Tο εγχείρημα στο ποδόσφαιρο κρίνεται από τον προπονητή

Oι νέες εποχές φτιάχνουν πάντα τη διάθεση. Στον Παναθηναϊκό έπειτα από σχεδόν τρεις δεκαετίες που η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε αποκλειστικά τη διοίκηση της ομάδας, από χθες άρχισε ένας άλλος κύκλος. Αυτός της πολυμετοχικότητας και της συναπόφασης. Δεν είναι εύκολο έργο. Οπως όλα τα πράγματα, μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί θα έχει τα προβλήματά του. Δίνει, όμως, και μία άλλη δυναμική στον σύλλογο. Ταυτόχρονα τον απαλλάσσει από την γκρίνια και τη μιζέρια του διχασμού στην εξέδρα. Ο νέος πρόεδρος, Νίκος Πατέρας, έχει τις ικανότητες να χειριστεί αυτό τον ρόλο που από τη φύση του είναι απαιτητικός. Ο νέος πρώτος αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, αν είναι τελικά ο Αντώνης Αντωνιάδης, θα αποτελέσει σωστή επιλογή, διότι κυρίως θα πρέπει να λειτουργήσει στα όργανα που διοικούν το ποδόσφαιρο και να έρθει σε συγκρούσεις. Ο Κώστας Αντωνίου είναι καλή περίπτωση γι' αυτό τον ρόλο του διευθυντή ποδοσφαίρου, διότι και μορφωμένο παιδί είναι και άνθρωπος του συλλόγου. Μην ξεχνάμε πως είναι ακόμη και σήμερα ο νεότερος που έπαιξε ποτέ με τη φανέλα του ΠΑΟ στην Α' Εθνική! Η θέση του θα έπρεπε να είναι από τη φύση της η κορυφαία στην καθημερινή λειτουργία του κλαμπ. Μπορεί να συμβεί χωρίς παρεμβάσεις; Εδώ θα είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τις επιλογές του, όλα αυτά τα χρόνια ασχολήθηκε full time με την ΠΑΕ. Πήρε αποφάσεις άμεσα, διότι ήθελε να μη χρονοτριβεί. Στήριξε προπονητές (Σουμ, Μαλεζάνι και Πεσέιρο) και ήταν έτοιμος να κάνει το ίδιο και με τον Μπάκε, αν του πήγαιναν έστω και λίγο τα αποτελέσματα. Παραδέχεται πως οι συχνές αλλαγές τεχνικών το 2004-2005 έκαναν κακό και γι' αυτό ήθελε να στηρίζει τους ανθρώπους που έβαζε ο ίδιος στα πόστα (Ζάετς, Βέλιτς). Κράτησε σχετικά χαμηλούς τόνους, κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον θείο του, και αυτό για πολλούς σκληροπυρηνικούς ήταν λάθος. Εκείνο για το οποίο είναι άδικο να κατηγορείται είναι πως δεν ξόδεψε λεφτά. Ασχετα αν δεν «βγήκαν» αρκετές μεταγραφές (Μπίσκαν, Κονσεϊσάο, Σόουζα, Βλάοβιτς, Σέριτς, Ρομέρο), δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν έβαλε το χέρι στη τσέπη, και μάλιστα βαθιά. Ο Κωνσταντίνου και ο Σαλπιγγίδης, αλλά και ο Μάτος είχαν ντυθεί στα πράσινα πολύ πριν από την άφιξη της «ΠΕΚ». Σύμφωνοι, ο Σπυρόπουλος ήρθε ίσως ως απάντηση στην «επίθεση» του Ανδρέα Βγενόπουλου, αλλά πολύ πιο πριν και γι' αυτά τα οκτώ χρόνια που ο Τζίγκερ διοίκησε τον σύλλογο, μόνο ως σφιχτοχέρης δεν πρέπει να κατηγορηθεί. Εκείνο που του χρεώνεται είναι η βιαστική απόφαση να διαλυθεί η ομάδα της Ριζούπολης. Λάθος μεγάλο, αλλά δεν μπορεί από μόνο του να σβήσει τα πολλά θετικά. Η τωρινή απόφαση -να «ανοίξει» την ομάδα και σε άλλους επιχειρηματίες και να μην εισπράξει αυτή την υπεραξία αλλά να τη βάλουν χρηματικά ως αύξηση κεφαλαίου οι υπόλοιποι στην ΠΑΕ ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ρευστότητα για μεταγραφές και για να «τρέξει» καλύτερα το «μαγαζί»- του πιστώνεται ως αληθινά γενναία κίνηση. Ο νέος Παναθηναϊκός έχει ανάγκη τον καθέναν από τους καινούργιους μετόχους του να δώσει και την ψυχή του για να πετύχει η προσπάθεια. Τον Γιάννη Βαρδινογιάννη όμως έχω τη αίσθηση πως κυρίως τον χρειάζονται όλοι (όχι απλώς επειδή παραμένει ο μεγαλομέτοχος αλλά) για το πρότζεκτ του Βοτανικού. Είναι το μέγεθος του ονόματος της οικογένειας τέτοιο που εγγυάται την πολιτική στήριξη για το εγχείρημα, που νομίζω πως κανείς από τους υπόλοιπους δεν μπορεί να διασφαλίσει. Ολα όμως εξαρτώνται από το αποτέλεσμα. Αν βοηθήσουν τα αποτελέσματα, ο κόσμος θα είναι χαρούμενος και θα βλέπει τα πάντα ρόδινα. Αν όμως δεν κάτσουν καλά τα πράγματα, η γκρίνια είναι πιθανόν να ξαναγυρίσει σύντομα. Και με παιχνίδια στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, και μάλιστα για δύο γύρους, σε σχεδόν δύο μήνες από τώρα κάθε μέρα που περνά ίσως αποδειχτεί καταλυτική. Και πάντα ο προπονητής «κρίνει» τελικά με τις επιλογές του κάθε τέτοιο εγχείρημα. Οφείλουν στον ΠΑΟ να «κλειστεί» άμεσα και να είναι όνομα, αν και ποτέ το όνομα δεν εγγυάται τίτλους. Αντίθετα, όσο πιο μεγάλο είναι τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να εκτεθείς! Ο Λάουντρουπ θα ήταν ιδανικός, όπως και κάποιος Ολλανδός (και ας μην τον ήξερε ο πολύς κόσμος) ή Γάλλος (για τη δουλειά του Αλέν Περέν δεν έχω αμφιβολίες, αλλά δεν ξέρω την προσαρμοστικότητά του εκτός της χώρας του όπου ήδη απέτυχε μία φορά) ή γενικά κάποιος που να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Δανό. Νέος, πετυχημένος που να δει τη Ελλάδα ως ευκαιρία. Ο Λάουντρουπ αυτή την ώρα μοιάζει απλησίαστος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Οι Ισπανοί θεωρώ πως είναι κακή περίπτωση διότι δεν μιλάνε γλώσσες, δεν προσαρμόζονται εύκολα εκτός της Ιβηρικής Χερσονήσου και θεωρούν τη χώρα μας -από την πρώτη στιγμή που πατάνε το πόδι τους εδώ- ως τριτοκοσμική ποδοσφαιρικά. Μόνο αν ήταν κάποιος σαν τον Μαρθελίνο ή τον Κίκε Φλόρες, που όμως υπέγραψε στην Μπενφίκα, θα άξιζε τον κόπο, αλλά και αυτό πάντα με τους ενδοιασμούς που ανέφερα πιο πάνω. Tο ίδιο ισχύει και για τον Βαλβέρδε που απασχολεί τον Ολυμπιακό. Δεν θεωρώ καλούς τους διαθέσιμους Ιταλούς (εννοείται πως με περιπτώσεις τύπου Σπαλέτι και Πραντέλι δεν μπορείς καν να μιλήσεις), διότι έμειναν πίσω τακτικά τα τελευταία χρόνια, αν και κάποιοι όπως ο Μπερέτα αποτελούν εξαίρεση. Ο Ντιντιέ Ντεσάν, ο οποίος πριν από δύο χρόνια θα ήταν απλησίαστος, τώρα δεν νομίζω να έλεγε «όχι» σε μία πρόταση με καλά χρήματα από την Ελλάδα και πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Για τον Τερίμ που γράφτηκε θεωρώ πως ο εκρηκτικός χαρακτήρας του θα έφερνε πολλά σύννεφα σύντομα, ειδικά αν δεν τον βοηθούσαν τα αποτελέσματα.

Tο ποδοσφαιρικό «τρίγωνο των Bερμούδων»

Αν τα καλά αποτελέσματα είναι σε κάθε ομάδα σημείο-κλειδί, ειδικά στον ΠΑΟ είναι ένα άλυτο μυστήριο. Ενα πραγματικό ποδοσφαιρικό… τρίγωνο των Βερμούδων, όπου άνθρωποι που σάρωσαν τους τίτλους σε πολύ πιο ανταγωνιστικό και σκληρό επίπεδο από το ελληνικό πρωτάθλημα έφυγαν νύχτα και σαν αποτυχημένοι. Κοσμοπολίτες που πήραν τίτλους σε πέντε διαφορετικές χώρες, όπως ο Κροάτης Τόμισλαβ Ιβιτς και ο αείμνηστος Ούγγρος Μπέλα Γκούτμαν, έμειναν λιγότερες από 100 μέρες στον πάγκο του «τριφυλλιού»! Η λίστα με αυτούς που πέρασαν και βγήκαν… άχρηστοι στο «τριφύλλι» ατελείωτη. Ο Στέφαν Κόβατς, που οδήγησε τον Αγιαξ του Κρόιφ το '72 και το '73 σε οκτώ τίτλους σε 24 μήνες, μία δεκαετία μετά δέχτηκε τόσο βρόμικο πόλεμο στην Παιανία που έφυγε δακρυσμένος μέσα σε πέντε μήνες! Ο Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς, ο Ιταλός Μπρούνο Πεζάολα, ο Σουηδός Γκίντερ Μπένγκτσον, ο Κάζιμιρ Γκόρσκι ακόμη και ο Φέρεντς Πούσκας με τον Γιάτσεκ Γκμοχ έφυγαν με άσχημο τρόπο. Η ιστορία του Παναθηναϊκού θαρρείς πως είναι γραμμένη με στιγμές παράνοιας σχετικά με την αντιμετώπιση των προπονητών. Και αυτό οφείλει να είναι ένα από αυτά που η νέα τάξη πραγμάτων οφείλει να διορθώσει.