Ενώ δεν έχω κάτι να πω, θα πω!

Θα αρχίσω να γράφω σαν τον Βέλτσο: «Δεν έχει κανείς τίποτα να πει». Ωραία εισαγωγή. Αποφάσισα να αποδομήσω του λόγου το αληθές! Πάρτε τώρα Φουκό και Μπέκετ να στρώσετε! Αυτό είναι δικό μου, αλλά συνεχίζω με Γιώργο Βέλτσο: «Από εκεί ξεκινάει και ο Μπέκετ. Οπως είπε και ο Φουκό στο εναρκτήριο μάθημά του, ενώ δεν έχω κάτι να πω, θα πω. Ηταν ο θεσμός του πανεπιστημίου που τον έσπρωχνε». Εμένα πάντως τίποτα δεν με σπρώχνει, απολαμβάνω την κινούμενη άμμο γύρω μου, ούτε βλέπω κανέναν θεσμό όρθιο να με εμπνέει.

Σαν άλλος Βέλτσος λοιπόν διαλογίζομαι και καταλήγω. Ξέρω τι δεν πρέπει να γράψω κι αυτό θα γράψω, για να μην το γράψω! Δεν πρέπει να γράψω ότι ο Ολυμπιακός παίζει πασαβιόλα, δεν μπορεί να αναπτυχθεί, ακόμα και αν η άλλη ομάδα αγωνίζεται με παίκτη λιγότερο. Δεν πρέπει να γράψω ότι ο κάθε παίκτης στον Ολυμπιακό έχει ένα σύστημα ανάπτυξης στο κεφάλι του, δικό του, καταδικό του, το οποίο εκφράζει όταν του κάτσει. Δεν μπορώ να γράψω ότι αυτή η ομάδα σε πολλά παιχνίδια του πρωταθλήματος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτή που αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ούτε από απόψεως ωριμότητας και προσθέστε αποτελεσματικότητας, καθαρού μυαλού και σκέψης, συγκέντρωσης και αντίληψης.

Τόση αγάπη για σέντρες και γιόμες στην αντίπαλη περιοχή δεν εξέφρασαν όλες μαζί οι αγγλικές ομάδες τη δεκαετία του '70.

Δεν πρέπει λοιπόν να γράψω για όλα αυτά επειδή η ώρα δεν είναι κατάλληλη. Η ομάδα δίνει το κρισιμότερο ματς στη σύγχρονη ιστορία της και τα γραφόμενά μου ίσως προξενήσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στον σύλλογο. Ούτε στον προπονητή είναι σωστό να κάνω αυστηρή κριτική διότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που οδήγησε αυτή την ομάδα με θριαμβευτικό τρόπο στους «16» της διοργάνωσης. Αρα ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του.

Να ασχοληθώ με κάποιον άλλο, λοιπόν; Με τον Παναθηναϊκό; Για τον Παναθηναϊκό μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις, εκτός από το ότι δεν παίζει μπάλα αξιώσεων. Αν το επιχειρήσεις, ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια ή όχι, εύκολα θα συμπεράνουν κάποιοι ότι δεν γουστάρεις που οι «πράσινοι» προηγούνται και πάνε φουλ για πρωτάθλημα και διόλου απίθανο να σου χρεώσουν ότι ανήκεις σ’ αυτή τη μυστική αίρεση (;), οργάνωση (;) που δεν θέλει ο ΠΑΟ να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Μυστικοί τύποι μέσα κι έξω από την ομάδα που κάθε τόσο τους επικαλείται ο προπονητής αλλά και ο πρόεδρος, με τους πιστούς συνεργάτες του μέσα κι έξω από τη διοίκηση.

Δεν πρέπει επίσης να υπενθυμίσεις σε κάποιους ότι το να αποδίδει ο Παναθηναϊκός ποδόσφαιρο αξιώσεων ήταν μια αρχή σημαντική και απαράβατη για τον σύλλογο, την οποία δεν τήρησε, και γι’ αυτόν τον λόγο απολύθηκε επισήμως ο Σουμ, παρ' όλο που είχε κατακτήσει το νταμπλ! Τώρα στον Παναθηναϊκό, αν όχι σίγουρα εχθρικό, είναι τουλάχιστον ταμπού να συζητείς για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας, όταν μάλιστα τα αποτελέσματα πάνε πρίμα και το ανοιξιάτικο αεράκι στην κορυφή της βαθμολογίας φρεσκάρει τα κουρασμένα από την προσπάθεια πρόσωπα των «πρασίνων».

Ετσι δεν έχεις πολλά να πεις. Ολα καλά, όλα ανθηρά. Το είχε τραγουδήσει εξάλλου πολύ ωραία ο Μπομπ Ντίλαν και το είχε διασκευάσει ακόμα καλύτερα ο Διονύσης Σαββόπουλος «Στον παλιάτσο και στον ληστή». «Αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μη μας πεις κανένα».

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Τι τραβάμε κι εμείς οι πλούσιοι…

Στη στήλη του «Παρατηρητής» ο Χρήστος Μιχαηλίδης γράφει στη LIFO για τους γαλαζοαίματους εγκληματίες:

«Διεφθαρμένοι επιχειρηματίες και πολιτικοί έχουν γλιτώσει τόσες φορές την τιμωρία για τα οικονομικά εγκλήματά τους, που πια δεν τα θεωρούν εγκλήματα! Οταν πιάνονται να παραβιάζουν τους νόμους στους οποίους οι άλλοι υποχρεούνται να πειθαρχήσουν, αποδοκιμάζουν τις όποιες φοβισμένες προσπάθειες των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τους νόμους για όλους ως μια τρομακτική προσβολή κατά της φυσικής, κατ’ αυτούς, τάξης των πραγμάτων, στην οποία θεωρούν ότι η πληρωμή των φόρων είναι προαιρετική για όσους έχουν τα χρήματα για να αγοράζουν εξαιρέσεις.

Ξαφνικά, πριν από λίγο καιρό, οι γερμανικές Αρχές Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος αποφάσισαν να ασχοληθούν στα σοβαρά (και όχι για να πάρουν μίζες, όπως συμβαίνει… κάπου αλλού) με εκείνους που φοροδιαφεύγουν, και μάλιστα χοντρά. Και εξεπλάγησαν οι φοροδιαφεύγοντες. Τόσο που γέμισαν τις σελίδες της εφημερίδας «Financial Times» με επιστολές που υποστήριζαν ότι οι τρόποι που μεταχειρίστηκαν οι γερμανικές Αρχές ήταν ανήθικοι! Μεγάλη πλάκα έχουν...».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Η επιστροφή των κόμικς

Αντε, γιατί πολύ καιρό περιμέναμε. Πολλοί τρόμαζαν με την ιδέα να δουν ένα κλασικό κείμενο του Σαίξπηρ όπως ο «Μάκβεθ» εικονογραφημένο. Να αντικρίσουν τους δραματικούς ήρωες σε πολύχρωμα σκίτσα να σπάνε σε συννεφάκια πάνω από τα ζωγραφιστά κεφάλια τους το σαιξπηρικό κείμενο. Σκέτη ιεροσυλία. Η «Classical Comics» όμως δεν το φοβήθηκε και το επιχείρησε. Το εκδοτικό πείραμα πέτυχε διότι δεν ήταν μόνο οι μαθητές που το υποστήριξαν, αλλά και πολλοί ενήλικες, ανάμεσα σε αυτούς καθηγητές και φιλόλογοι.

Τι έκαναν; Πήραν κλασικά έργα του Σαίξπηρ, όπως ο «Ερρίκος ο Ε'», αυτά που συνήθως κάνουν τους μαθητές να βαριούνται, να νυστάζουν και να χασμουριούνται, μια και τα περισσότερα είναι γραμμένα σε μια γλώσσα κρύα, και τα έκαναν κόμικς. Ξαφνικά ξεπρόβαλε στα μάτια των παιδιών μια αισθητική πολύχρωμη, ζεστή, φιλική και εύκολα αντιληπτή. Πίσω από αυτήν τη χαρτοσκηνοθεσία του Σαίξπηρ, κρύβεται ένα όνομα που εξασφαλίζει την επιτυχία. Αυτό του Τζον Χάουαρντ που υπέγραφε για χρόνια την εικονογράφηση του χάρτινου Σπάιντερμαν.

Την ίδια μέθοδο της χαρτοσκηνοθεσίας είχε δοκιμάσει με μεγάλη επιτυχία χρόνια πριν ο Φεντερίκο Φελίνι. Πολλά από τα σενάρια του μαέστρο πρώτα εικονογραφήθηκαν από τον ίδιο και μετά έγιναν πρόζα σε χαρτί. Η εταιρεία πάντως σεβάστηκε απόλυτα το κείμενο κάθε έργου. Το κάθε κόμικ κυκλοφορεί σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις. Μία που έχει το κείμενο αναλλοίωτο και όπως γράφτηκε, μία με το κείμενο απλοποιημένο και μία με το κείμενο συντομευμένο.

Ο ίδιος ο Χάουαρντ δηλώνει ότι όχι απλώς νιώθει τους μαθητές που βαριούνται τον Σαίξπηρ έτσι όπως διδάσκεται στο σχολείο, αλλά θυμήθηκε και τις δικές του αντιπαραγωγικές... συναντήσεις με τον ποιητή, όταν έβρισκε δύσκολο ακόμα και να καταλάβει τι συμβαίνει στο έργο, πόσω μάλλον να το νιώσει. Γι' αυτό, αντίθετα με το λογοτεχνικό αντίστοιχο, εδώ όλα είναι προφανή.

Η επιτυχία που γνώρισαν οι εικονογραφημένοι «Μάκβεθ» και «Ερρίκος ο Ε'» ήταν τόσο μεγάλη που η εταιρεία ετοιμάζεται τώρα να εκδώσει σε κόμικ τα κλασικά μυθιστορήματα «Τζέιν Εϊρ» της Σαρλότ Μπροντέ, «Μεγάλες προσδοκίες» του Τσαρλς Ντίκενς και «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ. Αν θέλετε να έχετε καλύτερη εικόνα ή να παραγγείλετε αυτά τα εικονογραφημένα αριστουργήματα, τότε κλικάρετε στο classicalcomics.com.