Δεν είμαστε για τίποτα!

Γιορτάζει ο Παναθηναϊκός τα 100 χρόνια του και η γιορτή μετατρέπεται σε εμφύλιο. Επ' ευκαιρία του παιχνιδιού με την Καλαμαριά η ΠΑΕ διοργανώνει μια επετειακή εκδήλωση και στο τέλος βρίσκεται να απολογείται. Πουθενά στον κόσμο δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο. Την ώρα που τιμάται ο σύλλογος οι «αντιπολιτευόμενοι» στη διοίκηση να οργανώνουν διαμαρτυρία.

Μπορεί να μας έχουν επιβάλει ένα κάρο πράγματα που καλά κάνουμε και αντιστεκόμαστε σ' αυτά, αλλά να γίνουμε Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚτσήδες, Αρειανοί, ΠΑΟΚτσήδες το αποφασίσαμε μόνοι μας. Στην Ιστορία δεν καταγράφεται πουθενά μια Ιερά Εξέταση Ποδοσφαίρου που επέβαλε σε κάποιον να υποστηρίζει –και μάλιστα φανατικά– ένα σύλλογο. Οταν δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ πόσο μεγάλο και σημαντικό είναι το γεγονός η ομάδα μου να γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της και εγώ να έχω την τύχη να είμαι παρών, τότε απλώς τα εγκεφαλικά μου κύτταρα έχουν καεί. Ανεξαρτήτως του αν το έχω αντιληφθεί ή όχι. Αν δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το μεγαλείο της στιγμής, ότι δηλαδή το πεπερασμένο της ανθρώπινης ζωής μού αποκλείει την πιθανότητα να ξαναζήσω κάτι ανάλογο, και εγώ τη φτύνω κατάμουτρα, τότε η βλακεία δεν έχει μόνο κερδίσει τη μάχη, αλλά έχει εγκαθιδρύσει καθεστώς.

Τυραννικό για μένα και τους άλλους. Οσες πίκρες κι αν έχω συσσωρεμένες, όσες αντιρρήσεις, ενδοιασμούς για χειρισμούς της διοίκησης, όση οργή για οποιονδήποτε δικό μου λόγο, οφείλω να σεβαστώ πάνω απ' όλα τον σύλλογο που ανιδιοτελώς αποφάσισα να υποστηρίζω. Αλλιώς το «ανιδιοτελώς» πάει περίπατο. Ο σύλλογος γιορτάζει τα 100 χρόνια του. Παρίσταμαι, συγκινούμαι, χειροκροτώ, τραγουδώ, αναπολώ, δίνω υποσχέσεις για το μέλλον, δικαιολογώ στον καθρέφτη των ανεξίτηλων στιγμών –καλών ή κακών– την επιλογή μου. Ετσι, νιώθω πραγματικά υπερήφανος για την επιλογή μου.

Αλλιώς δεν πάω. Οποιαδήποτε άλλη ενέργεια είναι σαν να επιλέγω στη γιορτή του πατέρα μου να του πετάξω στη μάπα τη γενέθλια τούρτα που εγώ ο ίδιος του αγόρασα, χρεώνοντάς του λάθη του παρελθόντος. Το να τιμάς δεν είναι εύκολη υπόθεση και εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει στα δύσκολα.

Οχι σκάνδαλο. Σκανδαλισμός!

«Διά στόματος Ζαγορίτη μάθαμε επιτέλους την αλήθεια για την αποπομπή Ζαχόπουλου από την κυβέρνηση: ο επιστήθιος οικογενειακός φίλος προσέβαλε την πρωθυπουργική αιδώ. Εφεξής οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού θα περιφρουρούν επιμελέστερα τις ιδιωτικές στιγμές τους. Και, οπωσδήποτε, δεν θα επικαλούνται το όνομα του κυρίου τους ως αφροδισιακό. Ο τέως γενικός γραμματέας κατηγορείται από το Μέγαρο Μαξίμου όχι για σκάνδαλα, αλλά για σκανδαλισμό. Είναι ενδεικτικό του επιπέδου των ανθρώπων που μας κυβερνούν το ότι η πολιτική αντίδραση του πρωθυπουργού αποδίδεται επισήμως στο γεγονός ότι ο ευερέθιστος πρωθυπουργός σκανδαλίστηκε.

Επί της ουσίας, ο πρωθυπουργός είναι αθώος του αίματος. Πληροφορηθήκαμε, άλλωστε, ότι διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού συμβολικά λόγω Ολυμπιακών Αγώνων (κάποτε στο μέλλον θα μας ομολογήσουν ότι και πρωθυπουργός διετέλεσε συμβολικά, λόγω ονοματεπώνυμου). Στο Υπουργείο Πολιτισμού, μας λένε, είχε εκχωρήσει όλες τις αρμοδιότητες στην αναπληρώτρια υπουργό και στον υφυπουργό. Ας πάνε, λοιπόν, αυτοί να λογοδοτήσουν στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων».

Ο Αλέξης Καλοκαιρινός στα χθεσινά «ΝΕΑ» αναλύει τα κυβερνητικά επιχειρήματα για την αποπομπή Ζαχόπουλου.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!

Ο Γιάννης Αγγελάκας στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», σε συνέντευξή του στον Γιώργο Χριστοδουλόπουλο, μιλάει μεταξύ άλλων για:

- Τη δύσκολη εποχή που ζούμε:

«Επειδή η εποχή είναι τόσο δύσκολη, αρκετοί άνθρωποι που έχουν ανησυχία μέσα τους μπορούν να συνειδητοποιηθούν. Ο καθένας δημιουργεί εστίες αντίστασης μέσα του τώρα πιο εύκολα απ' ό,τι παλιά. Παλιά είχαμε κάποια ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός είναι έτσι, ότι δουλεύουμε, αλλάζουμε, ότι κατακτούμε κάποια πράγματα. Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν γίνει πολύ κυνικά. Οι άνθρωποι δουλεύουν ατελείωτα απλά και μόνο για να επιβιώνουν, να ξεχρεώνουν τράπεζες. Νομίζω ότι αυτή την παγίδα τη μυρίζονται όλο και περισσότεροι. Και κάτι τρέχει, τουλάχιστον μέσα στα κεφάλια τους».

- Την ελληνική σκηνή:

«Δεν με ενδιέφερε ποτέ η ελληνική πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και το λένε "πολιτισμό" για μένα είναι κυρίως η αντιπολιτισμική διάθεση αυτής της χώρας και η οργάνωσή της. Νομίζω, είμαστε μια χώρα ταμπουρωμένη, σαν να έχουμε στήσει γύρω από την Ελλάδα ένα τείχος ηλιθιότητας, να μην επικοινωνούμε με το εξωτερικό και να παίζονται εδώ τα μικροπαιχνίδια και οι μικροκαριέρες. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που δεν έχουν φτάσει ακόμα στ' αυτιά μας, αλλά και αυτό να ισχύει, είναι αποτέλεσμα της πολιτισμικής ηλιθιότητας από την οποία υποφέρουμε μεταπολιτευτικά έτσι κι αλλιώς. Είναι ένας πολιτισμός που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από τη μικρή κοινωνία μας και τα μικροσυμφέροντά της. Εμείς στο μυαλό μας δεν έχουμε τη μιζέρια που επικρατεί στον χώρο και την εσωστρέφεια. Δεν μας ενδιαφέρει η καριέρα προς τα έξω, αλλά να κοιτάμε προς τα πάνω, να φύγουμε προς τα πάνω. Ο πολιτισμός στην Ελλάδα βρομάει κλεισούρα, εσωστρέφεια και ηλιθιότητα».

- Την αισθητική της χούντας:

«Αυταρέσκεται να πιστεύει πως έχει παγιωθεί, γιατί το μέσον της, η τηλεόραση, δείχνει μόνο αυτή την πλευρά. Η αισθητική αυτή είχε ήδη ξεκινήσει πριν από μια δεκαετία και ακόμα κάποιοι δεν είχαν υποψιαστεί μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Τώρα την τρώμε κατάμουτρα. Φαντάζομαι ότι έρχονται και χειρότερες εποχές, που σημαίνει ότι θα οδηγείται όλο και περισσότερος κόσμος σε πιο ευφυείς μεθόδους αντίστασης. Το βλέπουμε στο Ιντερνετ, στο οποίο ο αντίλογος γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρων και βρίσκει τα μέσα να εκδηλωθεί και να επικοινωνήσει. Πριν από μια δεκαετία δεν ήταν τόσο εύκολο. Νιώθαμε πιο μόνοι. Σήμερα έχω την αίσθηση ότι αρχίζει να δημιουργείται μια πολεμική ατμόσφαιρα ανάμεσα στον σκεπτόμενο πληθυσμό και σ' αυτούς που έχουν παραδοθεί στην αισθητική του τίποτα. Είμαι αισιόδοξος».