Πεσέιρο και Φερέρ, ακούστε με!

Πολλούς –και δικαιολογημένα– προβληματίζει το αν ο προπονητής με τίτλο –χωρίς η ομάδα του ακόμα να έχει πάρει πρωτάθλημα– «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ θα παρατάξει την ομάδα στη Λεωφόρο την Κυριακή σε σχήμα 3-5-2 μπετόν ή με παραλλαγές. Οι οποίες, σύμφωνα με τους ρεπόρτερ, θα είναι 3-4-1-2 στην ανάπτυξη και 5-3-2 στην άμυνα. Η αλήθεια είναι ότι πότε μου δεν κατάλαβα την τυφλή προσήλωση στην εφαρμογή των συστημάτων και ιδιαίτερα σε ένα ντέρμπι, που το ματς μπορεί να πάρει τέτοια απρόβλεπτη τροπή, που το κάθε 3-5-2 εύκολα να μετατραπεί σε 6-8-6-8-3-5-7, με τον αντίπαλο να σε γλεντάει στον ρυθμό της Ραφαέλας Καρρά. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, πέρυσι, που η ΑΕΚ στα πρώτα 24 λεπτά είχε ήδη φορτώσει την καμπούρα της με τρία γκολ, πρόλαβε κανένας, φίλος ή οχτρός, να αντιληφθεί το σύστημα του Φερέρ; Αν πρόλαβε, η υποτροφία για το Πανεπιστήμιο Jerusalem Hebrew, που αποτελεί τον κληρονόμο της περιουσίας του νομπελίστα Αλβέρτου Αϊνστάιν, τον περιμένει. Και καλά θα κάνει να μη χάνει πολύτιμο χρόνο παρακολουθώντας παιχνίδια και τακτικές στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας, αλλά να κοιτάξει πώς θα βοηθήσει την ανθρωπότητα στην έρευνα.

Τα ντέρμπι δεν διαφέρουν και πολύ από τα παιχνίδια που έδιναν όταν ήμασταν πιτσιρικάδες στην αλάνα οι δύο ομάδες της γειτονιάς. Αδύνατον να κοιμηθούμε το προηγούμενο βράδυ, περιμέναμε σαν τους φαροφύλακες να ξημερώσει για να νιώσουμε ελέυθεροι. Ξέραμε τους αντιπάλους μας, μας ήξεραν κι αυτοί και όλοι μαζί ξέραμε ότι το ματσάκι ήταν θέμα γοήτρου και μαγκιάς. Γνωρίζαμε ακόμα καλύτερα ποιος από αυτούς είναι μπαλαδόρος, ποιος άσος στην κλοτσιά και στο δρεπάνι και ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες μας. Στα πρώτα λεπτά περιμέναμε να δούμε τις προθέσεις του αντιπάλου και περίπου το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Μόλις ζεσταινόμασταν, ορμούσαμε να τους φάμε. Αν βλέπαμε ότι τους κλείναμε, ζητούσαμε μεταξύ μας προσοχή στην άμυνα, μην ξεφύγει κάνας αντίπαλος και μας το κάτσει κοροϊδίστικα. Ενας γρήγορος αναλάμβανε την αποστολή. Αν με την ώρα διαπιστώναμε ότι τους έχουμε στο ταμπούρι και δεν μπορούν να ξεμυτίσουν, φορτώναμε άτομα στην επίθεση. Υπήρχε όμως και η περίπτωση να μας πάρουν αυτοί στο στρίμωγμα απ' την αρχή, με αποτέλεσμα να βρεθούμε σχεδόν όλοι πίσω.

Τότε ήταν που συνήθως ο πιο νευρικός μόλις η μπάλα έβγαινε κόρνερ ή πλάγιο πλάκωνε στα μπινελίκια τους επιθετικούς. «Τι θα γίνει, ρε μαλάκες; Θα γυρίσετε πίσω να μαρκάρετε ή θα τρώμε όλο το ζόρι εμείς;». Ολα αυτά περιμένοντας πότε θα περάσει η μπόρα για να βγούμε από τις φωλιές μας. Αν κάποιος στην άμυνα το έτρωγε το φαΐ του και ήταν εχθρός της ζυγαριάς, ζητούσαμε από έναν άλλον τσάκαλο να δίνει στην πλευρά του βοήθεια γιατί έμπαζε. Το ίδιο συνέβαινε με αυτόν που βαριόταν να μαρκάρει. Σχεδόν το ίδιο, με γαρνιτούρα μπινελίκι για την γκόμενά του. Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό το σύστημα, ούτε προσπάθησα ποτέ μου να το μετρήσω, αλλά είναι δοκιμασμένο και στον χρόνο και στην πράξη. Οποια ομάδα από τις δύο το εφαρμόσει την Κυριακή θα κερδίσει. Αρκεί να θέλει τη νίκη όσο τη θέλαμε κι εμείς ως πιτσιρικάδες.