Το δίκαιο και το άδικο του Καραγκούνη

Υπάρχουν πράγματα που μας πεισμώνουν. Φτάνει ένα «δεν μπορείς», να μας πετύχει κατάμουτρα σαν χαστούκι για να βάλει τις μηχανές στο φουλ, το «θέλω» που κρύβουμε όλοι στην πίσω αυλή του μυαλού μας. Ενα «δεν μπορείς» είναι ικανό να μας αφυπνίσει. Το έχω ζήσει και εγώ. Μια κοπέλα που γούσταρα στο λύκειο, για να με πικάρει, μου είχε πει ότι σνομπάρω το πανεπιστήμιο όχι από ιδεολογία, αλλά γιατί δεν μπορώ να περάσω στις εξετάσεις. Αυτό ήταν… Λίγα χρόνια αργότερα με βρήκε δίπλα της στο αμφιθέατρο. Τη βοήθησα μάλιστα να περάσει το μάθημα -Εργατικό Δίκαιο αν θυμάμαι καλά- δίνοντάς της τις σωστές απαντήσεις.

Κάτι ανάλογο ένιωσε και ο Καραγκούνης αλλά και τα άλλα παιδιά της Εθνικής. Ο «τυπάρας», που δεν κρύβει τις κουβέντες του κάτω από το χαλί, το δήλωσε ανοιχτά: «Για μένα πολύ καθοριστική ήταν η επιτυχημένη πρεμιέρα με τη νίκη μας στη Μολδαβία. Πολλοί μάλιστα τότε μας κατέκριναν ότι δήθεν δεν παίζαμε μπάλα. Αν είναι δυνατόν, έπειτα από ένα νικηφόρο ξεκίνημα σε μια έδρα δύσκολη, στην οποία μεγάλες ομάδες σκόνταψαν να λέγονται τέτοια πράματα. Αυτού του είδους η άδικη κριτική με κάνει να πιστεύω ότι έχουν και οι δημοσιογράφοι ευθύνη για το γεγονός ότι σε κρίσιμους αγώνες, όπως π.χ. αυτός με τη Νορβηγία στο Καραϊσκάκη, δεν ήρθε πολύς κόσμος στο γήπεδο. Το δεύτερο ματς που θεωρώ ότι ήταν πολύ καθοριστικό ήταν το εντός έδρας με την Τουρκία.

Εκείνη η ήττα μάς ταρακούνησε, μας πείσμωσε πολύ και σε τελική ανάλυση μας έκανε καλό στη συνέχεια». Τώρα πια κανείς δεν αμφιβάλλει. Η ήττα από την Τουρκία ήταν η μεγαλύτερη νίκη της τελευταίας περιόδου. Επειτα από αυτή την ήττα, που άγγιξε τα όρια του εθνικού δράματος, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Γιακουμάτου, καταφέραμε να νικήσουμε την άρρωστη νοοτροπία που σχεδόν πάντα μάς έριχνε στο κρεβάτι επί μήνες έπειτα από μια αποτυχία. Εχει απόλυτο δίκιο ο Καραγκούνης. Επειτα από εκείνο το παιχνίδι η Εθνική μεταμορφώθηκε. Απέκτησε αυτό που της έλειπε. Η στόφα, η νοοτροπία, ο χαρακτήρας της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Μιας ομάδας που όσο και να τη βοήθησε η τύχη, δεν βρέθηκε τυχαία στην κορυφή. Απαραίτητη η διευκρίνιση για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Μια ομάδα που μετά τις θριαμβευτικές στιγμές της Πορτογαλίας μπήκε στις μάχες άτολμη, ασύνδετη, χωρίς ψυχή και το κυριότερο χωρίς ταυτότητα. Και εδώ είναι το σημείο στο οποίο θα διαφωνήσω με τον Καραγκούνη. Ολα αυτά τα έβλεπαν τόσο οι δημοσιογράφοι όσο και ο κόσμος.

Στη Μολδαβία δεν παίξαμε καλή μπάλα, αλλά το αποτέλεσμα το πήραμε. Με τη μέτρια, όμως, εμφάνιση αυτή, το κοινό της Εθνικής έβλεπε να συνεχίζεται το έργο με τις κατώτερες του αναμενομένου εμφανίσεις που είχαν αρχίσει με τα προκριματικά του Μουντιάλ και που δικαίως μας στέρησαν τη συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν ήταν οι δημοσιογράφοι που επηρέασαν τον κόσμο. Ο κόσμος και ιδιαίτερα αυτός που παρακολουθεί τα παιχνίδια της Εθνικής και κρίση και αντίληψη έχει και δεν περιμένει την ετυμηγορία του κάθε κονδυλοφόρου για να βγάλει συμπέρασμα. Εβλεπε, όμως, ότι η ομάδα δεν τραβούσε. Και ήταν ο ίδιος κόσμος που μετά το παιχνίδι με την Τουρκία διαπίστωσε ότι αυτή η ομάδα βρίσκει τη χαμένη της προσωπικότητα και έτρεξε να τη στηρίξει αλλά και να τη χειροκροτήσει ακόμη και με τη Μάλτα, ένα ματς που δεν διαφημίστηκε ιδιαίτερα.