Νοστάλγησα να δω Κουκουρέντου;

Tην πρώτη της και μοναδική στο πρώτο μέρος φάση για γκολ η Λίβερπουλ τη δημιούργησε στο 34ο λεπτό. Σκεφτόμουν καθώς έβλεπα τον ημιτελικό με την Τσέλσι: αν βγάλεις από την ομάδα αυτή τον Τζέραρντ και τον Τόρες, άραγε θα έχεις κάτι να δεις; Πολύ αμφιβάλλω. Στον αντίποδα, η ομάδα του Αμπράμοβιτς. Εκατομμύρια στο χόρτο, που ψάχνεις να τα βρεις σαν τους ψύλλους στ' άχυρα. Ποδοσφαιριστές αξίας και επιπέδου σε ρόλους κομπάρσου. Ούτε μία ατομική ενέργεια, ούτε μία πρωτοβουλία άξια θαυμασμού και επιφωνημάτων. Το σύστημα και η παράταξη τα λένε όλα. 4-1-4-1, που στη σούμα βγάζει ένα τεράστιο μηδενικό. Που απλά ή καλύτερα κυνικά σημαίνει «κοιτάξτε να μη δεχθείτε γκολ». Αυτός είναι ο αντικειμενικός μας σκοπός. Ολα τ' άλλα έρχονται δεύτερα. Και μάλιστα με καθυστέρηση... ημερών. Ποδοσφαιριστές δημιουργικοί κρυμμένοι πίσω από τη σέντρα να περιμένουν τον αντίπαλο. Η κρισιμότητα του παιχνιδιού, θα ισχυριστούν κάποιοι. Δεν συμφωνώ.

Εδώ μιλάμε για την απόλυτη αφοσίωση σε ένα σύστημα και μια φιλοσοφία που στριμώχνουν χρόνο με τον χρόνο το άθλημα στο περιθώριο. Διότι το ποδόσφαιρο πάνω απ' όλα, ακόμα και από τα χρήματα που το συντηρούν, θα το συντηρεί πάντα το θέαμα. Οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, οι ατομικές ενέργειες που αιχμαλωτίζουν βλέμμα και μυαλό, ο ρυθμός, το απρόβλεπτο και η ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Χωρίς αυτά τα βασικά συστατικά μιλάμε για εμφιαλωμένο προϊόν σε ακριβή συσκευασία. Αυτό ακριβώς τείνει να καταντήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν ο ποδοσφαιριστής δεν χαίρεται αυτό που κάνει, μοιάζει με καλλιτέχνη που τον έσπρωξαν με το ζόρι να βγει στη σκηνή. Πόσες πιθανότητες έχει να σας διασκεδάσει; Πόσο μπορεί να ευχαριστιέται ο Ντρογκμπά μόνος κι έρημος στην επίθεση περιμένοντας την μπαλιά 30 μέτρων για να δικαιολογήσει την παρουσία του; Το μόνο που ευχαριστιέται είναι τα εκατομμύρια που του προσφέρει η ενασχόλησή του με το άθλημα.

Αλλά αυτή είναι μια υπόθεση που έχει να κάνει με τον ποδοσφαιριστή και όχι με τον θεατή. Παίκτες σφιγμένοι σαν ναυτικοί κόμποι περιμένουν τη μία φάση μπας και ελευθερωθούν. Στη φάση του γκολ της Λίβερπουλ, που μόνο προϊόν οργανωμένης επίθεσης δεν μπορείς να το θεωρήσεις, έγιναν τουλάχιστον τρία παιδαριώδη λάθη για ομάδα που αγωνίζεται σε ημιτελική φάση. Ο Αλόνσο εκτελεί το φάουλ γρήγορα και με την άνεσή του, χωρίς να τον παρεμποδίζει κανείς. Ποδοσφαιριστής της Τσέλσι συλλαμβάνεται κοιμώμενος έξω από την περιοχή και ο αντίπαλος του κλέβει την μπάλα, μέχρι που έρχεται ο Μακελελέ –ποιος αλήθεια μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του–, μπουκάρει σαν τυπάς σε ταινία καράτε, βρίσκει αέρα, φαντάζομαι με τη συνοδεία κραυγής, ώσπου η ταλαιπωρημένη μπάλα καταλήγει στο Κούιτ, Κάιτ, Ρατατούιτ, πώς τον λένε, και αυτός επιτέλους σκοράρει. Αγγλικές ομάδες σε ημιτελικό. Ποιος θα μας το έλεγε; Να μας πει, όμως, τι; Μόνο αγγλικές δεν είναι.

Στην αρχή έχασαν τους Βρετανούς παίκτες. Τώρα χάνουν και τη φυσιογνωμία τους. Θα μου πείτε είδαμε και τη Μάντσεστερ, που είναι πιο… αγγλική με σερ στον πάγκο. Για να είμαι ειλικρινής, στο ματς με την Μπαρτσελόνα μου θύμισε τη Γιουβέντους του Τραπατόνι. Με Σιρέα, με Ταρντέλι, Μπέτεγκα, Τζεντίλε, Κάουζιο και Καμπρίνι. Να δείτε που γρήγορα θα αναπολήσουμε τον Κουκουρέντου! Διπλή ζώνη πίσω και πάμε στην κόντρα. Αλήθεια, όμως, τι απαιτήσεις μπορείς να έχεις από έναν αθλητή που συμπληρώνει περίπου 70 αγώνες; Το είπε ο Κολοβάτι στην τελευταία «Ντομένικα Σπορτίβα»: πολύ λίγες. Μόνο όσοι έχουν παίξει μπάλα υψηλού επιπέδου μπορούν να το νιώσουν. Και συμπλήρωσε: «Σε τόσα πολλά ματς απόλυτα συγκεντρωμένος και ελάχιστα ελεύθερος να εκφράσει αυτό που αισθάνεται μέσα του, ένας ποδοσφαιριστής είναι λογικό να παραδοθεί στη μετριότητα και τον αυτοσκοπό. Αν δεν του κόψει τον δρόμο κάποιος σοβαρός τραυματισμός, που θα οφείλεται κυρίως στη συνεχή καταπόνηση».