Μου έφυγε ένα... βάρος

H είδηση έσκασε σαν βόμβα. Εντεκα από τους δεκατέσσερις αθλητές της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών βρέθηκαν θετικοί σε χρήση απαγορευμένων ουσιών σε αιφνιδιαστικό έλεγχο ντόπινγκ και ο ομοσπονδιακός προπονητής Χρήστος Ιακώβου τέθηκε σε διαθεσιμότητα μέχρι την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. «Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη» υποδέχτηκε την είδηση. Το «σοκαρισμένη» προσπαθώ να καταλάβω πού κολλάει. Προφανώς στο ότι τρεις από αυτούς ή δεν είχαν φαρμακωθεί και χαλούσαν την πιάτσα ή στο ότι ήταν πιο μάγκες με τη δοσολογία κι έτσι την… πήδηξαν. Διότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος λογικός που μπορεί να σοκαριστεί στο άκουσμα αυτής της είδησης.

Τα Ολυμπιακά αθλήματα -σχεδόν όλα- ή αν θέλετε αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη ανταπόκριση στο φίλαθλο κοινό, έχουν μεταβληθεί σε χώρο ανταγωνισμού των φαρμακευτικών εταιρειών και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ή δεν κόβει το μυαλό του ή είναι μέσα στο παιχνίδι και επωφελείται από αυτό. Οικονομικά και επαγγελματικά. Ξέχωρα ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον πιο πρόστυχο από τη μια μεριά να κάνεις πως δεν βλέπεις τι συμβαίνει με τα αναβολικά και από την άλλη να επικαλείσαι το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, το αληθινό. Μια μεγάλη μπίζνα έχουν καταντήσει οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στους οποίους παίζονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα στην πλάτη των αθλητών, που από υπέρμετρη φιλοδοξία ή και ματαιοδοξία δέχονται να μετατρέψουν το κορμί τους σε εργαστήριο διαφόρων σκευασμάτων.

Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει ακόμη ποια εικόνα μένει στη μνήμη του θεατή. Αυτή του αθλητή πάνω στο βάθρο στεφανωμένου και θριαμβευτή ή η θλιβερή της Μάριον Τζόουνς να περνάει δακρυσμένη την πύλη των φυλακών; Στην Ελλάδα έχει παραγίνει το κακό. Αν τυχόν κατηγορήσεις τους αθλητές για χρήση απαγορευμένων ουσιών, κινδυνεύεις να θεωρηθείς προδότης και ανθέλληνας. Εάν κάνεις τα στραβά μάτια, είσαι ο καλός και τίμιος πατριώτης. Φαρμακωμένος αθλητής μας πάνω σε βάθρο; Κλείνουμε το μάτι, το συζητάμε μεταξύ μας και από τη στιγμή που μας έκανε «υπερήφανους» και ξακουστούς σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, τι σημασία έχει τι παίρνει και πώς τα παίρνει. Μαγκιά του. Και που τα πήρε και βγήκε πρώτος, και που δεν τον πιάσανε. Η ίδια μαγκιά ισχύει γι' αυτόν που έχτισε το αυθαίρετο, γι' αυτόν που δεν πλήρωσε φόρους, γι' αυτόν που «λάδωσε», γι' αυτόν που πήγε με τους δυνατούς και κοκορεύεται. Μια χαρά.

Δεν βλέπω τον λόγο που θα πρέπει να αλλάξουμε κάτι. Σε αυτή την περίπτωση του ξεκληρίσματος της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών με ποιους θα πάμε όμως; Με αυτούς που λένε «αφού όλοι φαρμακώνονται, εμείς πώς να βγάλουμε παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες; Με μπρόκολα και μπριζόλες;» ή με αυτούς που δεν αποδέχονται αυτόν τον αδιέξοδο εκ των πραγμάτων ανταγωνισμό; Φυσικά με τους πρώτους, διότι αυτοί είναι που μας δίνουν λόγο ύπαρξης. Προσωπικά θα προτιμούσα να είναι καθαροί όλοι οι αθλητές και ας μη ζούσα συχνά την εθνική υπερηφάνεια της κατάκτησης μεταλλίων. Ούτε με αφορά το «μα έτσι κάνουν όλοι». Γιατί το ότι υιοθέτησαν κάποιοι αυτή τη μέθοδο δεν σημαίνει ότι συμβαδίζει με τις δικές μου ηθικές αξίες και το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της φίλαθλης κοινής γνώμης. Μια φίλαθλη κοινή γνώμη που κάποιοι φροντίζουν εδώ και χρόνια να ντοπάρουν με τα ίδια φάρμακα που ντοπάρουν και τους αθλητές.