Φερέρ, ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Πάει και ο Φερέρ. Μας τελείωσε ο Δον Λορένσο Σέρα. Εκεί που δήλωνε ότι «το καλοκαίρι θα μας ψάχνουν για να τους δώσουμε συνέντευξη», μάζεψε ό,τι πιο πολύτιμο έχει, τα τρία του ονόματα και εγκατέλειψε τους Θρακομακεδόνες, μέρος που, για να λέμε την αλήθεια, ποτέ δεν του πολυάρεσε. Κι αν θέλουμε να λέμε όλη την αλήθεια, είχε και κάποιο δίκιο. Θυμάμαι τότε που πρωτοπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Στην ΑΕΚ μιλούσαν για τον προπονητή της επόμενης δεκαετίας, για τον αναμορφωτή, τον καθηγητή, τον επιστήμονα, τον μαέστρο, τον άνθρωπο που θα έχτιζε τη μεγάλη ΑΕΚ. Θυμάστε τι είχε τραβήξει ο Ντέμης μέχρι να εξασφαλίζει την υπογραφή του. Δεν ήταν λίγοι τότε που άρχισαν να πιστεύουν ότι η ομάδα θα έμενε χωρίς προπονητή. Οι μεταγραφές έτρεχαν το ίδιο και οι υποχρεώσεις, την «Ενωση» περίμεναν τα ματς για την προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και προπονητής δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Αρχισαν οι γκρίνιες και τα παράπονα που ο Ντέμης βιάστηκε να διώξει τον Σάντος χωρίς να έχει εξασφαλίζει τον αντικαταστάτη του, πότε θα μάθει την ομάδα αυτός που θα έρθει, πότε θα εγκλιματιστεί, σε λίγο ξεκινάει η προετοιμασία και έχουμε μείνει πίσω, έπιναν και κάπνιζαν και τη διοίκηση έβριζαν οι απανταχού ΑΕΚάρχες. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει επίσημα η προετοιμασία, τρεις μέρες αν δεν με απατά η μνήμη μου, προσγειώθηκε στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό ο Σέρα Φερέρ και ο Ντέμης, καταχαρούμενος, δήλωνε ότι άξιζε τον κόπο να περιμένουμε να μας πει το «ναι».

Μετά άρχισαν τα σχέδια για το χτίσιμο της μεγάλης ΑΕΚ, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ώστε η ομάδα να μπορεί να ανταποκριθεί στις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Οι Θρακομακεδόνες θα μετατρέπονταν σ' ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο, εφάμιλλο των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων. Ο σύλλογος θα αναλάμβανε να αγοράσει νέους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές απ' όλο τον κόσμο, τόπο στα νιάτα ήταν το σύνθημα, μια και με παλιά υλικά δεν φτιάχνεις την ομάδα του μέλλοντος. Και ο κύβος ερρίφθη. Πρότυπό μας η Αρσεναλ. Σαν τους «κανονιέρηδες» θα φτιάξουμε το νέο μας γήπεδο –και γι' αυτόν τον λόγο ο Ντέμης πετάχθηκε μέχρι το Λονδίνο–, σαν αυτούς το προπονητήριο, ο Φερέρ είναι ο Ισπανός Βενγκέρ στο πιο συμπυκνωμένο του ή, αν θέλετε, στο πιο συρρικνωμένο του, που με τους πιτσιρικάδες, με μέσο όρο ηλικίας από 21 έως 24 χρονών το πολύ, θα δημιουργήσει από τις στάχτες την ΑΕΚ του μέλλοντος. Ετσι ξεκίνησε το «κίτρινο παιδομάζωμα», το δεύτερο πιο γνωστό στους ιστορικούς κύκλους έπειτα από αυτό επί τουρκοκρατίας. Τότε ήταν που άρχισαν να πλακώνουν όλοι: Καπετάνος, Καμπάνταης, Λαγός, Χετεμάι, Πλιάτσικας, Παπασταθόπουλος, Κουτρουμάνος, Μπαρμπούδης, ο Τόζερ (συγχωρέστε με αν λησμόνησα κάποιον), οι οποίοι με τους Μόρα, Κονέ, Κυριακίδη και Τζιωρτζόπουλο θα έφτιαχναν την ΑΕΚ της επόμενης δεκαετίας. Μόνο τους Schooligans δεν είχαν βάλει στο μάτι τότε στην «Ενωση» και γι' αυτό τους άφησαν να ανθήσουν και να δράσουν αυτόνομα. Σε μια χώρα που το μελλοντικότερο σχέδιο είναι τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα, πράγμα που, όπως όλα δείχνουν, αντιλήφθηκε γρήγορα ο παμπόνηρος Ισπανός, ό,τι επακολούθησε των μακρόπνοων και φιλόδοξων πλάνων θεωρείται απολύτως φυσιολογικό. Σχέδια κάνουν οι ονειροπόλοι. Οι ρεαλιστές απλώς ενεργούν. Ετσι λοιπόν οι πιτσιρικάδες σχόλασαν, το πρότυπο Αρσεναλ αντικαταστάθηκε από αυτό της Μίλαν με παίκτες ώριμους, ο μέσος όρος εκτοξεύτηκε, το προπονητήριο ξεχάστηκε, το γήπεδο περιπλανήθηκε, η ομάδα του μέλλοντος μεταμορφώθηκε σε ομάδα για χρήση μιας αγωνιστικής περιόδου. Επειτα από όλα αυτά τα τόσα πολλά που συνέβησαν σε διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια και ενώ ο Φερέρ ετοιμάζεται να σφίξει τη ζώνη ασφαλείας στο αεροπλάνο που θα τον οδηγήσει και πάλι στα πάτρια εδάφη του, δεν ξέρω πόσοι έχουν αντιληφθεί το γεγονός ότι για τον μόνο λόγο που ίσως πανηγυρίσουν φέτος οι οπαδοί της «Ενωσης» θα είναι για έναν προπονητή που έφυγε!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ο Πάγκαλος πέφτει πάντα μέσα!

«Απ' όλες τις ευχές που δόθηκαν στον κ. Αλέξη Τσίπρα, τον νέο πρόεδρο του Συνασπισμού της Αριστεράς, εκείνη που θα τον βοηθήσει περισσότερο του την πρόσφερε άθελά του ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος. Το παρελθόν μάς έχει διδάξει πως όποιος δέχεται τους μύδρους του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ βλέπει τα πράγματα να πηγαίνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες του: ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος εξασφάλισε τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας ακριβώς τη στιγμή που ο κ. Πάγκαλος τον χαρακτήρισε "Κύριο Τίποτα". Με τέτοια προϊστορία, το κατά Πάγκαλον "μαγαζάκι του Συνασπισμού", "η ΕΒΓΑ της γειτονιάς" μπορεί να ελπίζει ότι θα αναβαθμιστεί σε υπερκατάστημα, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα επαναπαυθεί στην παγκαλική συνδρομή, δεν θα αρκεστεί στην ηλικιακή και μόνο ανανέωση της ηγεσίας του, δεν θα μετατρέψει τον πρόεδρο σε αρχηγό και δεν θα βιαστεί να πιστέψει ότι τα τωρινά ενθαρρυντικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων θα μεταφραστούν οπωσδήποτε σε ψήφους την ώρα της κάλπης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κατοχυρωμένο και για κανένα κόμμα, πόσω μάλλον για τον Συνασπισμό (και τον πολυσυλλεκτικότερο ΣΥΡΙΖΑ), οι ηγέτες του οποίου, στο πέρασμα των χρόνων, πρέπει να έχουν αντιληφθεί ότι ακόμα και οι θερμότεροι υποστηρικτές του σχήματος το υπερψηφίζουν υπό αυστηρούς όρους».

Απόσπασμα από άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή».

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Soundtrack για αστικές ιστορίες

Michael Nyman – Molly. Λονδίνο, παγωνιά, φώτα ανάβουν στα μαγαζιά, κοιτάς τα παγκάκια που φαίνονται να περιμένουν τη βροχή, μπαίνεις για μια ζεστή σοκολάτα στο πρώτο μαγαζί με βαθύ καναπέ και μπαρόκ ταπετσαρία, μια ηλικιωμένη κυρία δίπλα σε ρωτάει την ώρα. Εχει γαλάζια μάτια που κάποτε κάποιος τα ερωτεύτηκε. Μα δεν είσαι εσύ αυτός. Σχολιάζεις την κομψότητα και την ευγενική φυσιογνωμία της. Πληρώνεις το τσάι της. Της φτιάχνεις τη μέρα.

Eric Enocksson – The state the sea left me. Χιόνι και άπειρη σιωπή, Βερολίνο και το καλοκαίρι έχει φύγει, το καλοκαίρι μοιάζει να μη θέλει να γυρίσει, περπατάς ξυπόλυτος στο πάτωμα και νιώθεις τις ρωγμές του ξύλου σαν δικές σου. Το ξύλο νιώθει τις ρωγμές σου. Ανάβεις τσιγάρο και φυσάς τον καπνό πάνω στο τζάμι. Στο απέναντι κτίριο ένα κοριτσάκι κάνει το ίδιο με το χνότο του. Ζωγραφίζει στο θολό τζάμι μια διάφανη καρδιά. Βλέπεις το πρόσωπο του κοριτσιού μέσα της. Σκέφτεσαι ότι θα ήθελες ένα δικό σου παιδί. Και μια ξύλινη ακίδα σε τρυπά. Οχι στο πόδι. Στην καρδιά.

Mogwai – Auto rock. Aθήνα, μέσα και διαβάζεις, για χιλιοστή νύχτα στη σειρά διαβάζεις, κάτι θα βρεις εκεί, κάτι που να εξηγεί τον κόσμο σου, κάτι σε γαργαλάει στην πλάτη, κοιτάς πίσω, είναι το φεγγαρόφωτο, κοιτάς και γελάς, απλώνεις το χέρι να το πιάσεις, δεν το φτάνεις, κανείς δεν φτάνει το φεγγάρι. Πιάνεις τα βιβλία, πολλά βιβλία, στοίβες βιβλία, κατεβαίνεις στον ακάλυπτο, χτίζεις μια σκάλα, όλα τα βιβλία σου μια σκάλα, σελίδες και λέξεις που διάβασες και πια δεν είσαι ένα μυρμήγκι με τσιμπλιασμένα μάτια κάτω από τον ουρανό. Αρχίζεις να ανεβαίνεις ψηλά, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις και κάποια στιγμή είσαι εκεί. Πιάνεις το φεγγάρι. Το κόβεις, το κάνεις σαΐτα και το στέλνεις στο σπίτι των γονιών σου. Την άλλη μέρα το φεγγάρι έχει ξαναγεννηθεί. Και εκείνοι σε παίρνουν τηλέφωνο. Σταματούν να σε πρήζουν που αντί να παντρευτείς όλο σπουδάζεις. Καταλαβαίνουν ότι κυνηγάς κάτι υψηλότερο. Και μόνο όταν το βρεις θα ησυχάσεις.

Alexandre Desplat – River waltz (piano solo). Παρίσι, πρωί Κυριακής, φτιάχνεις σοκολατάκια μ’ αμύγδαλα και κουβερτούρα, βάφεις τα χείλια σου με αυτήν σ' ένα σκούρο χαμόγελο. Κατεβαίνεις στο ποτάμι και τα πετάς στο νερό, αν η Οφηλία είναι στον πάτο του νερού κι αν Αμλετ είναι μαζί της, θα τα φάνε για πρωινό. Ενα αγόρι σε κοιτάει και απλώνει το χέρι του. Του δίνεις ένα και όπως τρώει πασαλείβει τα χείλη του με σοκολάτα. Είστε δύο τώρα. Μουτζουρωμένοι χαμογελαστοί. Νιώθεις καλύτερα. Που μοιράζεσαι ξανά.

Τα κείμενα αλιεύθηκαν από το blogspot ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ (παλαιότερα, σκουπίζοντας την έρημο, αλλάζαμε το τοπίο).