Από τον Τσιάρτα στον Αρτσούμπι!

Η ποδοσφαιρική αγορά έχει γεμίσει από συμφέρουσες οικονομικά κοινοτικές λύσεις. Σε αυτές ποντάρουν οι περισσότερες ομάδες για τη μεταγραφική ενίσχυσή τους. Αν η κατάσταση αυτή επικρατούσε λίγα χρόνια πριν, αμφιβάλλω αν σημαντικό κομμάτι από τη φουρνιά των ποδοσφαιριστών μας, αυτών που κέρδισαν το Euro 2004, θα είχε καταφέρει να επιβιώσει και κυρίως να αναδειχθεί.

Μην πάμε μακριά. Με τα τωρινά δεδομένα, η καριέρα του προέδρου της ΑΕΚ, Ντέμη Νικολαΐδη, ομολογουμένως από τα μεγαλύτερα ταλέντα στις μέρες μας, θα είχε σταματήσει στην καλύτερη περίπτωση στον Απόλλωνα και στη χειρότερη στην Αλεξανδρούπολη. Σήμερα στη θέση του οι άνθρωποι της «Ενωσης» θα προτιμούσαν από το να ρισκάρουν τόσα χρήματα για να αποκτήσουν το αστέρι του Απόλλωνα, να τα ρίξουν στην αγορά δύο ή και τριών κοινοτικών. Το ίδιο ισχύει και για τον Κυριάκο. Σιγά να μην υπήρχε ομάδα σήμερα που θα εμπιστευόταν στην αρχική ενδεκάδα της τον κεντρικό αμυντικό του Αγίου Νικολάου, όσο μεγάλη και αν είναι η χάρη του. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε και με τον Τσιάρτα, τον Δέλλα, τον Χαριστέα, τον επίσης πρόεδρο Ζαγοράκη, τον Λυμπερόπουλο, αλλά και με τον Σαλπιγγίδη. Μην ξεχνάτε επίσης ότι οι περισσότεροι από αυτούς ωρίμασαν ποδοσφαιρικά στη γηραιά ήπειρο και όχι στην Ελλάδα. Τους καρπούς αυτής της ωρίμανσης γευτήκαμε στα γήπεδα της Πορτογαλίας πριν από τέσσερα χρόνια.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Πανιώνιος, που ευτυχώς συνεχίζει να επιμένει ελληνικά, απέκτησε τον Τζαβέλα από την Κέρκυρα. Ο Παναθηναϊκός τον Πετρόπουλο από το Αιγάλεω. Ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές που γι' αυτούς δύο δεκαετίες πριν, οι εφημερίδες θα αφιέρωναν διθυραμβικά πρωτοσέλιδα. Δεν ήταν μικρό πράμα τότε να αποκτήσεις τον παίκτη ταλέντο από μια ομάδα της περιφέρειας ή από κάποιο σύλλογο του λεκανοπεδίου. Μια συνταγή που ακόμα και στις μέρες μας αποδεικνύεται «χρυσή». Ο Αρης της Ευρώπης, του άθλου της Περούτζια και της Μπενφίκα, χτίστηκε στις πλάτες του Θέμη Βάγγη από το Αιγάλεω. Ο μεγάλος Ηρακλής του Χατζηπαναγή είχε στο πλάι του το κεντρικό δίδυμο του Πιερικού: τον Παπαϊωάννου και τον Καλαμπάκα. Ο ΠΑΟΚ για να κάνει ομάδα δεν πόνταρε μόνο στους ξένους, αλλά στον Δαμανάκη και τον Σκαρτάδο από τη Ρόδο. Ρεαλιστικά με τέτοιους παίκτες και στο παρελθόν, αλλά και τώρα, οι ομάδες μας έγιναν ισχυρές. Οι ξένοι ήταν οι προσθήκες. Σήμερα η Ρόδος, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, ενδιαφέρει μόνο τους πιτσιρικάδες που θα πάνε πενταήμερη με το Λύκειο. Θυμάμαι πόσες μέρες είχε ασχοληθεί τα χρόνια εκείνα η «Αθλητική Ηχώ» με τη μεταγραφή του «χαλύβδινου» σέντερ μπακ Καμπά του Πιερικού, στον Παναθηναϊκό. Ανεξάρτητα αν η μεταγραφή αποδείχθηκε μικρότερη από τον ντόρο που έγινε. Αν κάναμε την ίδια αυτοκριτική στην εποχή μας με παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, οι περισσότερες αθλητικές εφημερίδες θα έπρεπε να είχαν μεταλλαχθεί σε σατιρικά έντυπα.

Μην πάτε μακριά: ο Σκοπελίτης, από τα πλέον αξιόλογα αμυντικά χαφ που έχει να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο, «ίδρωσε» για να βρει μια ομάδα της προκοπής. Πάλι καλά που τον υιοθέτησε η Λάρισα. Η αλήθεια είναι ότι και οι περιφερειακές ομάδες δεν βγάζουν πλέον ταλέντα, διότι και αυτές έχουν ενστερνιστεί τη λογική των κοινοτικών. Από την άλλη, από τη στιγμή που δεν υπάρχει Παναχαϊκή, από πού θα βγει ο νέος Δαβουρλής; Αφού μας τελείωσαν η Καστοριά και η Δράμα, πώς να υπάρξει νέος Σαργκάνης και νέοι Γεωργιάδηδες; Οπότε όλοι στο αεροδρόμιο να υποδεχθούμε τον νέο Αρτσούμπι!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

«Δώσαμε Ολυμπιακές μίζες»

Στελέχη της Siemens ομολογούν πως πλήρωσαν για να αγοραστεί το σύστημα C4Ι

Στη σύμβαση που υπέγραψε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με την εταιρεία SΑΙC για την προμήθεια του συστήματος ασφαλείας C4Ι, αναζητούν οι γερμανικές, ελβετικές και ελληνικές δικαστικές αρχές την αρχή του μίτου για τις μίζες που μοίραζε η γερμανική εταιρεία Siemens.

Πρώην στελέχη της εταιρείας, που κατηγορούνται για το διεθνές σκάνδαλο, υπολογίζουν πως η Siemens από το 1991 και ύστερα ξόδεψε τουλάχιστον 100 εκατ. ευρώ σε μίζες. Αποδεκτές, σύμφωνα με τις καταθέσεις, ήταν πολιτικά κόμματα, υπουργοί, διευθυντικά στελέχη αλλά και εργαζόμενοι του ΟΤΕ. Ειδικά, όμως, για την προμήθεια του C4Ι, οι Γερμανοί κατονομάζουν ως παραλήπτες μίζας εκατομμυρίων ευρώ το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπως επίσης τρία Υπουργεία ακόμα, τα οποία είχαν χαρακτηριστεί «Ολυμπιακά».

Μόνο για την ανάληψη έργων στους Ολυμπιακούς Αγώνες η Siemens, σύμφωνα με όσα έχουν καταθέσει στελέχη της, διοχέτευσε περισσότερα από 10 εκατ. ευρώ, με σκοπό να «λαδώσει» πολιτικούς που επηρέαζαν πρόσωπα και καταστάσεις.

Οι ελβετικές δικαστικές αρχές, που διενεργούν παράλληλη έρευνα με τις γερμανικές και ελληνικές, υποπτεύονται ότι μόνο για το «πρότζεκτ C4Ι», ήτοι για το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα «ξεπλύθηκαν» περίπου 3,7 εκατ. ευρώ. «Δεν υπάρχει καμία ανάμειξη Ελλήνων υπουργών σε προμήθειες και μίζες από τη Siemens», λένε στα «ΝΕΑ» οι πρώην υπουργοί Δημόσιας Τάξης, που καταγγέλλουν ως ύποπτες και ανυπόστατες τις αναφορές στελεχών της Siemens.
Πηγή: «ΤΑ ΝΕΑ», ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
Στέλιος Βραδέλης

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Ο Ντέταρι στον Πόρο

Την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα τον περίμεναν, παρά τα ισχυρά μέτρα προστασίας, τουλάχιστον 500 άτομα στο αεροδρόμιο και 50.000 κόσμος στο δημαρχείο του Πειραιά, στη μεγαλύτερη υποδοχή ξένου ποδοσφαιριστή που έχει καταγραφεί στη χώρα μας. Αυτή τη φορά δεν τον περίμενε κανείς. Το μεγάλο αστέρι των Μαγυάρων, γνωστός σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη τη δεκαετία του '80, ο Λάγιος Ντέταρι βρίσκεται και πάλι στη χώρα μας. Προπονεί την ομάδα του Πόρου που αγωνίζεται στην Α' Κατηγορία της Αργολίδας, έχοντας στις τάξεις της ένα άλλο γνωστό, από τη θητεία του στον Ηρακλή, την ΑΕΚ, την Ξάνθη, αλλά και στο γαλλικό πρωτάθλημα με Μονακό και Τουλούζ: τον Κέλβιν Σέμπουε! Τον Ντέταρι ανακάλυψε στον Πόρο ο Παναγιώτης Μενέγος του «Ταχυδρόμου» και μίλησε μαζί του. Στη συζήτηση ο Λάγιος θυμήθηκε:

Τη μυθική υποδοχή:

«Υπήρχε απεργία στο αεροδρόμιο. Αργήσαμε πολύ και τελικά φτάσαμε το απόγευμα. Με περίμεναν στο Ελληνικό οι οπαδοί και πήγαμε στο ξενοδοχείο, συνοδεία 500 ατόμων πίσω από το αυτοκίνητο. Το βράδυ στο δημαρχείο είχε 50.000 κόσμο. Επαθα "σοκ". Θετικό βέβαια. Μου φάνηκε απίστευτο να γίνεται τέτοια υποδοχή σε κάποιον που δεν είχε φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Νομίζω πως συγκρίνεται μόνο με το αντίστοιχο του Μαραντόνα στη Νάπολι».

Τη σχέση του με την οικογένεια Κοσκωτά:

«Με τον κ. Γιώργο δεν είχαμε μιλήσει πολλές φορές. Δεν ασχολιόταν πολύ με το ποδόσφαιρο. Ολα τα αναλάμβανε ο αδελφός του, ο Σταύρος, με τον οποίο είχα τρομερή σχέση. Ανεξάρτητα με το τι γινόταν στα άλλα θέματα, εμένα μου φέρθηκαν ως κύριοι».

Το επεισοδιακό 3-4 με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη και όχι μόνο:

«Είχα βγάλει πέντε κιλά πέτρες από τον αγωνιστικό χώρο. Το παιχνίδι διακοπτόταν συνέχεια, αντί για 90 λεπτά παίξαμε δυόμισι ώρες. Πηγαίναμε στην επαρχία και μας περίμεναν 10.000-15.000 κόσμος σε κάθε πόλη για να μας επευφημήσουν. Και ήταν αστείο το πώς μας αντιμετώπιζαν στη Βόρεια Ελλάδα, π.χ. στην Τούμπα. Οταν ανεβαίναμε, γινόταν πόλεμος και η κλοτσιά έπεφτε σύννεφο. Και μόλις κατέβαιναν στον Πειραιά μας αγκάλιαζαν και μας χαιρετούσαν "τι κάνεις, καλά είσαι;"».

Το ποδοσφαιρικό τέλος του:

«Ημουν πάντα δανεικός, όμηρος του τετραετούς συμβολαίου που είχε υπογράψει το Υπουργείο με την Αϊντραχτ. Μέχρι το 1993 δεν μπορούσα να αποφασίσω μόνος πού θα έπαιζα. Και δεν έπαιρνα ποτέ πριμ μεταγραφής. Πήγα στην Μπολόνια, έκανα μια καλοκαιρινή περιοδεία με τη Γιουβέντους στην Αμερική, μετά στην Αγκόνα. Συμφώνησα με τη Σαμπντόρια, σταμάτησα για τρεις μήνες προκειμένου να ξεκαθαρίσω το καθεστώς της ιδιοκτησίας μου με τη ΦΙΦΑ και τελικά έπαιξα στην άλλη ομάδα της Γένοβας, την Τζένοα. Εκλεισα την καριέρα μου παίζοντας λίγο στην Ελβετία και την Αυστρία».

Και την επιλογή του να έρθει ως προπονητής στον Πόρο:

«Είχα βαρεθεί τα προβλήματα στην εθνική και τους συλλόγους στην Ουγγαρία. Είμαι επαγγελματίας, η πρόταση ήταν καλή, εδώ έχει σχεδόν πάντα καλοκαίρι. Μαθαίνω τώρα την ομάδα, σχηματίζω γνώμη και είμαι αισιόδοξος. Δεν είμαι σνομπ, μου αρέσει να δουλεύω με μικρά παιδιά και η δουλειά που θα κάνω θα είναι επιπέδου Α' Εθνικής».

Το παράπονό του; «Αν είχε έρθει ο Κόκκαλης νωρίτερα, θα έμενα 10 χρόνια ακόμα στον Ολυμπιακό. Αλλά η τύχη τα έφερε αλλιώς...».