Fuck the system

Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η ατμόσφαιρα στις συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας. Το επιμελώς ατημέλητο στυλ που κυριαρχεί. Λίγο καφενείο, λίγο γκλάμουρ ρεστοράν. Μου αρέσουν επίσης οι στιχομυθίες-διάλογοι των παραγόντων, έτσι όπως τους πληροφορούμαι από τα σχετικά ρεπορτάζ. Γλώσσα απλή, που δεν ταιριάζει σε τεχνοκράτες, με μια πινελιά μαγκιάς, άξια να αναφερθεί.

Γουστάρω πολύ να βλέπω τον Ντέμη να μπαίνει στην αίθουσα με κίτρινο κολλητό μπλουζάκι που γράφει με μαύρα ανάγλυφα γράμματα «fuck the system», με τη διακήρυξη του ιδεώδους αθλήματος στα χέρια του να κυματίζει σαν σημαία σε μεσαιωνικό κάστρο. Με βροντερή φωνή να αναγγέλει το πρώτο εδάφιο: «Εμείς οι ίδιοι, στις ομάδες μας, πρέπει να τιμωρούμε τους παίκτες που έχουν απρεπείς συμπεριφορές μέσα στα γήπεδα και δεν τιμωρούνται από τους διαιτητές. Π.χ. αν ο Ράμος πατούσε αντίπαλο μέσα στον αγωνιστικό χώρο και δεν τον έβλεπε ο διαιτητής, θα τον τιμωρούσαμε εμείς». Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση θυμίζει Μπαλζάκ. Εχεις την αίσθηση, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, ότι ο ρομαντισμός και η ρεαλιστικότητα θα μπορούσαν να είναι ένα ταιριστό ζευγάρι, που δύσκολα θα τσάκιζε κάτω από τις αντιξοότητες μιας πεζής καθημερινότητας.

Ολα αυτά, βέβαια, μέχρι να πάρει τον λόγο ο Πέτρος Κόκκαλης, για να πει: «Μη μας ζαλίζεις, ρε Ντέμη, με αυτό το θέμα, τρεις ώρες τα ίδια λέγαμε». Οπου δίπλα στο «μη μας ζαλίζεις», μπορεί να κολλήσει το προσδιοριστικό «τον έρωτα», ή ακόμη -το αγοραίο- «τη μαλαπέρδα». Οταν όμως έρχεται η σειρά του Σπανού να πει: «Για ποιο λόγο βάζεις στο στόμα σου παίκτες της ομάδας μου», τότε εύκολα καταλαβαίνεις ότι η λέξη «μαλαπέρδα», θα ταίριαζε γάντι σε μια τέτοια συζήτηση.
Γι’ αυτό και ο Σπανός εξακολούθησε να ακροβατεί λεκτικά ανάμεσα στο πρέπον και στο ακραίο: «Οταν εσύ έπαιρνες πέναλτι μαϊμού, δεν ζήταγες συγγνώμη από τη διαιτησία». Κάπου εκεί η συζήτηση μπαίνει στις σωστές, για τα ελληνικά δεδομένα, βάσεις. Οι εκφράσεις που ακολουθούν, ακόμη και αν ανήκουν στον πρόεδρο, όπως «θα ζητήσω σιγή ασυρμάτου για ένα μήνα γι’ αυτό το θέμα», μοιάζουν με ψαλμούς σε θεία λειτουργία.

Ειλικρινά απορώ, με την ευρηματικότητα που διακρίνει πλέον όλα τα τηλεοπτικά κανάλια για την εξεύρεση φτηνού –από κάθε άποψη– τηλεοπτικού χρόνου, πώς δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη τις συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας. Να στήσουν τις κάμερες και αυτές να γράφουν. Ενα ατελείωτο αθλητικό κους κους, στο οποίο ο καθένας θα λέει το κοντό του και το μακρύ του. Από δίπλα και λίγο Βας Βας και λίγο Παρασκευάς, στο παράθυρο κανένας στυλίστας της συμφοράς να αναλύει τις ενδυματολογικές επιλογές των παραγόντων και πού αυτές παραπέμπουν και έτοιμο το τηλεοπτικό σόου. Η ζωή, πάντως, που ποτέ δεν κάνει λάθος, διδάσκει πως για να αλλάξεις κάτι, θα πρέπει πρώτα να έχεις αλλάξει εσύ μέσα σου. Συνεπώς, να ξέρεις τι θέλεις. Μόνο αυτό δεν διακρίνω στις συμπεριφορές των περισσότερων παραγόντων. Κάθε φορά που διαβάζω το ρεπορτάζ για τις συνελεύσεις του Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας, μου έρχεται ενστικτωδώς στο μυαλό εκείνη η ιστορία με τον καθωσπρέπει κύριο που πήγε στα δημόσια ουρητήρια και δίπλα του κάποιος την αμόλησε με κρότο. Ο κύριος θεώρησε σωστό να τον παρατηρήσει, για να εισπράξει την απάντηση: «Εδώ που ήρθες, ρε φίλε, τι περίμενες να ακούσεις; Μπετόβεν;».