταίο άλμπουμ. «Dig Lazarus dig». Με τις κιθάρες να ουρλιάζουν όπως χρόνια πριν. Αν δεν έφτιαχνε ένα τέτοιο άλμπουμ ο Κέιβ, τόσο σκληρό και ταυτόχρονα λυρικό, αποκλείεται να του το χρέωνες. Να του ζητούσες δηλαδή τον λόγο που δεν το προσπαθεί. Θα 'λεγες από μέσα σου ότι και αυτές οι μπαλάντες είναι το ίδιο όμορφες, οι στίχοι τους, όπως και οι παλιότεροι, σου γρατζουνάνε το μυαλό, και ότι στο φινάλε ο άνθρωπος μεγάλωσε, πέρασε τα πενήντα και είναι λογικό να μην αισθάνεται την ανάγκη να αγριεύει για να επιβάλλει την τέχνη του. Ετσι όμως σκεφτόμαστε εμείς. Μυαλά χλιαρά, που η ηχώ των σκέψεών μας μάς τρομάζει.