Ο Ολυμπιακός του παρελθόντος

O Ολυμπιακός δέχτηκε τρία πολύ φτηνά γκολ. Και αυτό φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο πόσο έτοιμος ήταν γι' αυτό το παιχνίδι. Στο πρώτο νωρίς νωρίς δεν υπήρχε ούτε ένας αμυντικός να πηδήξει και ο Μπάλακ σκόραρε με κεφαλιά. Θα πρέπει να ψάξει περισσότερο από όσο έψαχνε και ο ίδιος ο Βερν, όταν έγραφε τα βιβλία του, για να βρει πότε είχε σκοράρει με κεφαλιά. Από το Μουντιάλ του 2002... Στο δεύτερο γκολ η αδράνεια της άμυνας ήταν καθολική. Στο σουτ του Μπάλακ μετά την ασθενή απόκρουση του Νικοπολίδη η μισή επιθετική γραμμή της Τσέλσι μάλωνε για το ποιος θα σκοράρει. Για το τρίτο γκολ τι να πεις; Ομάδα η οποία έχει περάσει στους «16» και φιλοδοξεί να προχωρήσει, δεν το δέχεται.

Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι χωρίς συγκέντρωση, χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς κανέναν αγωνιστικό προσανατολισμό. Το χειρότερο δεν ήταν ότι δέχτηκε νωρίς γκολ. Ηταν το ότι δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Οταν παίζεις με την Τσέλσι και φιλοδοξείς για κάτι καλό, δεν είναι δυνατό να μην μπορείς ν' αλλάξεις παραπάνω από δύο μπαλιές. Το κέντρο δεν υπήρχε, η αλληλοκάλυψη δεν λειτουργούσε και αν στο πρώτο ημίχρονο ο Σέζαρ δεν έκανε ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια, ίσως οι άνθρωποι του Ολυμπιακού να χρειάζονταν μπλοκάκι στον πάγκο για να μετράνε τα γκολ των Αγγλων.

Κάποιος θα πει ότι ο Ολυμπιακός σε αυτό το κρίσιμο ματς προδόθηκε από τις απουσίες του. Οι απουσίες έπαιξαν ρόλο. Αλλά, πείτε μου, ποιος από τους υπόλοιπους δικαιολόγησε την παρουσία του. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ» κανένας δεν έδειξε την απαιτούμενη συγκέντρωση και το απαιτούμενο θάρρος. Δεν μιλάω για το θράσος το οποίο χρειάζεται αν θέλεις να κάνεις την υπέρβαση. Βασικά ατού του Ολυμπιακού αναρωτιόσουν, ειδικά στο πρώτο, αν αγωνίζονται. Πολύ κακός ο Λεντέσμα, άναρχος και χωρίς κοντρόλ ο Στολτίδης. Χωρίς καθαρό μυαλό ο Τζόρτζεβιτς. Μόνος χωρίς διάθεση για να γυρίσει πίσω ο Κοβάσεβιτς. Φλύαρος και επιπόλαιος ο Τοροσίδης και ένας Πατσατζόγλου πελαγωμένος να τρέχει δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, χωρίς νόημα. Οταν δεν υπάρχει ένας παίκτης να κρατήσει την μπάλα, να περάσει μπαλιές και να ηρεμήσει την ομάδα, τότε το «ναυάγιο» θεωρείται αναμενόμενο.

Στο δεύτερο ημίχρονο η είσοδος των Μπελούτσι και Λεονάρντο γλύκανε την πικρή εικόνα. Αλλά σε αυτό, όσο και αν είναι σκληρό, θα πρέπει να μετρήσουμε και το γεγονός ότι η Τσέλσι είχε σηκώσει χειρόφρενο. Αν ήθελε να μεγαλώσει τη διαφορά, θα μπορούσε να το κάνει. Αδικεί η εμφάνιση τον Ολυμπιακό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί αποχαιρετά τη διοργάνωση θυμίζοντας στους οπαδούς του και στο φίλαθλο κοινό έναν Ολυμπιακό που νομίζαμε ότι αποτελούσε παρελθόν. Εναν Ολυμπιακό χωρίς προσωπικότητα, χωρίς φιλοδοξίες, μέτριο, που γίνεται βορά στις ορέξεις των μεγάλων ομάδων.

Κι όμως, αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει αυτό το πρόσωπο. Αλλά οφείλει να το αποδεικνύει στα μεγάλα παιχνίδια. Κλείνω λέγοντας πως αυτή η ήττα που συνοδεύτηκε από κακή εμφάνιση ίσως κάνει καλό σε κάποιους, οι οποίοι είχαν αρχίσει να καβαλάνε επικίνδυνα το καλάμι. Η απότομη προσγείωση ίσως επαναφέρει κάποιους στην τάξη.