Λορένσο εσωτερικού, Φερέρ... εξωτερικού!

Δυο πράματα με εκνευρίζουν και με ξενερώνουν αφάνταστα. Το πρώτο έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές που σε κρίσιμες ώρες δηλώνουν ότι προτιμούν να μη μιλήσουν για το καλό της ομάδας. Σαν να λες δηλαδή στον κόσμο: «Είμαστε που είμαστε μπουρδέλο, αφήστε μη γίνουμε ακόμα περισσότερο». Σιβυλλικές δηλώσεις του κώλου. Αν έχεις πραγματικά να πεις κάτι σημαντικό για την ομάδα που υπηρετείς και αγαπάς, για τον κόσμο που αγωνιά και τον σέβεσαι, τότε τοποθετήσου και ανέλαβε την ευθύνη των θέσεών σου. Σε ελεύθερη χώρα ζούμε, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα και να δηλώνει ανοιχτά αυτό που πιστεύει.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τους προπονητές και ιδιαίτερα τους ξένους που δεν έχουν τίποτα να πουν ή να δηλώσουν κατά την αποχώρησή τους και μόλις πατήσουν τα πάτρια εδάφη αρχίζουν να εξακοντίζουν κακίες και πικρόχολα σχόλια. Από τα λεγόμενά τους διαπιστώνεις ξαφνικά ότι οι άνθρωποι αυτοί έκαναν ιώβειο υπομονή σ' όλο το διάστημα παραμονής τους στη χώρα μας. Αν τους έπιανες από τη μύτη, θα έσκαγαν. Με το ζόρι τούς κρατούσαμε, σχεδόν σε ομηρία. Τελικά με ευκολία και καθόλου αυθαίρετα βγάζεις το συμπέρασμα ότι η λύση συνεργασίας ήταν γι’ αυτούς μια λύτρωση. Με το ζόρι όμως δεν αποδίδει κανείς. Είναι αδύνατο να συνεργάζεσαι με κάποιον και να ασφυκτιείς. Αδύνατον επίσης η προπόνηση μιας ομάδας να μετατρέπεται σε καταναγκαστικό έργο. Ούτε μπορεί στο διάστημα αυτό να ήταν όλα μαύρα. Με το που προσγειώθηκε ο Σέρα Φερέρ στην Ισπανία άρχισε τον ανταρτοπόλεμο. Κλασική, δοκιμασμένη μέθοδος. Στη Μαγιόρκα ο μέχρι πρότινος προπονητής της ΑΕΚ δήλωσε ότι του έδωσαν ένα ποδήλατο για να αντιμετωπίσει τεθωρακισμένα, ενώ πριν από τρεις μέρες επί ελληνικού εδάφους δήλωνε ότι το καλοκαίρι οι δημοσιογράφοι θα έτρεχαν να πάρουν συνέντευξη… από τα ποδήλατα!

Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε έστω και μια ελληνική αθλητική εφημερίδα που θα αρνιόταν να φιλοξενήσει συνέντευξη του Σέρα Φερέρ πριν αυτός αναχωρήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Προτίμησε όμως ό,τι είχε να πει, να το πει από απόσταση. Από απόσταση ανακάλυψε ότι η ΑΕΚ δεν έχει την προοπτική του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Μια προοπτική που του δόθηκε εν λευκώ και του πήρε 18 ολόκληρους μήνες για να αντιληφθεί τη διαφορά από τους δυο άλλους μεγάλους διεκδικητές. Μόνο που αυτή η προοπτική δεν υπήρχε όταν η ΑΕΚ βρισκόταν μόνη πρώτη στην αρχή του πρωταθλήματος. Ολο αυτό το διάστημα στην ΑΕΚ η μόνη μεγάλη μεταγραφή, για τον Φερέρ, ήταν αυτή του Ριβάλντο. Αφήνει μάλιστα και μια αιχμή. Οτι ο Βραζιλιάνος υπέγραψε στην «Ενωση» επειδή είναι προσωπικός φίλος του. Θα συμφωνήσω. Μεγάλη μεταγραφή από κάθε άποψη. Μεγάλης ηλικίας ο ποδοσφαιριστής, μεγάλη η ταρίφα του, μικρή όμως η ένσταση του Φερέρ να δοθούν αυτά τα λεφτά για έναν μόνο παίκτη, για μια ομάδα που τώρα χτίζεται. Καλό θα ήταν όμως να μας πληροφορήσει ποια άλλη ελληνική ομάδα έχει παραπάνω από έναν «Ρίμπο» στις τάξεις της. Οταν έρχεσαι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που σε επίπεδο ευρωπαϊκών συλλόγων θεωρείται από τις μέτριες δυνάμεις, και θέτεις το ζήτημα των ακριβών μεταγραφών στην κορυφή της πυραμίδας των απαιτήσεών σου, τότε μάλλον είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Αν όλες οι ομάδες στην Ελλάδα που φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν παικταράδες, είναι λογικό να επιδίωκαν να καθίσει στον πάγκο τους ένα όνομα μεγαλύτερο από αυτό του Λορένσο Σέρα Φερέρ, ακόμα και αν χρειαζόταν να το σπάσουν στα τρία για να είναι ακόμα… μεγαλύτερο!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Βρε τον φασισταρά!

Καμαρώστε τον! Η φωτογραφία είναι από την τελευταία ομιλία του στο Μιλάνο. Ο καβαλιέρε Σίλβιο Μπερλουσκόνι αυτή τη φορά δεν κρατήθηκε. Οσο πλησιάζουν βέβαια οι μέρες για τις εκλογές του Απρίλη, που θα αναδείξουν νέα κυβέρνηση, οι μάσκες και τα προσχήματα θα πέφτουν, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις, αλλά κυρίως τα πρότυπα του ισχυρού άνδρα. Μην απορήσετε αν στις επόμενες συγκεντρώσεις του προηγηθούν, του βαρυσήμαντου και καταγγελτικού λόγου του, παρελάσεις μελανοχιτώνων. Θαυμάστε τον πολιτικό που φιλοδοξεί να δώσει στην Ιταλία έναν διαφορετικό χαρακτήρα, πιο δημοκρατικό, πιο φιλελεύθερο. Που αγωνίζεται για την Ιταλία του 21ου αιώνα, για την Ιταλία του μέλλοντος. Κοιτάζοντάς τον προσεκτικά, εύκολα διαπιστώνεις την επιτυχή εμφύτευση μαλλιών. Για επιτυχή εμφύτευση μυαλών, ούτε λόγος...

Πηγή: «Ελευθεροτυπία»

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Αδιάφορο μωρό μου

«Λαογκάι! Ετσι ονομάζονται τα κινεζικά στρατόπεδα αναμόρφωσης μέσω της εργασίας, που θυμίζουν τα πάλαι ποτέ σοβιετικά γκούλαγκ. Δεκαετής κάθειρξη είναι η συνηθισμένη ποινή για όποιον τολμήσει να απεργήσει. Στα Λαογκάι βρέθηκαν το 2002 πολλοί όταν εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν για να σταματήσουν οι περικοπές δαπανών για την πρόνοια και να απομακρυνθούν οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι. Παραστρατιωτικές δυνάμεις κινήθηκαν εναντίον των διαδηλωτών και όσοι συνελήφθησαν καταδικάστηκαν σε δεκαετή κάθειρξη. Θα βγουν από 'κει το 2013 όταν εδώ η Φάνη -κι όποιος την αντικαταστήσει- δεν θα 'χει πια ώριμα δικαιώματα να αντιμετωπίσει και θα μπορεί να περάσει τους καινούργιους ασφαλισμένους από τον πάγκο.

Ευτυχώς να λέτε, που δεν ζούμε σε υπαρκτό σοσιαλισμό τύπου Κίνας. Εδώ κάτι μπορείς να ψελλίσεις αν σ’ αφήσουν οι παρλαπίπες στα παράθυρα. Και να μην σ’ αφήσουν, διότι παρουσιάζουν σε συνέχειες τη βαρετή Ζαχοπουλιάδα τους, φτιάχνεις ένα blog στο Διαδίκτυο και γράφεις τα δικά σου. Ξεσαλώνεις!

Τα γράφω αυτά διότι η καινούργια επανάσταση εναντίον του ολοκληρωτισμού δεν θα ξεκινήσει όπως όλες οι προηγούμενες (το Σικάγο, το '68 -οι «Μαύροι Πάνθηρες», το ροκ εν ρολ, οι χίπις, το κίνημα ειρήνης- και το Σιάτλ, η αντιπαγκοσμιοποίηση, δηλαδή), από την Αμερική, αλλά από την κίτρινη φυλή.

Δεν γίνεται ο κινεζικός ιμπεριαλισμός να κυριαρχήσει στη Γη και να 'χουν τους σχιστομάτηδες να δουλεύουν για ένα μπολάκι ρύζι από το βράδυ έως το πρωί. Ολα αυτά τα εκατομμύρια της ανθρωπομάζας που φτιάχνουν πάμφθηνα προϊόντα για εξαγωγή θα διεκδικήσουν με πάθος το δικαίωμά τους στην κατανάλωση κάποια στιγμή. Και θα γίνουν οι πιο άγριες απεργίες, να μου το θυμάστε: πολύ αίμα προλετάριων στην Καντόνα, πάλι θα χυθεί…

Δες, αν θες, τι γίνεται εδώ δίπλα, στη γειτονιά μας στην Τουρκία. Δικαίωμα στην απεργία έχει μόνο η νομικά αναγνωρισμένη συντεχνία. Νομικοί, στρατιωτικοί, δικαστικοί, υπάλληλοι σε θέση εμπιστοσύνης, πρυτάνεις, διευθυντές σχολείων απαγορεύεται από το νόμο να οργανώνονται σε συντεχνίες… Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν, φίλε μου, δικαίωμα απεργίας στην Τουρκία.

Σου τα λέω σήμερα αυτά, αδιάφορο μωρό μου, για να μην αδράξεις την ευκαιρία να πας πάλι με τις φιλενάδες σου -θα σ’ το κλείσω- στο κομμωτήριο για καφέ και κουτσομπολιό. Είναι το ύψιστο, το σημαντικότερο δικαίωμά σου, η απεργία. Εχει χυθεί πολύ αίμα, μωρό μου, για να μπορείς να φοράς εσύ στον αστράγαλο αυτή την αλυσιδίτσα τη χρυσή και να μη σε σέρνουν με μια σκουριασμένη μπάλα, όπως την προγιαγιά σου. Διαβάζεις τι γίνεται έξω! Γι' αυτό, κουκλάρα μου, πρώτη πρώτη στη διαδήλωση θέλω να σε καμαρώσω, έτσι αναμαλλιασμένη να σε δω»!

Αν διάβαζες το άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη την Τετάρτη στην «Ελευθεροτυπία» αποκλείεται να μην κατέβαινες στη διαδήλωση για το ασφαλιστικό!