Παραγνωριστήκαμε... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Μαλεζάνι χαμογελάει, δίπλα του ο Μπάγεβιτς συννεφιασμένος ουρανός πριν ξεσπάσει η μπόρα. Ο Ιταλός, χαρούμενος, θα πει τη λέξη και το γράμμα. «Εχουμε 7 αγωνιστικές να δεχθούμε γκολ. Δεν δεχθήκαμε ούτε με τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα». Σε μια πρόταση, καθαρή, συμπύκνωσε όλη του τη φιλοσοφία. Πολύ απλά, η συνέντευξη Τύπου μετά το ντέρμπι ήταν ανάμεσα σε έναν προπονητή που έχει φιλοσοφία και σε έναν που δεν έχει. Είχε σίγουρα κάποτε, αλλά τώρα...
Ο Μαλεζάνι εκτός από έξυπνος είναι και Ιταλός. Την ξέρει καλά τη δουλειά του. Εφτασε στα μέσα της περιόδου σε μια ομάδα που η σημαία της έγραφε πάνω «πρωτάθλημα ή θάνατος». Είμαι σίγουρος πως έκανε τάχα μου πως δεν την είδε. Αλλο τον ενδιέφερε. Ηξερε επίσης ότι το να μάθει σε αυτή την ομάδα να επιτίθεται θέλει χρόνο αλλά και χρήμα και, δεύτερον, η διοίκηση το είχε σκορπίσει χωρίς να ρωτήσει τον ίδιο. Αρα έπρεπε να ξεκινήσει από τα βασικά. Αυτά που θεωρούν βασικά στη χώρα του. Αρχίζουμε από την αμυντική διάταξη, φτιάχνουμε τη μεσαία γραμμή και τελευταία την επίθεση. «Δεν ξέρει τι του γίνεται. Τα έχει μπερδέψει. Δεν βάζει τον Γκονζάλες στη σωστή θέση. Ο Μόρις δεν είναι δεξί μπακ». Φωνές διαμαρτυρίας από παντού. Μόνο που ο Αλμπέρτο είχε κλειστά τα αυτιά του. Στο εργαστήρι της Παιανίας έκανε πειράματα με την άμυνα, σίγουρος πως ένα από αυτά θα του δώσει το Νόμπελ της Χημείας, που στο ποδόσφαιρο λέγεται τίτλος του πρωταθλητή.
Σχεδόν τα έχει καταφέρει. Ολη η ομάδα έχει μάθει να κρατάει το μηδέν πίσω. Θα δείτε στο τέλος που και τον Γκονζάλες θα τον μεταμορφώσει σε δύο Αργεντινούς. Εναν που θα αμύνεται και έναν που θα επιτίθεται. Αλλά, είπαμε, σειρά είχαν άλλα. Τώρα θα ασχοληθεί με το κέντρο και την επίθεση. Τώρα που η πρώτη μεγάλη μπόρα πέρασε. Αντίθετα, ο Μπάγεβιτς δείχνει να ξεκινά τώρα την προπονητική καριέρα του. «Είναι πιο άξιος από εμένα. Εχει περισσότερες νίκες στα ντέρμπι», αναγνώρισε με τρόπο ιπποτικό ο Μαλεζάνι και δεν έχει άδικο.
Μόνο που ο Ντούσαν έχει βαρεθεί. Μας έχει βαρεθεί όλους και τον δικαιολογώ. Ακούει ερωτήσεις και βαριέται να απαντήσει. Κάποιος από αυτές, αν όχι όλες, τις έχει υποστεί εκατοντάδες φορές και έχει καταφέρει να τις απαντήσει με διακόσιους διαφορετικούς τρόπους. Ολα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα, από τότε που αποφάσισε να ασκήσει το επάγγελμα του προπονητή, έζησε σχεδόν τα πάντα και δεν άκουσε λίγα. Αναγορεύτηκε κορυφαίος προπονητής, προπονηταράς, αρχιπροπονηταράς και μετά... κατήφορος. Προδότης, τυχερός, δειλός, φοβιτσιάρης, παραδόπιστος, με λίγα λόγια η πλήρης απομυθοποίηση. Αρχισε τότε να ασχολείται με όσα δεν ασχολήθηκε όταν ξεκινούσε την προπονητική του καριέρα. Να αποδείξει σε όσους τον αμφισβητούσαν ότι έπραξε το σωστό. Το να είσαι κόουτς και συγχρόνως να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι... ελέφαντας είναι, εκτός από ψυχοφθόρο, κάτι που σε αποπροσανατολίζει. Εκεί χάθηκαν όλα. Και η όποια φιλοσοφία και η όποια στρατηγική. Είμαι σίγουρος πως το μυαλό του Ντούσαν δεν δουλεύει για το πώς θα χωρέσουν σε μια 11άδα τρεις Λατινοαμερικανοί, δύο παλιοχαρακτήρες, ένας ιδιόρρυθμος και πέντε καλά παιδιά. Σε άλλες εποχές θα είχε βρει και τη λύση και την άκρη, στέλνοντας μερικούς στο πυρ το εξώτερον. Αλλά τώρα το μόνο που τον νοιάζει είναι να κάνει τα χατίρια των πολλών και έτσι να τελειώσει η χρονιά με τις λιγότερες απώλειες – και αυτό δεν είναι φιλοσοφία. Απλά παραγνωριστήκαμε...