Όχι άλλο Βασσάρα!

Ο Βασσάρας είναι νάρκισσος, του αρέσει να ποζάρει κάθε φορά που ο τηλεοπτικός φακός τον καδράρει, θέλει να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής, θεωρεί τους παίκτες κομπάρσους σε μια θεατρική παράσταση που γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτόν. Αυτά και άλλα πολλά διαβάζω για τον Κύρο. Σε μια χώρα που οι λαϊκοί τραγουδιστές εμφανίζονται με Prada και Cucci, ο καθένας δικαιούται να προσδιορίζει τον εαυτό του αλλά και τους άλλους όπως γουστάρει. Επειδή όμως ως χαρακτήρας είμαι χαβαλόφρων, θα υπερθεματίσω, παρ' όλο που δεν συμφωνώ με τα περισσότερα. Ωραία, λοιπόν, του Κύρου του ταιριάζει πιο πολύ να παριστάνει τον γόη σε μεξικανική σαπουνόπερα, να κουτουπώνει και τη μάνα (γιατί έχει κάτι από ζιγκολό επάνω του), αλλά και την πανέμορφη κόρη, σε στάση ιππαστί, ως δάσκαλος ιππασίας στη φάρμα του Δον Μαλαπέρδα, σύζυγου και πατέρα των προαναφερθέντων θηλυκών, παρά να τρέχει με κοντοσώβρακο στα γήπεδα.

Ωραία, έπειτα απ' όλα αυτά τα χαριτωμένα και αφού βγάλαμε δύο αθλητικές εκπομπές με το να ασχολούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με το τι σφύριξε και τι δεν σφύριξε ο Βασσάρας, έχουμε κάτι πιο ουσιαστικό να πούμε ή να προτείνουμε; Μάλλον όχι. Το γεγονός όμως είναι ένα, όπως και να το κάνουμε, όπως και να το φέρουμε ή το μετρήσουμε. Ο Βασσάρας μαζί με τον Κασναφέρη είναι οι δύο καλύτεροι εν ενεργεία διαιτητές μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Ισως να έχουμε τη διαιτησία που μας αξίζει. Το ίδιο, πάντως, ισχύει για το πρωτάθλημά μας, για τους παράγοντές μας, για τις ομάδες μας, για τα πάντα. Αλλά, δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Οπως αλήθεια είναι ότι είμαστε οι μόνοι σε όλη την Ευρώπη που ξοδεύουμε τόση φαιά ουσία και σάλιο για τους ρέφερι. Μια καλοστημένη φάμπρικα που θυμίζει μαγαζί στην παραλιακή. Μπορεί οι ιδιοκτήτες να αλλάξουν, το σίγουρο όμως είναι ότι το μαγαζί θα δουλέψει. Και πολύ καλά μάλιστα.

Το ουσιαστικό σε όλη αυτή την κουβέντα είναι ότι αυτοί που θίγονται από αυτή τη νοσηρή, όπως την αποκαλούν, κατάσταση –οι σύλλογοι δηλαδή– εξαντλούνται μόνο στο να την καταγγέλλουν. Μετά την καταγγελία, το χάος. Σήμερα η σειρά σου, αύριο η δική μου. Θα βγουν οι δημοσιογράφοι, θα πουν τα δικά τους, θα στήσουν μια παράσταση σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά πρότυπα, στο βαλκανικό της όμως ανάλογο, δηλαδή πολύ πιο σκληρή και απείρως πιο φλύαρη, μετά θα πέσουν τα φώτα και το ξημέρωμα θα μας βρίσκει πάντα στο ίδιο σημείο. Τα ίδια ισχύουν για τους παράγοντες. Θυμάμαι ότι η ελληνική διαιτησία ήταν μια πολύ βρόμικη υπόθεση από την εποχή που ήμουν πιτσιρίκι, που η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει τη γλύκα της αντιπαροχής και ήταν γεμάτη αλάνες. Τώρα που βρίσκεις πιο εύκολα πιτσιρικά με κινητό παρά ακάλυπτο χώρο, η κατάσταση παραμένει η ίδια. Που σημαίνει ότι κάποιους βολεύει. Κάποιοι καταφέρνουν να κάνουν τη δουλειά τους μες στην αντάρα και κάποιοι περιμένουν τη σειρά τους. Αν ήθελαν να απαλλαγούν από αυτή τη γάγγραινα, κάτι θα έκοβαν, κάτι θα επούλωναν.

Ποδόσφαιρο όμως δεν είναι η διαιτησία, είναι άλλα, ουσιαστικότερα και ωραιότερα. Δεν είδα, όμως, ούτε άκουσα κανέναν από αυτούς που καίγονται μόνο για τα φαλτσοσφυρίγματα να ανοίξει μια συζήτηση για τη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού. Αν τραυματιστούν οι βασικοί παίκτες, ο Ολυμπιακός πάσχει στα χαφ. Το βάθος στον πάγκο των «ερυθρολεύκων» όσον αφορά την άμυνα αλλά και το κέντρο είναι ρηχό για μια ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη συγχρόνως. Εστω, δύο κουβέντες για τον Λίνεν, ο οποίος κατόρθωσε να βρει λύσεις, με αποτέλεσμα ο Πανιώνιος να παίζει και πάλι ωραίο ποδόσφαιρο.

Ο θεός Απ-όλλων

Σας παρουσιάζω τον ιδρυτή και γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία. Το όνομα αυτού, Βάλτερ Βελτρόνι, δήμαρχος της «αιώνιας πόλης» της Ρώμης, ο οποίος εξασφάλισε την επανεκλογή του το 2006 με ποσοστό 61%.

Γιος δημοφιλούς δημοσιογράφου και συγγραφέα, κληρονόμησε από τον πατέρα του το πάθος για τη δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε επί πολλά χρόνια. Λατρεύει τον κινηματογράφο (νέος συνεργάστηκε με τον Παζολίνι), τη λογοτεχνία, αλλά και τη Γιουβέντους.

Μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας από τα 15 του, δημοτικός σύμβουλος στα 21 του, βουλευτής στα 32, αντιπρόεδρος και υπουργός Πολιτισμού στην πρώτη κυβέρνηση Πρόντι το 1996 και εθνικός γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς το 1998, ο Βελτρόνι γνωρίζει εκ βαθέων τη διαχείριση των πολιτικών μηχανισμών αλλά και τις μεθόδους να ξεφύγει από τις τροχοπέδες τους, βγαίνοντας πάντα νικητής.

Στέλεχος των κομμουνιστών, που δηλώνει ότι ποτέ δεν υπήρξε κομμουνιστής, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «L’Unita», άθεος, που συχνά προσκυνά τους καθολικούς αγίους, πνευματικό παιδί του Μπερλιγκουέρ, αλλά θαυμαστής των Τζον Κένεντι και Τόνι Μπλερ, ο δήμαρχος της Ρώμης χάρη στη διφορούμενη ρητορική του θεωρείται μάγος της συναίνεσης αλλά και ο άνθρωπος που δεν αρέσκεται να κάνει βήματα στο κενό.

Συμπέρασμα: στην Κεντροαριστερά τού σήμερα αν δεν είσαι λίγο απ' όλα και πολύ από τίποτα, αποκλείεται να προκόψεις.

Ελληνας και χωρίς πτυχίο

«Θα ήθελα ένα σπίτι αληθινό, με τοίχους κανονικούς. Που να μη στάζει όταν βρέχει, να μην τρέμει όταν φυσάει. Κια να μη διαβάζω με κερί όταν χαλάει η γεννήτρια. ΜΑΡΙΑ, 11ΧΡΟΝΗ μαθήτρια που ζει στον καταυλισμό Ρομά του Χαλανδρίου».

Ο Γιάννης Καλαμιώτης τώρα έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πως είναι ένα από τα «νόθα» παιδιά της Ελλάδας. Πάνε είκοσι χρόνια από τότε που εγκετέλειψε το όνειρό του να γίνει μηχανοδηγός σε τρένα, αφού, όπως οι περισσότεροι Ρομ, είναι (μόνο) απόφοιτος δημοτικού. «Η οικογένειά μου δεν είχε τις οικονομικές δυνατότητες ώστε να προχωρήσω στο Γυμνάσιο. Τότε ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα. Τώρα ξέρω ότι οι λευκοί και οι Τσιγγάνοι δεν θα έχουν ποτέ τις ίδιες ευκαιρίες», διαπιστώνει.

Παρ' ότι στερήθηκε το δικαίωμα στην παιδεία –και την ενδεχομένως καλύτερη θέση που αυτή θα πρόσφερε στην κοινωνία– ο Γιάννης εκπλήρωσε το καθήκον του στην πολιτεία, υπηρετώντας τη θητεία του. Τέταρτο σώμα στρατού στα ελληνοτουρκικά σύνορα, θυμάται.

Δεκαοκτώ μήνες διακρίσεων είχαν μόλις αρχίσει. Η υπόσχεση του διοικητή στο κέντρο εκπαίδευσης ότι οι φαντάροι Ρομά θα έχουν όμοια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους υπόλοιπους στρατιώτες σύντομα αναιρέθηκε.

«Ξαφνικά στη μονάδα γίναμε οι Τσιγγάνοι. Για 18 μήνες μας συμπεριφέρονταν σαν σε νεοσύλλεκτους. Καθαρίζαμε τουαλέτες και κάναμε σκοπιές, ενώ οι νέοι κάθονταν».

Οπως ο Γιάννης, έτσι και ο 18χρονος ξάδελφός του Σπύρος αισθάνεται κάθε μέρα λιγότερο Ελληνας. Η δουλειά του πατέρα του τον ανάγκασε να αντιμετωπίζει το σχολείο σαν πάρεργο. «Τα γράμματα ήταν πάντα στο μυαλό μου σαν ελπίδα. Νόμιζα ότι θα μου χάριζαν μια καλύτερη ζωή. Ενα σπίτι με νερό, φως και τηλέφωνο, ένα μισθό», λέει. Ο Σπύρος περιμένει σε λίγους μήνες το χαρτί της κατάταξής του. Θεωρεί χρέος του να υπηρετήσει στον στρατό. «Μακάρι να είχα τελειώσει το σχολείο. Αλλά είμαι Ελληνας και χωρίς πτυχίο».

Αόρατοι Ελληνες. Που περνούν δίπλα μας σαν σκιές. Δεν ζητούν τίποτα περισσότερο από το να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με όλους εμάς τους Ελληνάρες. Δηλαδή, το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο.