Εκανε πέναλτι ο Χίπια;

Ο ημιτελικός ανάμεσα στην Τσέλσι και τη Λίβερπουλ βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο. Στην παράταση. Εκεί όπου κάθε λάθος, απ' όπου κι αν προέρχεται, μετράει διπλό και οι πιθανότητες να διορθωθεί θεωρούνται με βάση τη λογική μηδαμινές. Ο Μπάλακ εκμεταλλεύεται μια στιγμιαία αδράνεια της άμυνας των «κόκκινων» και κερδίζει την μπάλα στα αντίπαλα καρέ. Δεν είναι μέτωπο με την εστία, αλλά πλάγια. Η κίνηση του σώματος μαρτυρά ότι θέλει να ελευθερωθεί και να βγει από την περιοχή για να σεντράρει.

Ο Χίπια, που τα αντανακλαστικά του έχουν βαρύνει με τα χρόνια, στην προσπάθειά του να διώξει την μπάλα μακριά και χωρίς καμία πρόθεση να ανατρέψει τον αντίπαλο αστοχεί. Το τεντωμένο του πόδι αγγίζει τον Γερμανό, ο οποίος χάνει την ισορροπία του και γκρεμίζεται μέσα στην περιοχή. Πέναλτι; Θα μπορούσαμε να συζητάμε χρόνια γι' αυτή την επίμαχη φάση. Ο άρχων του παιχνιδιού, ο Ιταλός ρέφερι Ροζέτι, αποφάνθηκε σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Χωρίς να το καλοσκεφτεί, με το χέρι του τεντωμένο σαν ξίφος σε μάχη έδειξε την άσπρη βούλα. Πέναλτι.

Με το γράμμα του νόμου είναι πέναλτι. Ανατροπή στην περιοχή. Με το γράμμα του νόμου όμως -και όχι όπως αυτός ερμηνεύεται- όποιος κλέβει θα πρέπει να πηγαίνει δίχως δεύτερη κουβέντα φυλακή. Αυτό ορίζει ρητά και κατηγορηματικά ο νόμος. Δεν πάει όμως μέσα... Ερευνώνται πρώτα οι συνθήκες, τα «αν», τα «πώς» και τα «γιατί». Κάτω από αυτό το σκεπτικό άλλωστε λειτούργησε και ο νομοθέτης συντάσσοντας τον κανόνα.

Μπορεί όμως αυτή η ερμηνεία να λειτουργήσει ανάλογα στο ποδόσφαιρο και μάλιστα σε φάσεις στις οποίες ο διαιτητής υποχρεούται να αποφασίσει αμέσως. Και βέβαια μπορεί να βρει εφαρμογή. Παλαιότερα μάλιστα γινόταν. Γι' αυτό θα συμφωνήσω με την άποψη του πρώην ποδοσφαιριστή Τάκη Γκώνια, που στη βραδινή εκπομπή της ΝΕΤ υποστήριξε ότι στη συγκεκριμένη φάση, αν ο διαιτητής ήθελε να είναι απόλυτα ακριβοδίκαιος και όχι απλώς καταδικαστικός, τότε όφειλε να σφυρίξει έμμεσο.

Εδώ όμως γεννάται το μεγάλο ερώτημα. Πού πήγε το έμμεσο; Γιατί δεν σφυρίζουν πλέον έμμεσο οι διαιτητές, παρά μόνο στις περιπτώσεις λανθασμένης επαναφοράς από τον τερματοφύλακα ή όταν η μπάλα γυρίσει από αμυνόμενο και την μπλοκάρει ο τερματοφύλακας; Πού πήγε αυτός ο κανόνας; Μάλλον είχε την τύχη των δεινοσαύρων. Με την εξέλιξη του αθλήματος εξαφανίστηκε σαν είδος. Τα περισσότερα όμως ακούσια χέρια αλλά και κάποια από τα εκούσια, όταν η μπάλα δεν κατευθύνεται με σαφή πορεία προς τα αντίπαλα δίχτυα, αλλά και τα περισσότερα τζαρτζαρίσματα ή επαφές μέσα στην περιοχή είναι κλασικές περιπτώσεις έμμεσου φάουλ.

Εχω να δω καταλογισμό έμμεσου για τις περιπτώσεις που προανέφερα από την εποχή που τα Καλουτάκια μεσουρανούσαν στο θέατρο. Ολα μεταμορφώθηκαν στην εύκολη λύση. Ολα έγιναν πέναλτι. Εδώ όμως έγκειται η ερμηνεία που ανέφερα. Η εσχάτη των ποινών εφαρμόζεται όταν και μόνο έχει εξαντληθεί ο καταλογισμός κάθε άλλης ποινής. Αλλιώς δεν θα ονομαζόταν η εσχάτη, αλλά η βολικότερη. Οταν δηλαδή έχουμε σαφή περίπτωση ανατροπής από πρόθεση, χέρι που εξόφθαλμα σταματάει την μπάλα ή αλλάζει την πορεία προς τα δίχτυα, περιπτώσεις δηλαδή που δεν επιδέχονται άλλης ερμηνείας.

Πέναλτι και πάλι πέναλτι για να τελειώνουμε, λοιπόν. Η ευκολία όμως του καταλογισμού της εσχάτης των ποινών θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την ΟΥΕΦΑ. Μετά καλά θα κάνει να την απασχολήσει επίσης σοβαρά και η δυσκολία του καταλογισμού σε κραυγαλέες περιπτώσεις. Καλό όμως είναι να ξεκινήσει από το πρώτο. Το άθλημα έτσι κι αλλιώς θα βγει κερδισμένο απ' αυτόν τον προβληματισμό. Δεν τα γράφω όλα αυτά από συμπάθεια προς τη Λίβερπουλ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη δεν άξιζε όσο η Τσέλσι την πρόκριση. Τα λάθη των παικτών και του Μπενίτεθ ήταν περισσότερα και σοβαρότερα από αυτά του Ροζέτι. Εξάλλου οι μεγάλες ομάδες δεν στέκονται στις διαιτησίες. Τα γράφω γιατί είναι κρίμα για το ίδιο το άθλημα.