Η μικρή «επανάσταση» των παικτών του ΠΑΟ

Αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει φέτος το πρωτάθλημα, πράγμα πολύ πιθανό, θα το χρωστάει στους ποδοσφαιριστές του. Ούτε στον προπονητή του, που δείχνει να τα έχει χαμένα για όσα γίνονται εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου, ούτε στον λαλίστατο τεχνικό διευθυντή. Είχε χρόνια να συμβεί κάτι τέτοιο στον Παναθηναϊκό και αν κάποιοι από τους οπαδούς δεν είναι και πολύ ευχαριστημένοι από το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα στο γήπεδο, μπορούν τουλάχιστον να υπερηφανεύονται για την προσωπικότητα που έχουν να επιδείξουν κάποιοι από τους παίκτες της ομάδας.

Πάντοτε έδειχνα μια προτίμηση στους ποδοσφαιριστές που δεν φοβούνται να πουν την άποψή τους και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω γι' αυτούς οι οποίοι έβαζαν τον εγωισμό τους πάνω από την ομάδα και όχι απλώς διατύπωναν την άποψή τους, αλλά ήθελαν και να την επιβάλουν.

Ο προπονητής δεν είναι δάσκαλος που καλείται να διδάξει σε μαθητές που δεν έχουν εντρυφήσει ακόμη στο αντικείμενο της γνώσης. Είναι ο άνθρωπος που θα βοηθήσει να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους στο χόρτο και θα αξιοποιήσει τις αρετές τους. Θα ήταν αστείο αν πίστευε κάποιος ότι ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές όλων των εποχών, ο Ρίνους Μίχελς, δεν άφηνε τους παίκτες του να έχουν άποψη είτε έξω είτε μέσα στο γήπεδο.

Η μικρή αυτή «επανάσταση» των παικτών του Παναθηναϊκού τους τιμά, διότι δεν έγινε με στόχο να «καβαλήσουν» τον προπονητή, αλλά για να του αποδείξουν -έχοντας φτάσει μάλλον στο απροχώρητο- ότι δικαιούνται να έχουν άποψη. Το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, και όπως αυτό επετεύχθη, τους δικαιώνει. Είναι επίσης και η στάση τους μετά το ματς. Δεν θέλησαν να συνεχίσουν το επεισόδιο, μετατρέποντάς το σε ανταρσία, αλλά χαμήλωσαν τους τόνους, ρίχνοντας συγχρόνως γέφυρες στον προπονητή. Δεν συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση του Παπαδόπουλου να εκτελέσει το πέναλτι παρά τη θέληση του προπονητή του, ακόμη και αν με αυτήν του την ενέργεια ξόρκισε το κακό. Οφειλε να το ζητήσει από τον προπονητή του ή ακόμη και να τον πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση. Κι αυτό γιατί σε μια ομάδα τις τελικές αποφάσεις, αλλά και την απόλυτη ευθύνη γι' αυτές οφείλει να τις παίρνει ο προπονητής.

Αλλά το να παίζεις με καμιά δεκαριά χαφ, να κινδυνεύεις γι' αυτόν τον λόγο να χάσεις το πρωτάθλημα και να μη μιλάς στον προπονητή σου, δείχνει εκτός από έλλειψη προσωπικότητας και έναν εφησυχασμό για τον οποίο κάποια στιγμή ίσως και να κατηγορηθείς.

Τέλος, ο κύριος Βέλιτς με την ιδιότητα μάλιστα του τεχνικού διευθυντή δεν έχει καμία αρμοδιότητα να μιλά στους παίκτες με σκληρή γλώσσα, και μάλιστα στο ημίχρονο. Εκτός κι αν του έδωσε άδεια για κάτι τέτοιο ο Πεσέιρο, οπότε αυτός θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για το περιστατικό. Οπως θα έπρεπε να αναλάβει και να μπει μπροστά, αν έφευγαν τίποτα παπούτσια, όπως γινόταν παλιά, για να τον σώσει. Τον ποδοσφαιριστή στο ημίχρονο, πάνω στα νεύρα και την ένταση, πρέπει να τον σέβονται όλοι.

Δεν με ενδιαφέρει αν ο Βέλιτς τους είπε κότες, αλλά όταν ο Πεσέιρο δηλώνει στον δημοσιευμένο διάλογό του με τον Γκονζάλες ότι δεν συμφωνεί με τον τρόπο που το έκανε, αλλά στη θέση του και αυτός το ίδιο θα έκανε, σημαίνει ότι πρώτον ο προπονητής του Παναθηναϊκού αποδέχεται ότι ο Βέλιτς τα «έριξε» χοντρά και δεύτερον ότι έχασε την ομάδα από τον έλεγχό του, υποκαθιστώντας τον σε αυτόν τον ρόλο ο τεχνικός διευθυντής, πράγμα απαράδεκτο. Ο καθένας στον τομέα του, λοιπόν, πριν είναι αργά.