Επεσαν οι τίτλοι τέλους πριν προλάβει να αρχίσει το Euro

Ηταν η χρονιά του. Χωρίς υπερβολή τα δικά του γκολ έφτασαν τη Ζενίτ στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Εκεί όμως ο ίδιος δεν ήταν πάνω στο χορτάρι, θύμα του ηλίθιου κανονισμού που ευνουχίζει τους παίκτες και κάνει κακό σε τελική ανάλυση στο ίδιο το σπορ. Πίστευε πως το Euro θα ήταν η προσωπική του δικαίωση, την ώρα μάλιστα που ο παρτενέρ του στη Ζενίτ, ο Αντρέι Αρσάβιν, θα λείψει από τα δύο πρώτα ματς. Για τον Αντρέι Πογκρέμπνιακ το όνειρο έγινε εφιάλτης μέσα σε λίγα λεπτά. Ενα υπέροχο γκολ με τη Σερβία, ένας τραυματισμός λίγο μετά. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν πριν καν αρχίσει το έργο. Αδικο. Και συνάμα απόλυτα διδακτικό. Τον ρώτησαν αν αισθάνεται να έχει πάνω του κάποια κατάρα και απλώς χαμογέλασε. Ενα νέο παιδί πάντα κάνει όνειρα. «Θα έχω και άλλες ευκαιρίες στο μέλλον», είπε. Προσθέτοντας όμως και μία ακόμη λέξη, αρκετά θλιμμένα: «Ελπίζω». Αυτή η λέξη κρύβει μέσα της όλο τον πόνο της στιγμής. Ολη την αδικία της ζωής. Ο Πογκρέμπνιακ είχε τη μεγάλη ευκαιρία του φέτος, όχι μόνο μία, αλλά δύο φορές. Ενας ευρωπαϊκός τελικός, όταν δεν είσαι στη Μίλαν, τη Ρεάλ, τη Γιουνάιτεντ, τη Λίβερπουλ, την Μπάγερν, δεν ξέρεις πότε θα σου ξανατύχει. Εδώ και σε αυτές να είσαι, πάλι δεν μπορείς να πεις πως θα το ξαναζήσεις. Γι' αυτό ο Πολ Σκόουλς φέτος ήταν εξαιρετικά τυχερός που πρόλαβε να βιώσει ό,τι έχασε το 1999. Κάτι που ο Ρόι Κιν, επίσης άτυχος τότε βλέποντας από την εξέδρα τον τελικό της Μαν. Γιουνάιτεντ με την Μπάγερν δεν κατάφερε ποτέ να αναπληρώσει.

Ο Πολ Γκασκόιν το 1990 είδε σε μία στιγμή να χάνεται το όνειρό του, με την κάρτα που δέχτηκε στον ημιτελικό με τη Γερμανία. Τα δάκρυα που κύλησαν από το πρόσωπό του αιχμαλώτισαν τα συναισθήματα ενός ολόκληρου έθνους. «Δεν πειράζει, έχει ολόκληρη καριέρα μπροστά του», ήταν τα λόγια του μεγαλύτερου σκόρερ στο αγγλικό ποδόσφαιρο Τζίμι Γκριβς, που σχολίαζε για την ITV το ματς. Ο ίδιος έπρεπε να ξέρει καλύτερα πως αυτό δεν ισχύει. Ο Γκριβς, που υπήρξε ο χαρισματικότερος σκόρερ της γενιάς του σε όλο τον κόσμο, τραυματίστηκε στο Μουντιάλ του 1966 στο ματς των ομίλων Αγγλία - Μεξικό. Ενας άγνωστος πήρε τη θέση του για ένα ματς, ο Τζεφ Χαρστ. Η ιστορία έγραψε πως το γκολ που έβαλε με την Αργεντινή τον κράτησε έως τον τελικό βασικό. Και εκεί το χατ τρικ που πέτυχε τον μετέτρεψε σε εθνικό ήρωα και σερ. Ο Γκριβς έχει ομολογήσει πως εκείνη την περίοδο η κατάθλιψη από τη χαμένη ευκαιρία να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής μέσα στο γήπεδο και όχι με κοστούμι και γραβάτα στην εξέδρα τον ώθησε ακόμη πιο πολύ στο πάθος του για αλκοόλ. Το ότι σώθηκε από αυτό και ζει ακόμη είναι θαύμα, σε αντίθεση με την εικόνα της ζωής του Γκασκόιν, ο οποίος περιφέρεται ως ανθρώπινο ράκος στο Λονδίνο. Μην ξεχνάμε πως ο Πολ Γκασκόιν δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναπάει σε Μουντιάλ, αν και η σύντομη επιστροφή του στην εθνική (μετά τα πολλά προβλήματα τραυματισμών) παραλίγο να αναδείξει την Αγγλία πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1996.

Τότε ακριβώς ήταν που ένας ξανθομάλλης στραβοκάνης χαφ γλίτωσε την τελευταία στιγμή την τιμωρία από τον τελικό του Euro. Λεγόταν Πάβελ Νέντβεντ και η Τσεχία που είχε δύο παίκτες τιμωρημένους (αυτόν και τον Νέμετσεκ) πήρε ένα απρόσμενο μπόνους από την ΟΥΕΦΑ λόγω των πολλών προβλημάτων τραυματισμού των Γερμανών. Επιτράπηκε στους Τσέχους να διαλέξουν την απαλλαγή της τιμωρίας ενός από τους δύο, αν συναινούσαν ώστε η Γερμανία να φέρει δύο παίκτες ειδικά για τον τελικό προκειμένου να συμπληρώσει 16άδα! Ετσι και έγινε. Ο Νέμετσεκ δεν μπόρεσε ποτέ να αναπληρώσει τον χαμένο τελικό, μια και στην καριέρα του δεν ξανάφτασε τόσο μακριά. Οσο για τον Νέντβεντ, η μοίρα μάλλον του το χρώσταγε. Θα θυμάστε το κλάμα του όταν η κίτρινη κάρτα του διαιτητή Ουρς Μέιερ στον ημιτελικό Ρεάλ - Γιουβέντους του στέρησε το 2003 τη συμμετοχή στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η λίστα αυτών που έχασαν μία διοργάνωση ή ένα μεγάλο ματς είναι ατελείωτη. Ο Γιώργος Καραγκούνης ήταν θηρίο στο κλουβί το 2004, χάνοντας τον τελικό με κάρτες. Το κύπελλο που πήραμε τον αποζημίωσε, αλλά για τον ίδιο η αλήθεια είναι πως η απουσία τον πλήγωσε. Ο Κέβιν Κίγκαν περίμενε κάποτε 10 χρόνια να πάει η Αγγλία σε ένα Μουντιάλ και όταν προκρίθηκε, ο ίδιος τραυματίστηκε στην προπόνηση! Εσφιξε τα δόντια, έμεινε στην αποστολή, αλλά κατάφερε να αγωνιστεί μόλις ένα εικοσάλεπτο ως αλλαγή στο τελευταίο ματς με την Ισπανία, όταν όλα είχαν κριθεί. Ο Μπάλακ έχασε τον τελικό του Μουντιάλ το 2002, αν και ο ίδιος είχε συμβάλει τα μέγιστα για να φτάσει η ομάδα του εκεί. Ο Κοστακούρτα το 1994 μέσα σε ενάμιση μήνα έχασε και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν και τον τελικό του Μουντιάλ με την Ιταλία λόγω κάρτας στον ημιτελικό. Επαιξε μέχρι τα 40 και ξανάζησε την χαρά όχι ενός, αλλά τριών ακόμη τελικών Τσάμπιονς Λιγκ. Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, όμως, αυτή η ευκαιρία δεν ξανάρθε. Οπως δεν ξανάρθε η ευκαιρία για τον εξαιρετικό Σοβιετικό κεντρικό αμυντικό Ολεγκ Κουζνέτσοφ, που έχασε από κάρτες τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1988.

Ο Πογκρέμπνιακ είναι πραγματικά άτυχος. Για μένα ήταν το μεγάλο φαβορί για πρώτος σκόρερ στο τουρνουά και θα πήγαινε και τη Ρωσία μακριά. Αν η ζωή τού τα φέρει καλά, ίσως στο μέλλον να μπορέσει να ζήσει αυτά που έχασε μέσα σε ένα μήνα το 2008. Επειδή όμως κανείς δεν σου εγγυάται κάτι ανάλογο και το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της ζωής με ό,τι αυτό συνεπάγεται, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή την ευκαιρία δυστυχώς την έχασε!