Ξέρουν πως μία ήττα είναι καταδικαστική

Eτοιμάζονταν γι' αυτή την πρεμιέρα σχεδόν πέντε χρόνια. Από το 2003 που πήραν το χρίσμα για τη διοργάνωση οι Ελβετοί άλλαξαν τα πλάνα και προετοίμασαν την ομάδα με στόχο να είναι ανταγωνιστικοί. Ενας θρύλος του παρελθόντος, ο Κόμπι Κουν, είχε αναλάβει την ομάδα το 2001 και στον δρόμο για τα τελικά της Πορτογαλίας του ζήτησαν να κάνει σταδιακή ανανέωση. Οι εφημερίδες μίλησαν για το «πείραμα Κουν» και η εικόνα δεν ήταν κακή σ' έναν όμιλο που μετείχαν η Γαλλία και η Αγγλία. Ενα από τα νέα παιδιά που έπαιξαν βασικοί, ο Φονλάντεν, έγινε ο νεότερος σκόρερ σε τελική φάση, όταν προσωρινά ισοφάρισε τους Γάλλους, και μερικοί ακόμα, όπως ο Γκίγκαξ και ο Μπαρνέτα, πήραν το βάπτισμα του πυρός. Το 2006 στη Γερμανία προστέθηκαν και οι Σεντέρος, Ντέγκεν και ο Μπεχράμι συν τον Τζουρού, οπότε η παλιά φουρνιά των Σαπουιζά, Ανσό, Φόγκελ περνούσε οριστικά στο περιθώριο.

Η Ελβετία στο Μουντιάλ πέρασε στους «16», αλλά αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Ουκρανία, χωρίς μάλιστα να έχει δεχτεί γκολ στα παχνίδια που έδωσε! Οι πολλοί τραυματισμοί έκαναν τον Κουν να τρομοκρατηθεί τόσο που απαγόρευσε στον Ντερτιγιόκ (έναν εξαιρετικό νέο φορ) και στον Τζουρού να αγωνιστούν με την εθνική Νέων στα ματς με την Ολλανδία, για τον φόβο των Ιουδαίων! Τα αποτελέσματα στα φιλικά έφεραν προβληματισμό, αλλά ο Κουν καθησύχασε τους συμπατριώτες του, λέγοντας πως η ομάδα στα τελικά θα είναι έτοιμη. Ο Κουν αποχωρεί μετά τα τελικά και αναλαμβάνει ο Χίτζφελντ και θα τους βρούμε μπροστά μας στον δρόμο για τη Νότιο Αφρική το 2010. Η Ελβετία ξέρει πως τέτοια ευκαιρία για να προχωρήσει σε μεγάλη διοργάνωση δεν θα ξαναβρεί. Αν περάσει πρώτη από τον όμιλο και αποφύγει τη Γερμανία, μετά έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως η παρουσία στα ημιτελικά είναι βατός στόχος.

Απέναντί τους στην πρεμιέρα απόψε στη Βασιλεία οι Τσέχοι του Κάρολ Μπρούκνερ. Ισως η ώρα τους να ήταν το 2004, αλλά τους «καθαρίσαμε» στεγνά εμείς με εκείνη την κεφαλιά του Δέλλα. Η ομάδα έχει τέσσερα χρόνια παραπάνω στην πλάτη, έχει μεγάλες απαιτήσεις από το κοινό της και η πικρή αλήθεια είναι πως με την αποχώρηση του Νέντβεντ έκλεισε ο κύκλος των σταρ της ομάδας που ξάφνιασε τους πάντες το 1996 στο Euro της Αγγλίας. Τραυματίστηκε και ο Ροτζίνσκι και αυτομάτως η ποιότητα της ομάδας έπεσε.

Πρόβλημα μεγάλο το εύκολο γκολ, με τον Μπάρος να έχει πραγματοποιήσει τραγική χρονιά στην Πόρτσμουθ και τον Κόλερ να είναι πια 35 και στη Νυρεμβέργη να σκοράρει με το σταγονόμετρο. Κάποια νέα παιδιά ξεπετάχτηκαν, όπως ο εξαιρετικός Μίχαλ Κάντλετς της Σπάρτα Πράγας ή ο Μάρτιν Φένιν (που μπορεί να είναι από τις αποκαλύψεις του τουρνουά), ο οποίος οδήγησε την Τσεχία στον τελικό του Μουντιάλ Νέων πέρυσι στον Καναδά και σκόραρε κατά της Αργεντινής στον τελικό. Ομως αυτοί δεν φτάνουν για να καλύψουν τα κενά που άφησαν παίκτες με ποιότητα τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο ομάδες της πρεμιέρας παίζουν με σύστημα 4-4-2, αλλά με παραλλαγές στα χαφ. Οι Τσέχοι προτιμούν να αλλάζουν και σε 4-5-1, αφήνοντας μόνο τον Κόλερ στην επίθεση αν θέλουν να ελέγξουν τον ρυθμό. Οι Ελβετοί, αντίθετα, προτιμούν τον ρόμβο στα χαφ με παραλλαγή το ένας αμυντικός χαφ (ο Ινλέρ στην προκειμένη περίπτωση) και τρεις μπροστά του, με τον Μπαρνέτα σε πιο ελεύθερο ρόλο. Θεωρώ σχεδόν αδύνατο να παίξουν έτσι στην πρεμιέρα πάντως, που πρώτα θα θέλουν να προφυλάξουν την ισοπαλία και μετά όπου βγει.

Θα είναι ένα κλειστό ματς. Και οι δύο ξέρουν πως μία ήττα θα μοιάζει καταδικαστική, με την Πορτογαλία να είναι το φαβορί του ομίλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλωστε, ο ένας βαθμός μετά το πρώτο ματς είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Αυτό ας το θυμόμαστε για τη δική μας πρώτη κόντρα με τους Σουηδούς.

Το στοίχημα του Ρονάλντο
Για χρόνια η πιο εμβληματική φυσιογνωμία του πορτογαλικού ποδοσφαίρου είναι ο Εουσέμπιο. Λέω είναι και όχι ήταν, παρ' ότι τα τελευταία χρόνια ο Ρονάλντο κατάφερε να επισκιάσει με αυτά που κάνει ακόμα και το τεράστιο αυτό όνομα. Μόνο που ο Εουσέμπιο έγινε θρύλος όχι μόνο επειδή οδήγησε την Μπενφίκα στην κορυφή της Ευρώπης και έπαιξε για σχεδόν 12 χρόνια σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά κυρίως γιατί η δική του συμβολή στην κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Μουντιάλ του 1966 ήταν καθοριστική. Αυτό τον έκανε μεγάλο.

Ο Ρονάλντο το 2004 δεν ήταν ακόμα αυτός που ξεχώριζε, αντίθετα με τη συμβολή του Ντέκο και του Μανίς. Το 2006 ήταν καλός αλλά δεν έφτασε την απόδοσή του σε τέτοια επίπεδα που να έμενες έκθαμβος. Τώρα, όμως, ο πήχης είναι ψηλά. Μπορεί να οδηγήσει την Πορτογαλία στην καταξίωση, μια και καμία φουρνιά στο παρελθόν δεν πήγε τους Λουζιτανούς σε τρεις σερί διοργανώσεις στην τετράδα. Αυτό είναι το στοίχημά του. Και ταυτόχρονα με τη δική του επιτυχία θα βάλει οριστικά και το φάντασμα του Εουσέμπιο στο χρονοντούλαπο!