Τζορτζ Μπεστ ο Ρονάλντο;

Το ματς στο «Ολίμπικο» είχε τελειώσει. Ο κόσμος αποχωρούσε δυσαρεστημένος από την ήττα, αλλά με ψηλά το κεφάλι. Μέχρι να φτάσω στη γέφυρα του Δούκα Ντε Οστα, εκεί όπου τελειώνουν τα όρια του γηπέδου, σκόρπιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Ο Ρονάλντο μπορεί να καταρρίψει κάθε ρεκόρ, ακόμα και να σκοράρει χωρίς να παίζει! Δεν θα καταφέρει όμως ποτέ να συγκριθεί με τον Τζορτζ Μπεστ. Γιατί και η σύγκριση και μόνο προσωπικά για μένα ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη ιεροσυλία στον χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αυθαίρετο από το να θεωρείς «νέο Μπεστ» τον παίκτη της Γιουνάιτεντ. Τον παρατηρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το γκολ που πέτυχε ήταν δώρο μιας άμυνας που έμοιαζε βαλσαμωμένη. Ολες οι μεγάλες ενέργειές του έγιναν μετά το 0-2, όταν πια οι Ιταλοί είχαν σηκώσει λευκή σημαία. Δεν μπορώ να φανταστώ, και όσοι φυσικά είχαν την τύχη να προλάβουν τον Τζορτζ Μπεστ, τον μεγάλο αυτόν μπαλαδόρο, σε κάθε μαρκάρισμα και με την πρώτη επαφή να σωριάζεται, σε κάθε άγγιγμα της μπάλας να προσπαθεί να κάνει κάτι εξεζητημένο για να αποδείξει την αξία του. Τι ανάγκη έχεις να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε τόσες φιγούρες και κολπάκια όταν νιώθεις ότι είσαι πραγματικά ποδοσφαιριστής αξίας; Αυτό το κόλπο με τα ψαλιδάκια, αφήνοντας την μπάλα να περάσει μπροστά του, δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές μέτρησα να το επιχειρεί. Το κακό είναι ότι το πέτυχε μόνο μια φορά. Ολες τις υπόλοιπες ήταν σαν να έπαιζε σε διαφήμιση κι έγινε ρόμπα. Σιγά μην καταδεχόταν να κάνει αυτά τα καραγκιοζιλίκια ο Τζορτζ Μπεστ. Ακόμα και αν το προηγούμενο βράδυ είχε πιει όλα τα ποτά ενός μπαρ και στο σπίτι του το after shave, ακόμα και αν περνούσε τη νύχτα του με είκοσι Μις Αγγλία δεν θα καταδεχόταν να πουλήσει φιγούρα για το τίποτα. Θα έπαιρνε την μπάλα, όπως συνήθιζε, θα περνούσε όποιον έβλεπε μπροστά του και θα τελείωνε τη φάση θριαμβευτικά. Σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ρονάλντο αυτό δεν θα μπορέσει να το κάνει ποτέ. Το άλλο που σκεφτόμουν είναι πόσο βαρετό ποδόσφαιρο παίζει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δυστυχώς δεν είναι η μόνη αγγλική ομάδα που το κάνει. Απέναντι σε μια μικρή Ρόμα κατάφερε να παραχωρήσει 10 κόρνερ και να υποπέσει σε 19 φάουλ. Κινδύνευσε σοβαρά τουλάχιστον τέσσερις φορές από μία Ρόμα, επαναλαμβάνω, χωρίς Ζουάν, χωρίς Περότα και χωρίς Τότι. Οι δύο τελευταίοι αποτελούν το μισό κέντρο της πρωταθλήτριας κόσμου Ιταλίας. Εχω την εντύπωση ότι η Μάντσεστερ γερνάει όσο γερνάει ο Φέργκιουσον. Είναι τόσο συνδεδεμένη η μοίρα αυτών των δύο που έχω την αίσθηση ότι θα τους «θάψουν» μαζί. Ομάδα που κυνηγά το αποτέλεσμα, με έναν Σκόουλς στο κέντρο ανίκανο να της δώσει τη ζωντάνια των περασμένων χρόνων.

Κι όμως αυτή η ομάδα έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο. Με στενοχωρεί πολύ που αγγλικές ομάδες σαν τη Μάντσεστερ, σαν τη Λίβερπουλ, σαν την Τσέλσι -και ευτυχώς όχι και η Αρσεναλ- έχουν υιοθετήσει τη θεωρία του αυτοσκοπού που κάποτε απεχθάνονταν. Και όχι μόνο την απεχθάνονταν, αλλά αποδείκνυαν μάλιστα πόσο περιττή ήταν, αφού χωρίς αυτόν τον πεζό συμβιβασμό κατάφερναν να κερδίζουν με υπερήφανο τρόπο ευρωπαϊκούς τίτλους.

Μη μου πείτε ότι αλλάξαν οι καιροί. Μπούρδες. Τα μυαλά τους άλλαξαν και η φιλοσοφία τους. Αντε μετά να πεις ότι έχει άδικο ο Σπαλέτι, που δηλώνει ότι, αν, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, οι Ιταλοί παίζουν μόνο αμυντικά και οι Αγγλοι επιθετικά, τότε εμείς παίζουμε σαν Αγγλοι.

Πρόχειρο Πρόχειρο

Πονάει και τσούζει, αλλά μ’αρέσει!

Το χαμηλό επίπεδο κοινωνικής αποδοχής που έχουν οι τράπεζες στην ελληνική κοινή γνώμη επιβεβαιώνει έρευνα που παρουσίασε η GPO σε ημερίδα την οποία διοργάνωσε η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή σε συνεργασία με την Ελληνική Ενωση Τραπεζών.

Σύμφωνα με την έρευνα, 7 στους 10 καταναλωτές θεωρούν ότι οι τράπεζες λειτουργούν ασύδοτα, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο από την πολιτεία.

Η έρευνα συνδέει τη δυσαρέσκεια του καταναλωτικού κοινού μόνο με τους όρους δανεισμού, αφήνοντας εκτός πεδίου το αμαρτωλό κεφάλαιο των επενδυτικών προϊόντων που προωθούν οι τράπεζες στην πελατεία τους. Ετσι το 75% των δανειοληπτών θεωρεί ότι οι όροι δανεισμού είναι άδικοι.

Παρά ταύτα το 66% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι είναι ικανοποιημένοι από τη συνεργασία τους με την τράπεζα. Αν τα παραπάνω ευρήματα αντανακλούν τις πραγματικές διαθέσεις της κοινής γνώμης, τότε αυτή διέπεται από έναν ιδιότυπο μαζοχισμό. Μάλιστα το 75% του δείγματος θεωρεί ότι οι όροι δανεισμού δεν είναι δίκαιοι.

Η απορία μου σχετικά με αυτή την έρευνα δεν εντοπίζεται στο αν η κοινή γνώμη διέπεται από έναν ιδιότυπο μαζοχισμό, αλλά στο πώς η έρευνα άφησε εκτός πεδίου το αμαρτωλό κεφάλαιο των επενδυτικών προϊόντων που προωθούν οι τράπεζες στην πελατεία τους. Μήπως εκεί εντοπίζεται ο ιδιότυπος μαζοχισμός της κοινής γνώμης;

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ο παραμυθένιος καβαλάρης

Διάβασα στα «ΝΕΑ» την ιστορία του Εντουάρντο Ντίσκολι και μου φάνηκε σαν παραμύθι. Μετά σκέφτηκα: πόσοι άραγε δεν κρύβουμε μέσα μας ένα παραμύθι -κάποιοι το λένε και όνειρο- που μια μέρα αντί να το διηγηθούμε θα θέλαμε να το ζήσουμε. Ετσι θεώρησα τον τύπο αυτόν πραγματικά τυχερό. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη από το να νιώθεις ψυχή και σώμα ελεύθερος.

«Την ημέρα που ξεκινούσα από το Μπουένος Αϊρες για να κάνω τον γύρο του κόσμου καβάλα σ' ένα άλογο, άκουγα τους άλλους να λένε: "πού πάει ο τρελός;". Ημουν αρκετά πλούσιος σε χρήματα μα παράλληλα φτωχός σε εμπειρίες. Τώρα έχω άδειες τσέπες, μα γεμάτη καρδιά».

Ενας παράξενος καβαλάρης έκανε χθες την εμφάνισή του στο Μαρκόπουλο Αττικής, φιλοξενούμενος από τον Ιππικό Ομιλο της περιοχής. Αναφερόμαστε στον 57χρονο Εντουάρντο Ντίσκολι από το Μπουένος Αϊρες, που πριν από επτά χρόνια αποφάσισε να κάνει τον γύρο του κόσμου με όχημα και συντροφιά τρία άλογα. Τον Τσαλτσαλέρο, τον Προφέτα και τον Τζερόνιμο. Με μια σημαία της Αργεντινής τυλιγμένη στην πλάτη του, ένα μεγάλο καπέλο, δερμάτινα ρούχα και ένα πάντσο -το παραδοσιακό ριχτάρι της Λατινικής Αμερικής- σίγουρα ο κ. Ντίσκολι δεν περνάει απαρατήρητος.

Σε όσους τον συναντούν στον δρόμο φαντάζει εκκεντρικός, ο ίδιος όμως λέει απλά: «Κάνω πράξη μια υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου πριν από 35 χρόνια». Τότε, φοιτητής της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες, έλαβε ένα γράμμα από έναν φίλο του που βρισκόταν στη ζούγκλα του Αμαζονίου, στη Βραζιλία.

«Μου έγραφε για την ελευθερία που απολάμβανε. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά ο πατέρας μου αντέδρασε και μου είπε ότι αυτό που πάω να κάνω είναι τρελό. "Θα κάτσεις να διαβάσεις", μου είπε και έδωσε εντολή να μη φύγει κανένα άλογο από το κτήμα μας». Ετσι, το ταξίδι τού έγινε ένα μεγάλο απωθημένο. Αυτό, μέχρι την 28η Ιουλίου 2001, όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση.

«Πούλησα το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου και ένα μέρος από το κτήμα και άφησα πίσω τα δύο παιδιά μου, τα οποία πλέον είναι αρκετά μεγάλα. Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει».

Μέχρι σήμερα ο κ. Ντίσκολι έχει περάσει από 30 χώρες (ανάμεσα σε αυτές η Βολιβία, η Κολομβία, η Ονδούρα, οι ΗΠΑ, η Ολλανδία, η Γαλλία, το Μονακό και η Σλοβενία) διανύοντας περισσότερα από 33.000 χιλιόμετρα με μέση ταχύτητα 5 χλμ./ανά ώρα. Πέρασε τον Ατλαντικό με αεροπλάνο που πήρε από τη Νέα Υόρκη, όπου «με τη βοήθεια μιας εταιρείας και αφού περίμενα 45 ημέρες στο αεροδρόμιο, πήρα τελικά την άδεια να βάλω τα άλογα στο αεροπλάνο και να φτάσω στο Αμστερνταμ», όπως αναφέρει.

Τις περισσότερες φορές ο κ. Ντίσκολι κοιμάται σε μέρη που θα βρεθούν στον δρόμο του. Μάλιστα προχθές κοιμήθηκε τυλιγμένος με τον υπνόσακό του κοντά στο κοιμητήριο του Μαραθώνα. Τα μέρη που έχουν χαραχτεί στη μνήμη του στα επτά χρόνια που ταξιδεύει είναι το Μάτσου Πίτσου στο Περού, το Λος Αλαμος στις ΗΠΑ και ο Ολυμπος. Μέρη που, όπως σημειώνει, «κρύβουν μια περίεργη μαγεία, ένα μυστήριο!».

Από την Ελλάδα θα φύγει την 21η Απριλίου και σκοπός του είναι να επισκεφθεί την Ακρόπολη, αν βέβαια τον αφήσουν να περάσει από το κέντρο της πόλης. Επόμενος σταθμός του ταξιδιού του η Συρία, και μεγάλο όνειρό του να φτάσει στις χώρες της Αραβικής Χερσονήσου, την Ινδία, τη Μογγολία και το Σινικό Τείχος στην Κίνα.

«Υπολογίζω ότι το ταξίδι μου θα τελειώσει σε τρία χρόνια, θα προτιμούσα όμως να ήταν αιώνιο», λέει ο κ. Ντίσκολι, που αυτοπροσδιορίζεται ως «πολίτης του κόσμου».