Βρήκαν τον φταίχτη για την «τεσσάρα»!

Ο Λυμπερόπουλος από 30 μέτρα απόσταση, βλέποντας με την άκρη του ματιού του ότι ο Νικοπολίδης είναι λίγο έξω από την εστία του, σουτάρει με δύναμη. Το 2-0 σε 13 μόλις λεπτά παιχνιδιού τού δίνει το δικαίωμα και την άνεση να δοκιμάσει ό,τι του περνάει από το μυαλό.

Η μπάλα ταξιδεύει με ταχύτητα, περνάει πάνω από το κορμί του διεθνούς πορτιέρο του Ολυμπιακού, καταλήγοντας εκεί που πρέπει να σκύψεις για να τη μαζέψεις. «Φταίει», ακούω κάποιον δίπλα μου να λέει. «Ηταν έξω», συμπληρώνει κάποιος άλλος. Σε τέτοιες περιπτώσεις το πιο εύκολο είναι να βρεις τον φταίχτη. Πιο εύκολο και λιγότερο σύνθετο από το τι φταίει και ο Ολυμπιακός σε 30 λεπτά έχει δεχθεί τρία δυνατά κροσέ, που του απαγορεύουν να συνεχίσει. Ακουγα πρωί Δευτέρας τον Θαναηλάκη -τον άνθρωπο που μαζί με τον τραγουδιστή Δάκη σταμάτησαν τον χρόνο και έμειναν αιώνια νέοι- να προσπαθεί να εξηγήσει στους ακροατές, που έστελναν απαξιωτικά μηνύματα για τον Νικοπολίδη, ότι δεν είναι αυτός ο φταίχτης, αλλά όλη η ομάδα και ιδιαίτερα η άμυνα που στο συγκεκριμένο ματς ήταν ωσεί παρών σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στη δίκη του Κοσκωτά.

Θυμήθηκα τότε ένα περιστατικό. Παρακολουθούσα κάποτε στο Καυταντζόγλειο ένα ματς παρέα με βετεράνο διεθνή τερματοφύλακα. Νωρίς νωρίς η μία ομάδα βρέθηκε στη θέση του Ολυμπιακού. Στο τέταρτο κιόλας είχε δεχθεί δύο γκολ και η άμυνα έμπαζε νερά σαν πλημμυρισμένο υπόγειο. Πριν κλείσει το ημίχρονο δέχθηκε και τρίτο τέρμα. Οι οπαδοί της ομάδας τα έβαλαν με τον τερματοφύλακα γιατί, πίστευαν ότι στο τελευταίο τεμάχιο ο πορτιέρο έφερε ακέραια ευθύνη. «Εφταιγε», ακούω τον βετεράνο να μου λέει δίπλα μου με ύφος ειρωνικό. «Συμφωνώ», του απαντώ και πριν προλάβω να ολοκληρώσω με ρωτά: «Για το γκολ μιλάς;». «Γιατί άλλο;», του απαντώ. «Εγώ δεν μιλάω για το γκολ, αγόρι μου», αρχίζει να μου λέει. «Φταίει, αλλά όχι για το γκολ, αλλά τι να πεις σε όλους αυτούς που ψάχνουν να βρουν τον ένοχο. Ξέρεις τι έκανα εγώ σε ανάλογες περιπτώσεις; Οταν δηλαδή διαπίστωνα ότι η άμυνα ήταν ξεκούρδιστη και έμπαζε σαν τρύπια σόλα; Στο πρώτο κόρνερ έβγαινα, μπλόκαρα την μπάλα στον αέρα και στο πάτημα σωριαζόμουν στον χόρτο. "Γύρισε το πόδι μου", φώναζα, άραζα κάνα πεντάλεπτο, μετά το δοκίμαζα διστακτικά, έλεγα ότι είναι αδύνατον να το πατήσω και ζητούσα αλλαγή. Εμπαινε ο δεύτερος, έτρωγε άλλα τρία γκολάκια, τα βάζανε μαζί του και ξεχνούσαν εμένα. Βρομοδουλειά, αλλά με όλους αυτούς μόνο έτσι καθαρίζεις. Ευχαριστώ, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να ακούσεις. Κατάλαβες τώρα γιατί φταίει;».

Αυτό μάλλον έπρεπε να κάνει και ο Νικοπολίδης. Με το που διαπίστωσε ότι η άμυνα ήταν για τα μπάζα, ότι οι επιθετικοί -και όχι μόνο- της ΑΕΚ μάλωναν για το ποιος θα πρωτοσκοράρει, να τραβήξει ένα μουσαντέ τραυματισμό, να μπει μέσα ο Σηφάκης και να χτυπιέται για το υπόλοιπο του παιχνιδιού σαν το χταπόδι στα βράχια. Κουβέντα δεν θα έλεγαν οι περίεργοι. Οταν σε ένα ματς δέχεσαι τρία γκολ και η άμυνά σου μοιάζει πιο στατική και από τα κέρινα ομοιώματα της Μαντάμ Τισό, το να ψάχνεις να βρεις σε ποιο γκολ φέρει ευθύνη ο τερματοφύλακας, δεν είναι απλώς διαστροφή, αλλά κακία γαρνιρισμένη με μπόλικη δόση ηλιθιότητας.

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Και λίγα λες...

Σίγουρα θα έχετε ακούσει το τραγούδι «Πάμε Χαβάη» με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη -το ακούς «θες, δεν θες». Η καλή τραγουδίστρια λέει στον καλό της, τον Θωμά, να πάνε στη Χαβάη. Μάλιστα, του λέει «πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει». Δηλαδή, σε όλα τα υπόλοιπα μέρη έχουν πάει -η Χαβάη τούς έμεινε μόνο. Αν χαλάς όλα τα λεφτά σου στα ταξίδια, πώς να μην παίρνεις μετά στεγαστικό δάνειο από τη Millennium Bank;

Πριν από πολλά χρόνια, η Αλκηστις τραγουδούσε το «Ακριβό της διθέσιο», μετά τη συγκίνησαν ο ΟΠΑΠ και τα ΠΡΟΠΟτζήδικα, στη συνέχεια έφαγε όλα τα λεφτά στα ταξίδια -προφανώς πούλησε και το ακριβό της διθέσιο- και κατέληξε να πάρει στεγαστικό δάνειο για να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της. Ενδιάμεσα τραγουδούσε στο «Πόρτο Καρράς» για τους Ευρωπαίους ηγέτες και συνόδευε την Ντόρα Μπακογιάννη στην Κίνα για να διαδώσει τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά κυρίως τα Folli-Follie.

Τι υπέροχο που είναι μία τραγουδίστρια που αγάπησες να εξελίσσεται σε τραγουδίστρια των γιάπηδων στη μετα-γιάπη εποχή.

Θα σε ξανάβρω στη Χαβάη,
με το διθέσιο να περνάς
κι άμα σου χώσω μία μπούφλα
είν' για το δάνειο που χρωστάς.
(κατά το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες»)

Το κείμενο ανήκει στον γνωστό blogger Πιτσιρίκο και το δημοσίευσε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη σελίδα του στη σαββατιάτικη ανανεωμένη «Ελευθεροτυπία».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Τα τραγούδια του Ασιμου τα ερμηνεύουν σήμερα γνωστοί ψευτοροκάδες!

Υπάρχουν σήμερα μορφές σαν τον Λεωνίδα Χρηστάκη; Ούτε κατά διάνοια! Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφτηκε στο ασκητικό του δωμάτιο στην Ασκληπιού τον 80χρονο αντιεξουσιαστή εκδότη του «Ιδεοδρομίου» -περιοδικό που όμοιό του δεν έχει κυκλοφορήσει στη χώρα μας. Πριν αρχίσει η κουβέντα τον αποκάλεσε «Αρχοντα του Underground». Δεν του άρεσε. «Βγάλε το "άρχοντας"», του είπε.
Από τη συνέντευξη κράτησα αυτά που ο Χρηστάκης είπε:

Για τον Καββαδία:

«Μέσα στη χούντα ο Ασιμος, ο Γκαϊφύλλιας, η Γώγου αποφάσισαν να κάνουν στην Πλάκα κάτι σαν θέατρο. Βοηθούσα κι εγώ. Θα λέγαμε και τραγούδια του Καββαδία. Ξαφνικά στις πρόβες ακούγονταν λυγμοί. Λέω: "Παιδιά, κάποιος κλαίει". Πήγαμε στο βάθος και είδαμε τον Καββαδία, τον ποιητή. Το είχε σκάσει επί τόπου από το σανατόριο. Επειτα από δύο μήνες πέθανε».

Για την πλατεία Εξαρχείων:

«Η πλατεία πάει περίπατο τώρα. Ερχονται φοιτητές από την επαρχία, στον καναπέ κατευθείαν. Αυτοί που δημιουργούσαν τις ιστορίες, όχι μόνο τις αντικοινωνικές αλλά και τις κοινωνικές, δεν υπάρχουν πια. Τώρα κάθονται και όταν τύχει να γίνει καμία διαδήλωση, καίνε και κάνα αυτοκίνητο. Αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, γόνοι διαφόρων οικογενειών, ένας γιος βουλευτή που έκανε ληστείες…».

Για τους ποιητές:

«Σ' αυτή τη χώρα κανείς δεν υπολογίζει τους ποιητές. Αλλά αυτό είναι και σωτήριο μερικές φορές. Τον Ανδρέα Εμπειρίκο πήγαιναν να τον εκτελέσουν οι ΕΛΑΣίτες. Τον ρώτησαν τι δουλειά κάνεις; Αυτός δεν έλεγε εφοπλιστής, έλεγε ποιητής. Τον κορόιδεψαν, τους μοίρασε και τα δακτυλίδια που φορούσε και τον άφησαν. Ο ίδιος ο Εμπειρίκος μού διηγήθηκε την ιστορία, έχει γράψει και ένα καταπληκτικό ποίημα, "Ο δρόμος σκληρός παρά ποτέ"».

Και τέλος, για τον Νικόλα Ασιμο:

«Ο Νικόλας Ασιμος κρεμάστηκε στο μικρό εποχιακό κατάστημά του στην οδό Καλλιδρομίου και Θεμιστοκλέους, όπου και ζούσε στο πατάρι. Από το 1973, όταν ήρθε από κάποιο χωριό της Φλώρινας στα Εξάρχεια, επιβίωνε τελείως περιθωριακά, πουλώντας για χρόνια στα κάγκελα του Πολυτεχνείου αντιεξουσιαστικά και αναρχικά περιοδικά και το "Ιδεοδρόμιο". Παράλληλα, έγραφε τραγούδια με στίχους οργισμένους και ανθρώπινους. Αργότερα τα τραγούδια του τα έγραψε σε κασέτες και μαζί με άλλες ποπ ροκ επιτυχίες τις πουλούσε σε προσιτές για τους φοιτητές τιμές. Αμέτρητες φορές η Αστυνομία τον έπιανε, είτε για αλητεία, είτε σε καβγάδες, είτε σε διαδηλώσεις και επειδή τον είχε στο μάτι, στο Τμήμα τον έδερναν και το πρωί τον άφηναν. Μην αντέχοντας αυτή τη σκληρότητα και συν την καταδίωξη της γυναίκας του -που εν τω μεταξύ είχε και παιδί μαζί της, αλλά είχαν χωρίσει- φτάνει σε απόγνωση και κρεμάει το σώμα του, στα τέλη του 1988. Σήμερα τα τραγούδια του έγιναν πασίγνωστα και τα ερμηνεύουν γνωστοί ψευτοροκάδες όσο καλύτερα μπορούν».