Όταν ο Τζίγκερ συνάντησε το 40%

Tο έπος του '40. Δεν αναφέρομαι στο αλβανικό μέτωπο, αλλά στο πράσινο μέτωπο με σκοπό την κατάκτηση του 40% της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Πολυμετοχικότητα δεν σημαίνει ίσα μέρη, αλλά συμμετοχή στο κεφάλαιο, και αυτό οι ενδιαφερόμενοι, χρόνια στο επιχειρηματικό κουρμπέτι, σίγουρα το γνωρίζουν καλά. Από την άλλη, αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι μαζεύτηκαν πολλοί για λίγα κομμάτια πίτας. Αν είναι γι' αυτό το περιβόητο 40% να χρειάζεται η συνδρομή του πρωτεργάτη Βγενόπουλου, του εφοπλιστή Πατέρα και του επιχειρηματία Βωβού από τους φανερούς, συν τους κρυφούς που έχουν δείξει ενδιαφέρον αλλά συνεχίζουν να μη φανερώνονται, τότε κάτι δεν πάει καλά με τα οικονομικά...

Εκτός αν γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι πάνε για χασούρα και κοιτάζουν να τη μοιράσουν για να μην τη χρεωθεί ένας. Κανονικά, σύμφωνα με τα οικονομικά μεγέθη των ενδιαφερομένων, αλλά και το δηλωμένο χουβαρνταλίκι τους για τον Παναθηναϊκό, έφτανε και περίσσευε η προσφορά ενός, άντε δύο επιχειρηματιών για να καλύψουν το ποσοστό. Θα εμφανιζόταν ένας, θα έριχνε το πακέτο στο τραπέζι, «αυτά είναι, κύριε Βαρδινογιάννη, αν δεν με εμπιστεύεστε μετρήστε τα» και η δουλειά θα προχωρούσε. Τώρα για την αγορά ενός ποσοστού 40% κινδυνεύουμε να δούμε για πρώτη φορά στα επιχειρηματικά χρονικά να κάνει την παρθενική της εμφάνιση η Εταιρεία Λαϊκής Βάσης Λεφτάδων.

Ο Τζίγκερ περιμένει χωρίς άγχος. Συνήθως το άγχος επιβαρύνει αυτόν που πρόκειται να αγοράσει, όχι αυτόν που πουλά. Οσο όμως περνάνε οι μέρες και οι ενδιαφερόμενοι με πρόσχημα το επιχειρηματικό ρίσκο ψάχνουν να βρουν τρόπο να καλύψουν το ποσοστό τόσο δικαιώνεται ο μεγαλομέτοχος για την επιλογή του να μην παραχωρήσει μεγαλύτερο μερίδιο. Φανταστείτε πόσοι θα έπρεπε να μαζευτούν για να αγοράσουν το 60%...

Αν είναι το συναίσθημα, η αγάπη για τον σύλλογο που κινεί τους επιχειρηματίες να εμπλακούν σε αυτή τη διαδικασία και απλώς έπεται το όποιο οικονομικό όφελος απορρέει από αυτή τη συμφωνία, τότε αδυνατώ να αντιληφθώ τον λόγο που κατέληξαν σε αυτή την επιλογή. Να περιμένουν δηλαδή στριμωγμένοι στη γωνία για το 40%.

Η πιο σωστή κίνηση θα ήταν να αγοράσουν τον Ερασιτέχνη, που έτσι κι αλλιώς πονάει. Να ρίξουν ακόμα περισσότερα χρήματα σε όλα τα άλλα τμήματα, συμπεριλαμβανομένων μπάσκετ και βόλεϊ. Στην ξιφασκία, στο πόλο, στο χάντμπολ, στον στίβο, στο άλμα με γαρδούμπα, να κάνουν τον σύλλογο να μην ξέρει πού να βάλει τις κούπες, να αναγκαστούν να αγοράσουν κεντρικό κτίριο δεκαώροφο για να χωρέσουν τα τρόπαια. Αν εν τω μεταξύ το ποδόσφαιρο συνέχιζε να στραβοπατούσε, τότε να δείτε ξεσηκωμό. Εχοντας να επιδείξουν ένα μοντέλο διαχείρισης απόλυτα επιτυχημένο, για το οποίο ξόδεψαν τα μαλλιά της κεφαλής τους, η πίεση προς τον Βαρδινογιάννη θα ήταν πραγματικά ασφυκτική. Ενώ τώρα οι περισσότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού καταλήγουν αβίαστα στο ίδιο συμπέρασμα. Πολλά ακούμε και λίγα βλέπουμε...

Η άλλη κίνηση θα ήταν να προσέφεραν ένα ποσό που θα έκανε πάταγο. 30-40 εκατομμύρια για μεταγραφές. «Κατατίθεται στην τάδε τράπεζα και θα το διαχειρίζεται δικός μας άνθρωπος. Πάρ' τα και κάνε παιχνίδι. Το κάνουμε μόνο και μόνο για να αποδείξουμε έμπρακτα στον μεγαλομέτοχο ότι τα έχουμε μπόλικα, σαν την τρέλα μας για την ομάδα, και γουστάρουμε να τα σκορπάμε για την καλή μας “πράσινη” καρδιά. Πράμα που ο Τζίγκερ δεν κάνει ή καλύτερα δεν έχει να δώσει τόσα». Τότε το «κάνε στην μπάντα, πρόεδρε, έσκασαν μύτη οι πραγματικοί λεφτάδες» θα είχε πραγματική βάση.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Το Ελληνικό έχει ιστορικό

Πριν φτάσουμε στην τελική φάση με τον ξεσηκωμό των κατοίκων του Ελληνικού για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, καλό είναι να γνωρίζουμε τη σειρά των γεγονότων, αλλά και την εμπλοκή των αρμοδίων που οδήγησαν σε αυτή την απερίγραπτη κατάσταση για ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

1959: Σε έναν παραλιακό χώρο χαρακτηρισμένο ως αρχαιολογικού ενδιαφέροντος αποκτά δικαιώματα η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για να δημιουργήσει το Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά (ΕΑΚΝ/Α.Κ.).

1970: Ξεκινούν τα μπαζώματα δήθεν για να κατασκευαστούν λιμενοβραχίονας και εγκαταστάσεις κωπηλατοδρομίου. Τον αθλητισμό ακολουθεί ο πολιτισμός των νυχτερινών κέντρων.

1994: Το ΕΑΚΝ/Α.Κ. και ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Λιάνης, εγκρίνουν τη μίσθωση χώρου για εγκατάσταση πίστας καρτ. Παραχωρείται στον Ομιλο Ρέστη η πλαζ του ΕΟΤ.

1999: Το Ε' Τμήμα του ΣτΕ εξετάζει προσφυγές των κατοίκων και ακυρώνει τις διοικητικές αποφάσεις για την πίστα καρτ, επειδή δεν είναι συμβατές προς τη φύση της ακτής ως ευπαθούς οικοσυστήματος.

2007: Η νέα Δημοτική Αρχή Ελληνικού αποφασίζει να εφαρμόσει τον νόμο, κινούμενη εναντίον της πραγματικότητας που είχε διαμορφωθεί: κέντρο διασκέδασης 700 τ.μ., που αδειοδοτήθηκε ως βοηθητικό της πίστας καρτ, τρία νυχτερινά κέντρα στην πλαζ, εκατοντάδες μέτρα κάγκελα.

Πηγή: «Ελευθεροτυπία».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ζωή με ανοιχτούς ορίζοντες

Ρωτήστε όσους Ιταλούς θέλετε να σας πουν δύο από τους μεγαλύτερους σύγχρονους τραγουδοποιούς. Αλλος θα αναφέρει τον Francesco de Gregori, άλλος τον μακαρίτη Fabrizio de Andre, πολλοί θα πουν τον Vasco Rossi, τον Franco Battiato ή τον Eduardo Benatto. Οποιον κι αν προτιμούν, όμως, θα τον «ζευγαρώσουν» με έναν. Τον Lucio Dalla. Ο Ντάλα τραγούδησε την περασμένη εβδομάδα στην «Αθηνών Αρένα» καλεσμένος του Μάριου Φραγκούλη και μίλησε στον «Ταχυδρόμο» στον Αρη Βασιλειάδη:

Για την Αθήνα: «Θυμάμαι μια φορά στα 17 μου είχα έρθει για ένα μήνα στην Αθήνα και πήγαινα σε ένα καφέ, το "Λα Κουίντα", όπου σύχναζε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Εκεί έγινα φίλος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, που τότε είχε ένα συγκρότημα, τους Formings, που αργότερα έγιναν Aphrodite's Child. Εκείνος ο μήνας στην Αθήνα με σημάδεψε και ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο».

Για τη μουσική: «Θα ήταν ελλιπής η επικοινωνία μας αν δεν υπήρχε. Η μουσική εκτός από τη διάθεση επηρεάζει και το σώμα μας.

Δεν ξέρω αν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος έχει την ανάγκη να ακούσει μουσική, αλλά κάποιος που πονάει, χαίρεται, μελαγχολεί ή ανησυχεί νομίζω πως θα νιώθει άδειος χωρίς μουσική. Λέγοντας μουσική εννοώ από κελάηδισμα πουλιού μέχρι τη Royal Philharmonic Orchestra, με την οποία, παρεμπιπτόντως, συνεργάζομαι αυτή την περίοδο.

Ούτε στιγμή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική. Αφού και όταν κοιμάμαι, τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, ακούω μουσική. Μερικές φορές, μάλιστα, όταν κάποιος την κλείνει νομίζοντας ότι την ξέχασα, τινάζομαι πάνω διότι έχω την αίσθηση ότι μου λείπει κάτι σαν το οξυγόνο».

Για το πού τοποθετεί την τέχνη του: «Στην κορυφή, μαζί με τη ζωγραφική, χωρίς βεβαίως να αδικώ την ποίηση, τη λογοτεχνία, το σινεμά, τον χορό και το θέατρο, που είναι μέρος της ζωτικής μας ενέργειας, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Η τέχνη είναι ένα διαβατήριο για μια ζωή με πιο ανοιχτούς ορίζοντες».