Δείξ' τα, παλικάρι μου, δείξ' τα

Η εικόνα που με τρελαίνει στο γήπεδο και διασκεδάζω πραγματικά μέχρι δακρύων είναι όταν σταμπάρω οπαδό στη μεριά των φανατικών να σηκώνεται και να απευθύνεται με χειρονομίες σε αντίπαλο οπαδό. Η παντομίμα εξελίσσεται κάπως έτσι. Στην αρχή το αλάνι δείχνει αυτόν που έχει καλάρει (πού και πώς τον έχει διακρίνει, παραμένει ανεξήγητο) και κατόπιν τον ξαναδείχνει επίμονα για να καταλάβει επιτέλους ο μπαγάσας ότι γι' αυτόν εκεί απέναντι πρόκειται. Απέναντί του μπορεί να έχει 5.000 κόσμο, αλλά αυτός είναι σίγουρος ότι ο ενδιαφερόμενος το πήρε το μήνυμα! Μετά πάντα με τη γλώσσα των χεριών τού λέει ότι «εσένα εγώ θα σε μαμήσω», κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με τα χέρια και τα δάχτυλα. Συνεχίζοντας τον προειδοποιεί πως θα τον βρει έξω και θα τον ξεπατώσει.

Η νοηματική στιχομυθία διαδραματίζεται κάπως έτσι. Πρώτα δείχνει τον εαυτό του σαν να λέει «εγώ», μετά δαχτυλοδείχνει επίμονα το υποψήφιο θύμα που είχε τη φαεινή ιδέα να πουλήσει μαγκιά, σαν να του λέει «εσένα, ναι, ρε μαργιόλη, εσένα», μετά κάνει κύκλους με το χέρι υπονοώντας μετά το παιχνίδι και, τέλος, δείχνει έξω από το γήπεδο για να του δώσει να καταλάβει πού θα τον περιποιηθεί.

Αν τώρα τσιμπήσουν κάποιοι από το αντίπαλο στρατόπεδο και του απαντήσουν με ανάλογες χειρονομίες, τότε φτάνουμε στο αποκορύφωμα των βρόμικων συνεννοήσεων. Το αλάνι 9 στις 10 θα ανοίξει με ένταση τα χέρια, που πολύ απλά σημαίνει ότι όλους εσάς... και μετά θα δείξει τα... τέτοια του, δηλώνοντας πού τους έχει γραμμένους.

Δεν υπάρχει πιο σουρεαλιστική εικόνα από το να παρατηρείς έναν τύπο μπαρουτιασμένο να τα βάζει εκ του ασφαλούς με μια ολόκληρη κερκίδα μέτρα μακριά. Είναι, όμως, η πιο δημοφιλής παράσταση στα ελληνικά γήπεδα. Κλειστά κι ανοιχτά. Τόσο δημοφιλής που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται εισπράττοντας πάντα την ίδια επιτυχία. Η δεύτερη δημοφιλέστερη παράσταση στο top10 της ντεμέκ μαγκιάς των γηπέδων είναι αυτή που παρακολουθούσα για σχεδόν μια ολόκληρη περίοδο πίσω από τον πάγκο του Ολυμπιακού στο τρίτο ματς των «αιωνίων».

Ενας τύπος είχε ακουμπήσει στο κάγκελο και κουνούσε τα χέρια του σαν έμβολα, φέρνοντάς τα από το ύψος του κεφαλιού μέχρι τα καλαμπαλίκια του. Σε ποιον τα έδειχνε; Στον Γιαννάκη; Στους παίκτες; Στους τηλεθεατές; Στους διαιτητές; Στους ξενιτεμένους Ελληνες της διασποράς που μέσα από την κρατική τηλεόραση ενημερώνονται για το πόσο έχει προοδεύσει η χώρα που τους εξόρισε; Ο Γιαννάκης μες στον πυρετό του παιχνιδιού σιγά μην του έδινε σημασία. Οι παίκτες ζούσαν τη δική τους τρέλα, οι διαιτητές κοίταζαν να μη χάσουν φάση. Αλλά αυτός εκεί, να ξεβιδώνεται πάνω κάτω με τις ώρες. Μπορώ να καταλάβω, αν και δεν το εγκρίνω, τον οπαδό που θα πάρει από πίσω τον αντίπαλο προπονητή, σε ένα άλλο γήπεδο τον επόπτη ή τον τέταρτο κερνώντας τους απλόχερα μπινελίκια.

Ακόμα και αυτούς που αμολάνε μπουκάλια, αναπτήρες, ροχάλες, μέχρι και κινητά. Αλλά αυτόν που θα διακρίνει μέσα στο πλήθος έναν σαν τα μούτρα του και θα ξεκινήσει μαζί του διάλογο με τις ώρες στη νοηματική, όπως και αυτόν που τα δείχνει και κουνιέται σαν το κουνιοτράμπαλο μέχρι τη λήξη του παιχνιδιού, αδυνατώ αμφότερους να τους παρακολουθήσω. Οι εικόνες αυτές σίγουρα συναντιόνται πλέον μόνο στα ελληνικά γήπεδα. Και γι' αυτό θα πρέπει να συνοδεύονται με την ένδειξη: Αποκλειστικό! Τελικά ακόμα και σε θέματα καφρίλας είμαστε οι γραφικότεροι όλων!