Εμείς κοιμόμαστε... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οι ομάδες που έφτασαν στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ είναι η Αλκμααρ, η Πάρμα, η Σπόρτινγκ Λισσαβώνας και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι δεν είναι ομάδες πρώτης σειράς. Δεν είναι πρώτα ονόματα, ούτε καν παλιές ποδοσφαιρικές δόξες, οι οποίες τώρα προσπαθούν να αναστηθούν. Η Αλκμααρ ξεκίνησε φέτος τις ποδοσφαιρικές τις περιπέτειες τόσο στη χώρα της όσο και στην Ευρώπη με χαμηλό μπάτζετ. Χωρίς μεγάλα ονόματα, χωρίς παίκτες κράχτες, κατάφερε να κάνει ένα πολύ καλό πρωτάθλημα στην Ολλανδία μπαίνοντας σφήνα στην τριάδα των... μεγάλων (Αγιαξ, Αϊντχόφεν, Φέγενορντ) και συγχρόνως να λοξοκοιτάζει και την κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που όταν την είδαν στις αναμετρήσεις της με τον ΠΑΟΚ, βιάστηκαν να πουν ότι αυτή η ομάδα θα πάει ψηλά. Τελικά δικαιώνονται. Γιατί αυτό που μετράει είναι το σύνολο και η AZ δεν υστερεί.

Η Πάρμα ήταν να πεθάνει. Τελικά κατάφερε να σταθεί και πάλι στα πόδια της έπειτα από μία μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη στην ιστορία της και μία από τις πιο σημαντικές στην ιστορία του Καμπιονάτο. Πείτε μου έναν που θα του έλεγες ότι η Πάρμα θα έφτανε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και δεν θα γελούσε ειρωνικά. Αλλά οι ομάδες που έχουν γράψει ιστορία με τίτλους και διακρίσεις, σαν τον καπετάνιο στη φουρτούνα φαίνονται. Οι «τζιαλομπλού» έχουν κατακτήσει δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1995 και 1999), ένα Σούπερ Καπ (1993) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (που δυστυχώς έχει καταργηθεί) την ίδια χρονιά. Τη φανέλα της έχουν φορέσει κατά καιρούς παίκτες αξίας όπως Κρέσπο, Καναβάρο, Σενσίνι, Βερόν, Τουράμ, Μπουφόν, Κιέζα, Τζόλα, Ασπρίγια και άλλοι. Φέτος όμως με έναν προϋπολογισμό επιβίωσης κατάφερε και πάλι να φανούν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. «Είναι ζήτημα ηθικό η διάκρισή μας στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ», δήλωσε ο αμυντικός της Ματέο Κοντίνι. Και έχει απόλυτο δίκιο. Σώθηκαν από την καταστροφή και τώρα χτίζουν μία νέα, ισχυρή Πάρμα. Τα αντανακλαστικά στις ομάδες, που έχουν ευρωπαϊκούς τίτλους, αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πως όταν χρειαστούν, λειτουργούν.

Η Σπόρτινγκ και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας διαφέρουν από τις δύο προηγούμενες. Οι Πορτογάλοι έχοντας τη δυνατότητα πρόσβασης στη βραζιλιάνικη αγορά, το εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο και κατάφεραν να φέρουν παίκτες στην ομάδα της Λισσαβώνας που μπορεί να μην είναι πρώτα ονόματα, αλλά διψάνε για διακρίσεις. Και είναι πολύ λογικό, αφού ο μόνος της ευρωπαϊκός τίτλος είναι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1964. Από την άλλη, η ΤΣΣΚΑ μιλάει με τη δύναμη του χρήματος. Ολοι ξέρουν ότι από πίσω της κρύβεται ο Αμπράμοβιτς, ο οποίος όσο και αν κρυφτεί, η κατακόρυφη άνοδός της το μαρτυρά. Στη Μόσχα έφτασαν παίκτες από όλο τον κόσμο, Βραζιλιάνοι (Λοβ, Καρβάλιο), Κροάτες (Ολιτς) που σε συνεργασία με τους Ρώσους, όπως ο κεντρικός αμυντικός της εθνικής Ιγκνάσεβιτς και το μεγάλο ταλέντο, ο τερματοφύλακας Ακίνφεεφ, έδεσαν τον κορμό μιας ομάδας που φιλοδοξεί να φέρει ύστερα από πολλά χρόνια ευρωπαϊκό τίτλο στη Ρωσία.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες θέλουν και επιδιώκουν να διακριθούν μέσα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ειλικρινά θέλω να καταλάβω πότε θα το αντιληφθούν οι δικές μας.