Σκέψεις μετά τον τελικό

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι προκλητικός, εριστικός, αλαζονικός και αγενής. Οτι η εικόνα του και η εν γένει συμπεριφορά του δεν συνάδουν με την εικόνα ενός σύγχρονου παράγοντα, ενός σύγχρονου αρχηγού αποστολής. Σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αυτός οφείλει να είναι ευγενικός, διαλλακτικός, κατευναστικός και να εμπνέει σεβασμό. Ολα αυτά ο Σάββας Θεοδωρίδης τα έχει γραμμένα στα παλιά του υποδήματα. Αν έχει από αυτά. Και πολύ καλά κάνει. Το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι να κάνει σωστά τη δουλειά του. Και η δουλειά του επιβάλλει να μπαίνει αυτός μπροστά. Να εξαντλεί κάθε μέσο ώστε η ομάδα του να κερδίσει. Σαν παλιά καραβάνα στον χώρο, ο Σάββας Θεοδωρίδης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα δύο πολύ βασικά πράματα: α) Αν επιθυμούσαν διακαώς κάποιοι το ελληνικό ποδόσφαιρο να υιοθετήσει το σύνολο των ευρωπαϊκών χαρακτηριστικών και συμπεριφορών, τότε θα το είχαν ήδη πράξει, αλλά ο καθένας επιδιώκει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να επιβάλει το δικό του δίκαιο.

β) Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο σε νοοτροπία και συμπεριφορά τον είχε ξεπεράσει, τότε θα αποχωρούσε από μόνος του. Δεν θα χρειαζόταν να του το πει κανείς. Εξυπνος άνθρωπος είναι, με τεράστια αντίληψη.

Καλό είναι λοιπόν ορισμένοι που με την πρώτη ευκαιρία τον δαχτυλοδείχνουν, πριν ασπαστούν απόλυτα τον φαρισαϊσμό, να σταθούν απέναντι στον καθρέφτη τους και να απαντήσουν ειλικρινά αν θα τον ήθελαν στην ομάδα τους.

Και τώρα δυο λόγια για τον Αρη. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέχει δύο αρνητικά ρεκόρ, τα οποία οφείλουν να απασχολήσουν πολύ σοβαρά τους ανθρώπους της ομάδας. Πρώτον, οι «κίτρινοι» τα τελευταία 5 χρόνια έχουν φτάσει σε 3 τελικούς. Οι δύο από αυτούς έγιναν στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα δεν έχει κερδίσει κανέναν, που σημαίνει ότι δεν έχει μάθει να εκμεταλλεύεται τις μεγάλες ευκαιρίες που της παρουσιάζονται. Τονίζω το «μεγάλες ευκαιρίες» επειδή τις μικρότερες σε επίπεδο πρωταθλήματος τις έχει εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο. Οι μικρές ευκαιρίες σού δίνουν τη δυνατότητα για διάκριση. Οι μεγάλες σού χαρίζουν τίτλους. Με τις διακρίσεις και μόνο καμία ομάδα δεν θεωρήθηκε ισχυρή. Οι τίτλοι αξιώνουν και καταξιώνουν τις ομάδες στο γκρουπ των ισχυρών. Ανάλογη ευκαιρία με αυτή του Αρη, να κατακτήσει ένα κύπελλο στην πόλη του, με τον κόσμο στο πλευρό του και τον αντίπαλο αρνητικά φορτισμένο, παρουσιάστηκε πέρυσι στη Λάρισα. Μόνο που η ομάδα της Θεσσαλίας, παρ' όλο που δεν έπαιζε στην πόλη της, αλλά σ' ένα γήπεδο που το έχει χρησιμοποιήσει ως έδρα της δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Κατάλαβε βαθιά πως σ' έναν τελικό Παναθηναϊκό σαν τον περσινό δύσκολα να ξανάβρισκε στον δρόμο της, γι' αυτό φρόντισε να τον αποτελειώσει. Η σωστή εκτίμηση και διαχείριση της κατάστασης πριν και κατά τη διάρκεια του τελικού –πράγμα που στον Αρη δεν έγινε– της χάρισε το έπαθλο.

Το δεύτερο και τραγικότερο είναι ότι ο Αρης σε κανέναν τελικό από τους τρεις δεν έχει καταφέρει να σκοράρει. Ούτε μία φορά! Αυτό κι αν πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους της διοίκησης. Τον αδιάφορο βρίσκεις τρόπο να τον θεραπεύσεις, τον μέτριο επίσης, με τον επιπόλαιο πάλι υπάρχει συνταγή, τον ηττοπαθή όμως ή loser, όπως συνηθίζεται στη Βαλκανική, δύσκολα τον μετατρέπεις σε νικητή. Και ο Αρης έχει δώσει κάθε δικαίωμα να του κολλήσουν τη ρετσινιά.

Τέλος, στη διοίκηση καλό είναι να αντιληφθούν εν όψει μεταγραφικής περιόδου ότι καλός ο Κόκε, πολύ καλός ο Χαβίτο, ο Κάλβο, ο Φελίπε, ο Σιστόν, ο Νέτο και τα άλλα παιδιά, αλλά αν στην ομάδα σου δεν έχεις 5-6 ατρόμητα Ελληνόπουλα, που σ' έναν τελικό θα έχουν να επιδείξουν ποιότητα αλλά και καρδιά, τότε από τα «φρούτα εισαγωγής» μια ζωή αυτό τον ξινό χυμό θα παράγεις.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Οι REM σαν άλλοτε…

Το προηγούμενο άλμπουμ των REM, το «Around the Sun», ηχογραφήθηκε το 2004. Χρειάστηκαν εννέα μήνες σκληρής δουλειάς για να το ολοκληρώσουν και τελικά ούτε τους ίδιους ικανοποίησε ούτε και τους οπαδούς του γκρουπ. Για πρώτη φορά άλμπουμ των REM δεν κατάφερε να σκαρφαλώσει στο αμερικανικό TOP 10 και ο εμπορικός απολογισμός ήταν το ίδιο τραγικός. Πούλησε λιγότερα από 250.000 αντίτυπα. Η αιτία όμως που το «Around the Sun» δεν συγκίνησε τους φίλους του γκρουπ δεν οφειλόταν μόνο στο χλομό περιεχόμενο των συνθέσεων. Οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι πριν από αυτό κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, το «REM UP» (1998) και το «Reveal» (2001), το ίδιο χλομά και άνευρα. Τον σκληρό ήχο που είχαν αγαπήσει οι fan του γκρουπ αντικατέστησε μια ατμοσφαιρική μουσική που φλέρταρε επικίνδυνα, για τη φυσιογνωμία του συγκροτήματος, με το συμβατικό και γερασμένο ροκ. Τραγούδια βασισμένα στα πλήκτρα και όχι στα σκληρά και συγχρόνως μελωδικά ακόρντα της ηλεκτρικής κιθάρας.

Ολοι τότε άρχισαν να μιλούν για κρίση, που λογικά θα οδηγούσε στη διάλυση της μπάντας. Μιας μπάντας που μετά την αποχώρηση του 4ου μέλους, του ντράμερ Μπιλ Μπέρι, έδειχνε να χάνει πολύ από την αρχική της φυσιογνωμία και αισθητική. Και το κυριότερο, δεν είχε κάτι εναλλακτικό στον ήχο ή στον στίχο να προτείνει.

Η φυσιογνωμία του γκρουπ, ο τραγουδιστής και στιχουργός Μάικλ Στάιπ, μοιάζει να συμφωνεί όταν δηλώνει: «Κι ένας πεντάχρονος μπορεί να καταλάβει πως με τέσσερις ανθρώπους μπορείς να έχεις δύο παρατάξεις, αλλά όταν είναι τρεις, ο ένας πάντα θα μένει στην άκρη. Η επικοινωνία είχε σπάσει, την κολλήσαμε και ξαναέσπασε. Επειτα είπαμε: Ο.Κ., δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Είτε το διαλύουμε είτε πρέπει να συνέλθουμε και να συγκεντρωθούμε με κάποιον τρόπο».

Οι fan όμως είχαν διαφορετική άποψη. Η διάγνωση του σκληρού πυρήνα των οπαδών του συγκροτήματος, κυνική και σκληρή σαν όλες τις διαγνώσεις. Η δημιουργική κατηφόρα των REM χρεώνεται στο συμβόλαιο-ρεκόρ 80 εκατομμυρίων δολαρίων που υπέγραψαν με τη Warner Brothers το 1996, ένα συμβόλαιο που πρόσφατα περιλήφθηκε από το περιοδικό «Blender» στις 20 μεγαλύτερες γκάφες της δισκογραφικής βιομηχανίας.

Μήπως δεν έχουν κάτι νέο και φρέσκο να μας προτείνουν; Μήπως ο κύκλος τους έκλεισε οριστικά; Μήπως το καύσιμο «έμπνευση» τελείωσε στο ντεπόζιτο του μυαλού τους; Την απάντηση ανέλαβε να δώσει το τελευταίο τους άλμπουμ «Accelerate». Ηχογραφημένο μέσα σε λίγες εβδομάδες, πράγμα που σημαίνει ότι η μούσα έμπνευση δεν έχει ανάγκη από γαρνιτούρες, με 11 τραγούδια συνολικής διάρκειας λιγότερης από 35 λεπτά, το «Accelerate» ξεθάβει το συναίσθημα που νιώσαμε το '85, όταν ακούσαμε ή, καλύτερα, αισθανθήκαμε για πρώτη φορά τον ήχο των REM να σκαρφαλώνει μέσα μας. Ο κριτικός Ντέιβιντ Φρικ στο «Rolling Stone» γράφει ότι το άλμπουμ αποτελεί θεαματική βελτίωση σε σχέση με αυτά που προηγήθηκαν και το χαρακτηρίζει έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κάνει ποτέ. Η εμπορική απήχηση του «Accelerate» τον δικαιώνει. Επιστροφή στην κορυφή των βρετανικών τσαρτς και γάντζωμα στη δεύτερη θέση της λίστας Billboard στις ΗΠΑ.