Άπονη ζωή (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αρχές δεκαετίας του '70, η χούντα μόλις έχει πέσει. Η περίοδος της μεταπολίτευσης με βρίσκει μαθητή Γυμνασίου, μπλεγμένο σε μαθητικές αριστερίστικες οργανώσεις. Η εποχή δεν χωράει ψέματα, μισόλογα και άλλα έξυπνα του στυλ: «εγώ, παιδιά, δεν ασχολούμαι με την πολιτική, δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει».Με μια τέτοια δήλωση υπέγραφες την κοινωνική σου απομόνωση, αφού κανείς δεν ήθελε να έχει νταραβέρια και πάρε - δώσε με άτομα που δεν νοιάζονται για το πώς μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος.

Οι κανόνες ήταν σαφείς. Επρεπε να ξέρουμε με ποιον μιλάμε και πάνω απ' όλα πού κινείται ιδεολογικά. Είναι σύντροφος αριστεριστής; Κομουνιστής; Γενικότερα αριστερός ή καμία δεξιά «κουφάλα» που το παίζει άσχετη, τάχα μου, με την πολιτική, αφού δεν την παίρνει να κάνει και διαφορετικά. Το βασίλειο του άσπρου - μαύρου. Τα ρούχα που φορούσαμε ήταν... στολή. Ξεβαμμένο τζιν παντελόνι, μια απ' τα ίδια το πουκάμισο, καστόρινα μποτάκια και για μπουφάν στρατιωτικό χακί αμπέχονο. Στο λαιμό φουλάρι, κατά προτίμηση κόκκινο, σαν αυτό που φοράει ακόμα ο Νίκος Παπάζογλου.

Ημασταν αποφασισμένοι να πέσουμε μέχρι ενός και ξέραμε πολύ καλά τι είναι σωστό και τι λάθος. Τα ξέραμε όλα. Τα είχαμε ζήσει όλα, μόλις στα 16 και περιμέναμε στωικά να αποδείξουμε σε κάποιους, που μας την βγαίνανε, ότι είχαμε δίκιο που δεν τους γουστάρουμε. Ακούγαμε ροκ και μόνο ροκ. Ολα τα είδη. Doors, Rolling Stones, The Who, Pink Floyd. Οι Beatles ήταν για τους φλώρους.

Για ελληνική μουσική ούτε συζήτηση. Μόνο ο Θεοδωράκης επιτρεπόταν και μάλιστα τα «επαναστατικά» με τη Μαρία Φαραντούρη. «Κτυπάν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα» και «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί». Μόνο τέτοια ακούγαμε. Κάποτε, όταν τα χρόνια πέρασαν, τα φόρτωσα όλα αυτά και έφυγα στο εξωτερικό. Εκεί μόνος ανάμεσα σε μόνους άκουσα ένα βράδυ τυχαία στο «Ράδιο Ελλας» στα βραχέα την «Απονη ζωή» του Ξαρχάκου με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Αυτό το «Α» στην «Απονη ζωή» που βγαίνει μέσα από την ψυχή του, αυτό το «Α» που όμοιό του δεν υπάρχει, μου γκρέμισε όλο τον κόσμο που είχα φτιάξει. Με ελευθέρωσε. Τότε κατάλαβα πως υπάρχει ελληνική μουσική.

Ελληνες ερμηνευτές ποιότητας και στιχουργοί που μπορούν να σε γιατρέψουν. Πέταξα μακριά για να γυρίσω πίσω να βρω ό,τι έχασα. Ολα αυτά που δεν είχα εκτιμήσει, τα οποία ήταν δίπλα μου και αρνιόμουν το χάδι τους. Εψαξα να βρω το δίσκο, σαν να έψαχνα τη χαμένη μου ψυχή. Τον βρήκα στο δωμάτιό μου, αλλά δεν τον είχα προσέξει ποτέ. Τον άκουσα, μέθυσα και έτσι ολοκληρώθηκα!

Τώρα πλέον δεν υπάρχουν φτωχοί, που παλεύουν για ένα καλύτερο σήμερα. Τώρα πλέον υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν λεφτά και παλεύουν για ένα καλύτερο σήμερα, διατεθειμένοι να πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάβολο. Οπως δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι μουσικοί, ερμηνευτές, τραγουδοποιοί. Η ωραία Ελλάδα εδώ και κάτι χρόνια κατοικεί κάπου στα σύννεφα. Και εμείς μείναμε να ψηλώνουμε ανάμεσα σε νάνους...