Ο Νίμιτς, ο Ψωμιάδης και ο ακατονόμαστος!

Τετάρτη 5 Μαρτίου ήταν προγραμματισμένο να γίνει η δίκη του ΣΔΟΕ κατά της οικογένειας Ψωμιάδη. Οποιος τολμήσει να τα βάλει με τον Ψωμιάδη τα βάζει αυτόματα με όλη του την οικογένεια. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν όλοι όσοι σέβονται ακόμα τους κώδικες τιμής της πιάτσας. Μάρτυρας κατηγορίας, αυτός που τη φωτογραφία του θα συναντήσετε στο λήμμα «αχάριστος», μια και δεν εκτίμησε ποτέ του όσα με την καλή του την καρδιά έκανε γι' αυτόν ο Μάκαρος. Το όνομα του ακατονόμαστου, Ντέμης Νικολαΐδης. Στη δίκη χρειαζόταν η μαρτυρία του Γρανίτσα, ο οποίος όμως απουσίαζε, και έτσι είχαμε αναβολή και νέα εκδίκαση της υπόθεσης στις 18/6!

Από τώρα έχω βάλει υπενθύμιση στο κινητό μου, να μην ξεχάσω να παραστώ σε αυτή τη δίκη. Θα πρότεινα, μάλιστα, σε όλους τους φωστήρες διευθυντές προγράμματος των ιδιωτικών καναλιών, που για την τηλεθέαση θα έφταναν να κάνουν χαρακίρι με στρατιωτικό πιρούνι, που δεν καρφώνει ούτε ωμό μπιφτέκι –αρκεί το λινγκ να μην έκανε διακοπές–, να καπαρώσουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα αυτής της δίκης.

Η τηλεθέαση θα ξεπεράσει σε νούμερα ακόμα και αυτά της θρυλικότερης τηλεοπτικής δίκης, που δεν ήταν άλλη από τη «Δίκη της Δευτέρας», με τους ήρωες ρεπόρτερ Πλατσούκα, Ρεπανά και Τουρώνη να ιδροκοπούν στα στούντιο της ΕΤ3 για τα ποδοσφαιρικά δίκαια του μονίμως ριγμένου Βορρά. Τότε ήταν που κάποιοι κακεντρεχείς διέδιδαν ότι η ΕΤ3 πήρε το όνομά της επειδή στις εκπομπές της βρισκόταν μονίμως τρεις τύποι και συζητούσαν γύρω από ένα τραπέζι. Μετά, βέβαια, τον τίτλο και το κόνσεπτ της εκπομπής εκμεταλλεύτηκε με πραξικοπηματικό τρόπο ο Κυριάκος Θωμαΐδης, χωρίς όμως ποτέ του να καταφέρει να φτάσει τα υψηλά ποσοστά τηλεθέασης των προκατόχων και ιδρυτών της εκπομπής.

Η επιτυχία της τηλεοπτικής δίκης Ψωμιάδη θεωρείται δεδομένη. Εδώ τίναξε τα μηχανάκια η δίκη Κοσκωτά, την ετυμηγορία της οποίας όλοι γνωρίζαμε πριν καλά καλά τελειώσει η ακροαματική διαδικασία. Ζω για τη στιγμή που θα δω σε κοντινό πλάνο το στραβό βλέμμα του Μάκαρου προς τον ακατονόμαστο. Ενα βλέμμα που σε ελεύθερη μετάφραση θα λέει: «Εγώ φταίω, μωρή χαμούρα, που σ' έφτιαξα. Πριν σου τα στάξω κάλτσες μάλλινες αντί για γάντια φορούσες στα χέρια για να ζεσταθείς». Πίσω τους ο Γρανίτσας θα σκέφτεται πώς με αυτούς τους δύο δεν κατάφερε να φτιάξει το παλάτι στη Νέα Φιλαδέλφεια, έστω και 25.000 θέσεων στην αρχή –και μετά θα προσέθετε ένα παταράκι από πάνω, άλλων 20.000 θέσεων, και το γήπεδο θα ήταν κούκλα.

Ακόμη, αδυνατώ να καταλάβω πώς δεν σκέφτηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους αυτοί οι τρεις επιφανείς άνδρες για το δικό τους καλό, που σύντομα θα γινόταν και καλό της ΑΕΚ, και κατέληξαν να λύνουν τις διαφορές τους ανάμεσα σε δικολάβους και εισαγγελείς. Ετσι κι αλλιώς, η «Ενωση» δείχνει να καταλήγει στον ίδιο παρονομαστή.

Οπως αδυνατώ να καταλάβω γιατί όταν ο προπονητής της ΑΕΚ –και όχι μόνο αυτός– όταν μιλάει για την ομάδα πρέπει οπωσδήποτε να κάνει ειδική μνεία στον Ριβάλντο! Ο Κωστένογλου, ο κόουτς που γνωρίζει τα εκτός έδρας παιχνίδια της ΑΕΚ από τις ενορίες που στεγάζεται το γήπεδο της αντιπάλου ομάδας, δήλωσε μετά το ματς με την Ξάνθη ότι «είναι μεγάλη υπόθεση να έχουμε στο ρόστερ έναν παίκτη σαν τον Ριβάλντο». Εκτός αν ήθελε με πλάγιο τρόπο να εκφράσει το παράπονό του, μια και η διαφορά ανάμεσα στο «έναν παίκτη σαν τον Ριβάλντο» και το «έναν ποδοσφαιριστή όπως ο Ριβάλντο» είναι τα τρία-τέσσερα χρόνια που καθυστέρησε η ΑΕΚ να τον αγοράσει.

Αλλά κι ο Παράσχος του ΟΦΗ, που είναι προσεχής αντίπαλος της ΑΕΚ, κι αυτός στον «Ρίμπο» αναφέρθηκε. Βλέπω, λοιπόν, αύριο-μεθαύριο ακόμα και τον Νίμιτς να δηλώνει πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να έρθουν πιο κοντά σε μια συμφωνία για την ονομασία οι δύο χώρες, αυτές της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που τιμά ο «Ρίμπο» με την παρουσία του στα γήπεδα!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Αλήθειες για τους θερμοκέφαλους

«Η προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων να σφετεριστούν την ιστορική κληρονομιά των αρχαίων Μακεδόνων ενοχλεί την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά το κύριο πρόβλημα είναι η γεωπολιτική πτυχή. Η Μακεδονία στους νεότερους χρόνους είναι πολυεθνική. Δεν είναι η πατρίδα ενός και μόνο έθνους. Οι εθνότητες που την κατοικούν έχουν δικαίωμα στη χρήση του όρου "Μακεδονία" με την έννοια του εθνικογεωγραφικού προσδιορισμού (Ελληνομακεδόνες, Σλαβομακεδόνες, Βουλγαρομακεδόνες, Αλβανομακεδόνες κ.λπ.). Η κρατική ιδεολογία των Σκοπίων, όμως, εμφανίζει τη Μακεδονία σαν πατρίδα του ανύπαρκτου μακεδονικού έθνους. Και κατ' επέκταση εμφανίζει τη λεγόμενη "Μακεδονία του Αιγαίου" να βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή! Οι Σλαβομακεδόνες δηλώνουν ότι το όνομα είναι η ταυτότητά τους, επειδή μέσω αυτού νομιμοποιούν το ιδεολόγημα της διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας.

Μέσω του ονόματος το μέρος επιχειρεί να σφετεριστεί το όλον. Η Ελλάδα θίγεται από τον σφετερισμό και γι' αυτό επιδιώκει να τον ακυρώσει. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία που αντανακλά την πραγματικότητα. Λόγω της αλβανικής κοινότητας δεν είναι ρεαλιστικός ένας εθνικός προσδιορισμός, όπως "Σλαβομακεδονία". Είναι ρεαλιστικός και δόκιμος ένας γεωγραφικός προσδιορισμός, όπως "Ανω Μακεδονία" (Γκορναμετσοντόνια στα σλαβομακεδονικά). Το "Βόρεια Μακεδονία" δεν είναι λάθος, αλλά έχει το σοβαρό μειονέκτημα ότι σημειολογικά παραπέμπει σε διχοτομημένα εθνικά κράτη (Κορέα και Βιετνάμ). Μπορεί, δηλαδή, από άλλο δρόμο να προκαλέσει σύγχυση. Υπάρχει και το "Νέα Μακεδονία". Είχε πέσει στο τραπέζι για αντιδιαστολή με την αρχαία, όταν επικρατούσε στην Ελλάδα μια ιστορικίστικη προσέγγιση του προβλήματος. Το "Νέα Μακεδονία" δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός και δεν υπηρετεί την προσπάθεια της Αθήνας να ακυρώσει το ιδεολόγημα της διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας. Δεν ακυρώνει ούτε τον σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς. Σημειολογικά ο προσδιορισμός "νέα" υποδηλώνει δεσμό και όχι αντιδιαστολή με την Αρχαία Μακεδονία. Τη Νέα Υόρκη, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νέα Ιωνία τις έφτιαξαν μετανάστες ή πρόσφυγες από τη βρετανική Υόρκη, την ολλανδική Ζηλανδία και τη μικρασιατική Ιωνία».

Αρθρο του Σταύρου Λυγερού στην «Καθημερινή».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

The king is gone, but not forgotten

Τώρα που ήρθε η άνοιξη, ας βάλουμε λίγη μουσική στο κεφάλι μας, μήπως και έτσι ανθίσει το μυαλό μας. Ψάξτε, βρείτε και ακούστε το άλμπουμ «Living with war», του Νιλ Γιανγκ, και συγκεκριμένα το τραγούδι «Let's Impeach the President». Αν θέλετε να μάθετε τον λόγο, διαβάστε τι γράφει η Μαρία Μαρκουλή στα «ΝΕΑ» για τον θρύλο Νιλ Γιανγκ:

«Ηταν χωρίς αμφιβολία μια παράξενη φιγούρα πριν από λίγο καιρό, όταν εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί του κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου –καμία σχέση με τη λαμπερή Μαντόνα και τους εκτυφλωτικούς Rolling Stones. Ο Γιανγκ, εκτός από το σημαντικό καινούργιο άλμπουμ του "Chrome Dreams ΙΙ", έχει ένα ντοκιμαντέρ που τον φέρνει στην επικαιρότητα. Είναι το "CSΝΥ: deja vu", σε σκηνοθεσία Μπέρναρντ Σάκεϊ. Η κάμερα ακολουθεί τους Κρόσμπι, Στιλς, Νας και Γιανγκ στην περιοδεία τους "Freedom Οf Speech" – ελευθερία του λόγου– το 2006, όταν έπαιζαν τραγούδια από το αντιπολεμικό άλμπουμ του Νιλ Γιανγκ "Living With War". Δεν ήταν εύκολη περιοδεία. Ο Γιανγκ βρέθηκε αντιμέτωπος με τους συντηρητικούς και τις ακραίες αντιδράσεις τους.

"Το ξέραμε ότι θα συνέβαινε", λέει ο τραγουδοποιός, ο οποίος μάλιστα δέχτηκε και απειλές για τη ζωή του. Στην Ατλάντα της Τζόρτζια η συναυλία είχε ξεκινήσει καλά, αλλά ύστερα από λίγο το κοινό άρχισε τα γιουχαΐσματα και πραγματικά αγρίεψε με τις πρώτες νότες του "Let's Ιmpeach the Ρresident" –ας απαγγείλουμε κατηγορίες στον πρόεδρο. "Βρισκόμουν όλη την ώρα στη σκηνή και κάποιες στιγμές ένιωσα φόβο. Ηταν σίγουρα μία από τις πιο επικίνδυνες στιγμές που έχω ζήσει σε όλη μου την καριέρα", συνεχίζει ο Καναδός τραγουδοποιός.

"Εχει τρελαθεί! Είχε περάσει και την ιστορία με το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο. Γι' αυτό έχει παρανοήσει". Τον ρωτάνε (από την "Τelegraph") πόσο τον έχει ενοχλήσει αυτή η κριτική. "Λίγο", παραδέχεται, "όχι πολύ. Το σκεπτικό είναι να προκαλέσεις τους ανθρώπους να αναρωτηθούν και να συνομιλήσουν καθώς φεύγουν για το σπίτι. Ισως και να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι. Υπάρχουν πολλές ενοχές και κρυμμένα συναισθήματα». Ο Γιανγκ χαρακτηρίζει την περιοδεία "Freedom Οf Speech" αποστολή. "Μου ζητούσαν οι άλλοι να παίξουμε κι άλλα τραγούδια, να πούμε ένα τραγούδι λ.χ. για τις φάλαινες. "Αποκλείεται", τους έλεγα. Τώρα λέμε τραγούδια μόνο για τον πόλεμο, την πολιτική και την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι».

Τώρα που ήρθε η άνοιξη, ας βάλουμε λίγη μουσική στο κεφάλι μας, μήπως και έτσι ανθίσει το μυαλό μας...