Ο Ριβάλντο στο CAS!

Τo CAS αποφάνθηκε. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η απόφαση. Εμένα πάντως αν με απασχολεί κάτι, και μάλιστα σοβαρά, είναι τι θα αποφανθεί τώρα ο «Ρίμπο». Θα μείνει για τα πλέι οφ ή θα φύγει για Κόπα Καμπάνα; Βλέπω να τη χοντραίνει την ιστορία ο Βραζιλιάνος, μέχρι του σημείου να τρέχει τώρα αυτός τον Ντέμη στο CAS, ζητώντας να του αποδοθεί το πριμ κατάκτησης του πρωταθλήματος, ποσό που φτάνει τις 700.000 ευρώ. Ολα περιμένω να τα δω και να τα ακούσω σε αυτή την απίθανη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Γιατί όχι. Εδώ μέχρι και τον Σεγούρα είδαμε τροπαιούχο. Το τελευταίο, όμως, που περιμένω είναι να δω τον Ντέμη να προσπαθεί να πείσει τον «Ρίμπο» ότι δεν κατέκτησε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα. Κανονικά ο Βραζιλιάνος στις καυστικές του σε πρώτο πρόσωπο δηλώσεις (αρκετές με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο) κάπου θα έπρεπε να βρει λίγο χώρο να στριμώξει τον φίλο του τον Φερέρ, μοναδικό υπεύθυνο που η ΑΕΚ φέτος δεν έφυγε 8 με 10 βαθμούς μπροστά ώστε ο Ολυμπιακός να αδυνατεί να της στερήσει το πρωτάθλημα στα χαρτιά. Από τις έξι ήττες που έχει στο παθητικό της φέτος η «Ενωση», τις μισές να έκανε ισοπαλίες θα είχε κόψει πρώτη το νήμα. Καλά θα κάνει, λοιπόν, ο «Ρίμπο», εκτός από την ΕΠΟ και τον Κόκκαλη, να πληροφορήσει τον κολλητό του ότι με ορθολογιστική κατάρτιση ενδεκάδας ο «βοηθός» Κωστένογλου κατόρθωσε να συγκεντρώσει 26 πόντους στις τελευταίες 10 αγωνιστικές, αναγκάζοντας τα τανκ να ψάξουν άλλα κόλπα για να γλιτώσουν τη ζημιά από τα ποδήλατα!

Το θέμα δεν είναι τι θα πεις, αλλά πώς θα το πεις. Και με τον τρόπο που εκφράζεται ο «Ρίμπο» χάνει το δίκιο του. Είναι το λιγότερο απαράδεκτο για έναν ποδοσφαιριστή της αξίας του να δηλώνει με πείσμα κακομαθημένου ανήλικου ότι αν δεν πάρει το πρωτάθλημα αναχωρεί για τη χώρα του καφέ. Να δεχθώ ότι τόσα χρόνια στην Ελλάδα ο «Ρίμπο» δεν είχε πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Οπως και να 'χει, όμως, το πρωτάθλημα δεν θα το κέρδιζε αυτός μόνος του, αλλά η ομάδα του, με τη σημαντική συμβολή του, αλλά και τη συμβολή των υπόλοιπων παικτών-συναδέλφων του. Η ομάδα του, η οποία φαίνεται να χάνεται από το λεξιλόγιό του όταν φουντώνει η προσωπική του κόντρα με τον Κόκκαλη, τον έχει απόλυτη ανάγκη στους αγώνες πλέι οφ. Θέση κάθε σοβαρού επαγγελματία είναι να τιμά τη φανέλα και τον σύλλογο που του έκαναν την τιμή να τον εντάξουν στην οικογένειά τους. Χωρίς να έχει ενημερώσει κανένα, πώς αποφασίζει ο «Ρίμπο» να φύγει, αυτό είναι ένα μυστήριο που οφείλει να μας αποκαλύψει. Και τέλος, να μας πει καθαρά. Τι τον ενδιέφερε περισσότερο; Να κατακτήσει η ΑΕΚ τον τίτλο ή να μην τον κερδίσει –όπως τον κέρδισε– ο Ολυμπιακός; Γιατί από τα λεγόμενά του, αλλά και τη δήλωσή του για πιθανή αναχώρηση, μάλλον το δεύτερο προκύπτει.

Η αλήθεια είναι πως αν ο «Ρίμπο» ήταν το ίδιο σοβαρός πέρα από τις γραμμές του γηπέδου και παρουσίαζε ανάλογη προσωπικότητα με αυτή εντός αγωνιστικού χώρου, δύσκολα θα τελείωνε την καριέρα του στην Ελλάδα. Το πιθανότερο να κρεμούσε τα παπούτσια του σε κάποιο πρωτάθλημα αναγνωρισμένου κύρους και όχι στο δικό μας. Δεν τα κατάφερε, επειδή πάντα όταν ένιωθε θιγμένος οι δηλώσεις άγγιζαν την υπερβολή. Στο Μιλάνο ακόμα θυμούνται τα καμώματά του. Το θέμα δεν είναι όμως να μη βγει για ακόμα μία φορά χαμένος ο «Ρίμπο», αλλά να μη χάσει η ΑΕΚ τη δεύτερη θέση που δικαιούται με βάση τις μέχρι τώρα αγωνιστικές της επιδόσεις.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ

Την ίδια ώρα που οι παραγωγοί φράουλας στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας εξαπέλυαν βάρβαρη επίθεση κατά αλλοδαπών εργατών, συνδικαλιστών του ΚΚΕ και δημοσιογράφων, ο υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, δήλωνε στο Λουξεμβούργο, όπου πήρε μέρος στη Σύνοδο Υπουργών της Ε.Ε. για θέματα μετανάστευσης: «Η Ελλάδα ακολουθεί μια σύγχρονη μεταναστευτική πολιτική, αντάξια της Ιστορίας και του πολιτισμού της, βασισμένη στις αρχές της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του». Υποστήριξε ο υπουργός ότι η Ελλάδα για θέματα των μεταναστών έχει υποστεί «μια οξεία επίθεση, η οποία και άδικη είναι και στηρίζεται σε παντελώς ανακριβή στοιχεία». Προφανώς ο κ. Παυλόπουλος, όταν μιλούσε στο Λουξεμβούργο, δεν γνώριζε τα αιματηρά επεισόδια της ντροπής που έγιναν στη Νέα Μανωλάδα.

Δεν γνώριζε, όμως, ούτε και τα δεκάδες επεισόδια ρατσισμού και απάνθρωπης μεταχείρισης που έχουν σημειωθεί σε πολλές περιοχές της χώρας με θύματα οικονομικούς μετανάστες και δράστες κρατικά όργανα; Συνέβησαν και συμβαίνουν ακόμα και μέσα στην Αθήνα, με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό και τον βασανισμό αλλοδαπών σε αστυνομικό τμήμα.

Πόσο σύγχρονη, λοιπόν, είναι η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας, όταν η κυβέρνηση ανέχεται τη μαύρη εργασία και την απάνθρωπη εκμετάλλευση εξαθλιωμένων αλλοδαπών εργατών από ασύδοτους εργοδότες;

Στη στήλη Απόψεις η «Ελευθεροτυπία» αναρωτιέται. Η απάντηση είναι απλή και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία. Η Ελλάδα είναι σύγχρονη στη μεταναστευτική της πολιτική, όσο σύγχρονη είναι και στους άλλους τομείς. Οσο δε το νταβατζιλίκι και οι μορφές «σύγχρονης» εκμετάλλευσης θα την εξυπηρετούν, θα τις υπηρετεί με μεγαλύτερη συνέπεια από αυτή που θα έδειχνε για να αναδείξει το έτσι κι αλλιώς ασθενικό ευρωπαϊκό της προφίλ!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Να μια ωραία συνέντευξη!

Οι Schooligans την έπεσαν στον πρόεδρο του Συνασπισμού, Αλέξη Τσίπρα. Εκαναν «ντου» στο γραφείο του, τον έδεσαν, τον φωτογράφισαν και του επέβαλαν τις ερωτήσεις τους. Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο ένθετο των Schooligans που κυκλοφορεί το Σάββατο με την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Θα έστελνες το παιδί σου σε ιδιωτικό σχολείο, όπως κάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί, μέχρι και η κυρία Παπαρήγα;

«Κοίτα, εγώ έχω εμπιστοσύνη στο δημόσιο σχολείο. Αν όμως έμενα σε μια περιοχή που το δημόσιο ήταν πάρα πολύ κακό, δεν θα είχα ταμπού να το στείλω στο ιδιωτικό. Κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Και δεν συμφωνώ με την κριτική που ασκούν στην Αλέκα επειδή έστειλε την κόρη της σε ιδιωτικό σχολείο. Καλά έκανε, τι έγινε δηλαδή; Εκεί θα κριθεί το αν είσαι αριστερός ή όχι;».

Ναι, αλλά αν είσαι πολιτικός και μιλάς για προβλήματα της καθημερινότητας, δεν πρέπει να λούζεσαι κι εσύ αυτά που λούζονται οι περισσότεροι Ελληνες; Είτε μιλάμε για δημόσια σχολεία είτε για δημόσιες συγκοινωνίες. Πώς αλλιώς θα είσαι σε επαφή με αυτό που βιώνει ο πολύς κόσμος;

«Σωστό είναι αυτό που λέτε. Σημασία όμως έχει αν γενικά ο τρόπος ζωής σου είναι ξεκομμένος από την κοινωνία. Πιστεύετε, δηλαδή, ότι θα αλλάξει άποψη ένας πολιτικός αν αρχίσει να κυκλοφορεί με λεωφορείο;».

Βέβαια και θα αλλάξει! Θα νιώσει την ταλαιπωρία στο πετσί του και θα κινητοποιηθεί πιο πολύ κι ο ίδιος μετά.

«Λέτε, ε;».

Και θα δει και την ταλαιπωρία του άλλου. Θα δει στην Ομόνοια τους χρήστες να κυκλοφορούν σαν ζόμπι, θα δει τους αστυνομικούς να κλοτσάνε μετανάστη με τα cd…

«Ναι, ρε παιδιά. Σκέφτομαι, όμως, ότι το πρόβλημα για έναν πολιτικό δεν είναι πως δεν ξέρει ότι υπάρχουν όλα αυτά. Είναι ότι απλώς αδιαφορεί».

Αδιαφορεί γιατί δεν τα ζει, αυτό σου λέμε.

«Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε».

Βλέπετε πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει μια συνέντευξη, όταν αυτός που ρωτάει έχει πραγματικά τη διάθεση να στριμώξει τον συνεντευξιαζόμενο. Οταν η συζήτηση δεν είναι προϊόν μικρών συμβιβασμών και δημοσιοσχεσίτικων πρακτικών; Η δημοσιογραφία του σήμερα στο μεγαλύτερο κομμάτι της έχει ξεχάσει πώς είναι να φέρνεις σε δύσκολη θέση έναν πολιτικό ο οποίος οφείλει να απαντήσει στα ερωτήματα. Το θεωρεί αγένεια. Κατάχρηση εμπιστοσύνης από μεριάς δημοσιογράφου στο πρόσωπο του πολιτικού που δέχθηκε την πρόσκληση για συνέντευξη. Και άλλα τέτοια φαιδρά. Ετσι όλες οι συνεντεύξεις μοιάζουν να έχουν βγει από φωτοτυπικό μηχάνημα. Αυτή όμως όχι.