Το λάθος του Τζίγκερ

Αποκλείεται ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να πίστευε ότι αν κλείσουν οι κάμερες, οι δημοσιογράφοι τα μικρόφωνα και οι παρευρισκόμενες κυρίες τα αυτιά τους η άκομψη και ατυχής φράση-σύνθημα παραμονές ντέρμπι «αιωνίων» θα έμενε εντός των τειχών. Δεν θα μάθαινε, δηλαδή, ο κόσμος, το φίλαθλο κοινό και οι καθ' ύλην αρμόδιοι το περιεχόμενο της φράσης. Ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται και ακόμα καλύτερα πώς λειτουργεί το επικοινωνιακό παιχνίδι. Δεν είναι κανένας χθεσινός ο Τζίγκερ. Οπως και δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις γιατί προχώρησε σε μια τέτοια εμπρηστική παρότρυνση ο κατά τ' άλλα ψύχραιμος και ιδιαίτερα προσεκτικός στις διατυπώσεις του ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός.

Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να προσεγγίσει τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας, ρίχνοντας γέφυρες στη μεριά τους, έχει την ίδια αποκρουστική αισθητική που τον οδήγησε να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους. Εχει τα ίδια άρρωστα χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν να τους γυρίσει την πλάτη. Το θέμα είναι πώς θα τις επικαλεστεί στο μέλλον αυτές τις φιλοσοφίες και αισθητικές ως αρνητικούς παράγοντες, κοινού πλαισίου δράσης, όταν ο ίδιος έκανε το λάθος να τις υιοθετήσει και μάλιστα σε μια επίσημη εκδήλωση. Το λάθος του ο Τζίγκερ πολύ φοβάμαι ότι θα το πληρώσει ο ίδιος. Δεν μπορείς από τη μια να ζητείς να επιστρέψει η οικογένεια και η πολιτισμένη ατμόσφαιρα στο γήπεδο και από την άλλη να αναπαράγεις συνθήματα που όλα αυτά τα αποκλείουν!

Αυτό που δεν θα αντέξω να ακούσω είναι ότι ο Τζίγκερ διατύπωσε αυτή τη φράση όχι με την ιδιότητα του προέδρου της Σούπερ Λίγκας, αλλά ως επικεφαλής της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Να μπούμε, δηλαδή, όλοι στη διαδικασία να συζητάμε κάτι ανάλογο με την περίπτωση του υπεύθυνου γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, κ. Ανδριανού, στην πολύκροτη υπόθεση Ζαχόπουλου. Αν διατηρεί ή όχι την ιδιότητα του προέδρου της Σούπερ Λίγκας στις επίσημες εκδηλώσεις της ομάδας του. Η απάντηση, αν δεν θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία των ατέρμονων και μετέωρων επιχειρημάτων, είναι πως ο καθένας διατηρεί το δίχως άλλο την όποια θεσμική ιδιότητά του, εκτός αν ο ίδιος για δικούς του λόγους επιθυμεί να την απολέσει. Εξάλλου, η ιδιότητα του επικεφαλής μια μεγάλης ομάδας δεν υπολείπεται ούτε σε κύρος ούτε σε υπευθυνότητα από την ιδιότητα του ισχυρού άνδρα της Σούπερ Λίγκας. Ετσι σταματάει κάθε κουβέντα, αλλά δυστυχώς σταματάει και η λογική. Η λογική που λέει ότι παράγοντες σαν τον Γιάννη Βαρδινογιάννη έδωσαν δύσκολους και πολύχρονους αγώνες, ώστε κάθε αρνητική συμπεριφορά να απομονωθεί σε επίπεδο οργανωμένων οπαδών και την κρίσιμη στιγμή έχυσαν οι ίδιοι την καρδάρα με το γάλα, που με κόπο μάζεψαν. Αν έστω και μια φορά υιοθετήσεις τον λαϊκισμό, δύσκολα τον πολεμάς όταν τον βρίσκεις απέναντί σου. Το ελληνικό ποδόσφαιρο στις μέρες μας σε επίπεδο παραγόντων δεν έχει ανάγκη ούτε από βρόμικα συνθήματα ούτε από εμπρηστικές δηλώσεις με πρωταγωνιστές «πελάτες». Εχει ανάγκη να κοιτάζει μπροστά, μήπως κι έτσι ανακτήσει το χαμένο κύρος του. Κυρίως να μη ρίχνει κλεφτές ματιές στο βρόμικο παρελθόν του.

ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Γράφει ο Μάνος
Ελευθερίου στα «ΝΕΑ»:

«Ελάχιστοι θα ξέρουν τους λόγους που οδήγησαν την άγνωστη νέα γυναίκα να ριχτεί μαζί με το μωρό της στον Ισθμό της Κορίνθου. Για να βρει καλύτερη ζωή. Ασφαλώς δεν ήταν μπλεγμένη στα όσα δυσώδη ακούγονται τον τελευταίο καιρό ούτε ακολούθησε τη μόδα. Η περίπτωσή της δεν πήρε διαστάσεις. Ελάχιστα γράφτηκαν. Σε άλλες εποχές θα έκανε θραύση. Τι κρυφούς πόνους έσερνε αυτή η γυναίκα; Ποιο μεγαλύτερο (υπάρχει μεγαλύτερο;) κακό ήθελε να αποφύγει; Ασφαλώς θα ήταν προδομένη.

Πόσοι αγαλίασαν, όμως, για τη λύση που διάλεξε και κάπως αναπαύθηκε η ψυχή τους, επειδή έφυγε ένας μάρτυρας κατηγορίας από πάνω τους και πόσοι γονάτισαν από τον πόνο για το άδικο τέλος της;

Ο μυστικός θίασος των υποψήφιων αυτοχείρων κυκλοφορεί δίπλα μας και δεν παίρνουμε είδηση για τις συνεχείς αναβολές που δίνουν στη μοιραία στιγμή τους ούτε δίνουμε τη σημασία που πρέπει σ' εκείνους που εξωθούν με τα έργα τους ορισμένους να διαλέξουν αυτό το τέλος.

Στον καλλιτεχνικό χώρο, παρ' όλο που ο ανταγωνισμός, ο υστερικός φθόνος και η εκδίκηση περισσεύουν, ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια συμπτώματα. Ας είναι καλά οι αρρώστιες που ξεσπάνε και τα ηρεμιστικά. Μόνο οι φαντάροι το αποφασίζουν και βέβαια όχι για ερωτικούς λόγους. Γι' αυτούς δεν θα μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους της απελπισίας τους. Εθνική επιταγή! Τέλος.

Με τον νέο χρόνο η περιλάλητη 34χρονη κυρία θα πρέπει να αναφέρεται πλέον ως 35χρονη, αν και μερικοί δημοσιογράφοι, χάριν ευφωνίας, έτσι το έλεγαν από την αρχή»!

Συμπέρασμα: ακόμα και στην αυτοχειρία οι επώνυμοι κερδίζουν!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο

Η είδηση δημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» στις 12 Δεκέμβρη. Την αλίευσε ο αναγνώστης της στήλης Μιχάλης Τασούλας και την προώθησε στο mail μου. Εχει τίτλο: «Είδε τα λεφτά με το μακαρόνι»:

«Πρόκειται για τον Ετσο Ρόσι, ιδιοκτήτη ιταλικής βιομηχανίας μακαρονιών Campofilone, ο οποίος επιχείρησε για διδακτικούς λόγους να τα βγάλει πέρα για ένα μήνα με τον μισθό που έπαιρνε το προσωπικό του -γύρω στα 900 ευρώ. Ηθελε να πείσει τις κόρες του ότι δεν μπορεί να έχει κανείς όλα όσα θέλει κι ότι υπάρχει μια άλλη όψη της ζωής που θα έπρεπε να γνωρίσουν. Στην Ιταλία το 25% του πληθυσμού ζει πράγματι με λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα. Αρχισε να κόβει ό,τι μπορούσε. Το τσιγάρο, το κρασί στο γεύμα και τις οικογενειακές εξόδους για πίτσα, αλλά και τα κορίτσια σταμάτησαν να αγοράζουν dvd και cd. Παρά ταύτα, καθώς πλησίαζε το τέλος του μήνα, το ταμείο χτύπησε κόκκινο κι ο Εντσο άρχισε να νιώθει άβολα.

Το ποτήρι ξεχείλισε όταν κατάλαβε ότι τα λεφτά δεν του έφταναν πια ούτε για ένα εσπρέσο στο πόδι. Τότε αποφάσισε να αυξήσει τους μισθούς των υπαλλήλων του κατά 200 ευρώ τον μήνα. Ο υπουργός Εργασίας τον επισκέφθηκε για να τον συγχαρεί, αλλά δέχθηκε πολλές συγχαρητήριες επιστολές από όλη την Ιταλία. Τώρα ο Εντσο σκέφτεται να επισκεφθεί τον Πάπα για να συζητήσει μαζί του το θέμα των χαμηλών μισθών. Σε ερώτηση αν διακατέχεται από μαρξιστικές ιδέες, απάντησε ρητά “όχι”. Δηλώνει, μάλιστα, πρώην δεξιός. Πρώην με την έννοια ότι ο Κεντροδεξιός Συνασπισμός, τον οποίο ψήφισε, δεν είναι -κατά την άποψή του- ικανός ούτε αντιπολίτευση να κάνει. Θεωρεί, πάντως, ότι εφόσον η επιχείρησή του πηγαίνει καλά, μέρος της υπεραξίας πρέπει να επιστρέφεται τόσο στους αγρότες που παρέχουν την πρώτη ύλη όσο και στους εργαζόμενους του εργοστασίου του.
Η κίνησή του να αυξήσει τους μισθούς υπαγορεύεται, κατά τη δήλωσή του, και από εγωιστικούς λόγους. Με τι μυαλό μπορεί μια μάνα (οι περισσότεροι υπάλληλοί του είναι γυναίκες) να δουλεύει αποδοτικά, όταν αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αναρωτιέται. Πιστεύει ότι ύστερα από μια φάση κατά την οποία οι κοινωνικές κάπως εξομαλύνθηκαν, με τον 21ο αιώνα επιστρέψαμε στις απάνθρωπες συνθήκες του 19ου αιώνα».

Πολύ σωστά σκέφτεται ο συμπαθής Εντσο. Το θέμα είναι ότι τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του οφείλουν να τις ενστερνιστούν οι πολιτικοί. Δεν σώζεται ο κόσμος από το πείραμα «Εντσο», αλλά με αγώνες και διεκδικήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς θα ζήσουμε ένα νέο Μεσαίωνα.