Πού πήγαν τα βουντού και οι κατάρες; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Οσο αντι-Ολυμπιακός και αν είσαι, ακόμα και αν βλέπεις τους «ερυθρόλευκους» και σε πιάνει αλλεργία, βγάζοντας εξανθήματα σαν να έφαγες τρία κιλά φράουλες, δεν μπορείς να μην παραδεχθείς ότι την Τετάρτη το βράδυ ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε πολύ μεγάλη εμφάνιση στο «Μπερναμπέου». Ο μόνος έξυπνος τρόπος να χειριστείς το θέμα είναι να πεις ότι δεν είδες το παιχνίδι, αποφεύγοντας έτσι να μπεις σε συζητήσεις που θα πρόδιδαν την... αντικειμενικότητά σου.
Ο Ολυμπιακός απέναντι στη Ρεάλ έπαιξε ποιοτικό ποδόσφαιρο και αυτή η ποιότητα στο παιχνίδι του είναι το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί μία εμφάνιση από απλώς αξιοπρεπή σε μεγαλειώδη.

Οταν αγωνίζεσαι απέναντι σε μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του κόσμου για περισσότερο από 70 λεπτά με παίκτη λιγότερο και καταφέρνεις, όχι μόνο να την παίξεις στα ίσα, αλλά, από τη μία, να προηγηθείς στο σκορ και, από την άλλη, να χάνεις ευκαιρίες που με λίγη τύχη θα μπορούσαν να γίνουν γκολ, τότε εύκολα ισχυρίζεσαι ότι μια πολύ μεγάλη ομάδα αντιμετώπισε μια εξίσου ικανή.

Δεν ήταν τυχαία η εμφάνιση του Ολυμπιακού, πολύ απλά γιατί πριν από αυτή έχουμε μια εξίσου σπουδαία παρουσία στη Βρέμη πριν από μερικές μέρες. Μια νίκη εκτός έδρας σε ένα γήπεδο που στο παρελθόν μόνο η Μπαρτσελόνα είχε καταφέρει να περάσει νικήτρια. Συνεπώς, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τώρα, λοιπόν, που τα πνεύματα ηρέμησαν και οι αποτιμήσεις μπορούν να γίνουν με ψύχραιμο τρόπο, θα ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς που στο παρελθόν ισχυρίζονταν ότι μεταφυσικές δυνάμεις δεν επιτρέπουν στον Ολυμπιακό το πολυπόθητο «διπλό», τι έχουν τώρα να πουν.

Πού πήγαν, λοιπόν, εκείνα τα καταραμένα λεπτά, τα βασανιστικά, λίγο πριν από τη λήξη του παιχνιδιού; Πού ταξίδεψαν τα μάγια, τα βουντού και οι κατάρες που εξαιρίας αυτών, η ομάδα δεν μπορούσε να σταυρώσει νικηφόρο αποτέλεσμα εκτός έδρας; Πού ξενιτεύτηκε και αδυνατούμε να την αντιμετωπίσουμε, η αρρωστημένη νοοτροπία που ήθελε τον Ολυμπιακό με το που μπαίνει στο αεροπλάνο, να έχει χάσει ήδη το ματς;

Βρέθηκε γκουρού ή επέστρεψε ο μάγος του Ουαντού με τα βότανα και το γάλα της παρθένας κατσίκας και έλυσε τα μάγια; Οσο και αν ακούγεται σκληρό, ο Ολυμπιακός παρουσιάζει αυτό το πρόσωπο, επειδή δεν παίζουν πια στην ομάδα του παίκτες συγκεκριμένων δυνατοτήτων, ικανοί για το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά ανίκανοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας υψηλού επιπέδου διοργάνωσης, όπως αυτή του Τσάμπιονς Λιγκ. Εφυγαν αυτοί και ήρθαν ποδοσφαιριστές όχι μόνο ποδοσφαιρικώς ικανοί, αλλά με προσωπικότητα που ακτινοβολεί. Ποιος ποδοσφαιριστής προηγουμένων ετών μπορεί να συγκριθεί με τον Γκαλέτι;

Ποιος επιθετικός θα θεωρηθεί καλύτερος του Λούα Λούα; Εφταναν λίγα λεπτά συμμετοχής στον Κοβάσεβιτς για να γεμίσει με την παρουσία του ένα γήπεδο όπως το «Μπερναμπέου». Ποιος άλλος όπως ο Σέζαρ θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα αμυντικά καθήκοντά του, καταφέρνοντας συγχρόνως να αποτελεί κίνδυνο για τα αντίπαλα καρέ; Αναστήθηκε ο Τζόρτζεβιτς, λένε πολλοί. Σωστά! Το ζητούμενο, όμως, είναι να καταλάβουμε τι τον ανέστησε. Το ότι δεν χρειάζεται να σπαταλάει ενέργεια στο γήπεδο, πράγμα που γινόταν άλλες χρονιές, για να καλύψει αδυναμίες συμπαικτών του.

Τώρα δέχεται την μπάλα εκεί που θέλει, ξέρει ότι δίπλα του έχει κάπου να ακουμπήσει και, το κυριότερο, ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές που θα αντιληφθούν τις εμπνεύσεις του. Το είπε και ο Στολτίδης, ο άλλος... Λάζαρος της ομάδας, που επέστρεψε στην ποδοσφαιρική ζωή: «Τώρα με τον Λεντέσμα δίπλα μου μπορώ να προωθούμαι». Παλαιότερα πού να πήγαινε ο άνθρωπος, που θα άφηνε πίσω του την τρύπα του όζοντος; Η αξία, η προσωπικότητα των παικτών, αλλά και η ωριμότητα του Λεμονή είναι τα βασικά στοιχεία της αγωνιστικής μεταμόρφωσης του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.