Ποδόσφαιρο είναι: να παίρνει την μπάλα στη μεσαία γραμμή ο Μαντούκα, να γλιστρά στο βρεγμένο χόρτο του γηπέδου σαν σκιέρ, να αποφεύγει με ντρίμπλα τον Φωτάκη και μετά με προσποίηση τον Φέρστερ. Να θέλει τρία μέτρα για να πατήσει το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής και τότε να αποφασίζει να σουτάρει με όλη τη δύναμη, αλλά και την τέχνη που τον διακρίνει. Η μπάλα στο υγρό τερέν πολλαπλασιάζει την ταχύτητά της και καταλήγει στη γωνία του Κοτσόλη, που ηττημένος γυρεύει να βρει τον φταίχτη.
Δεν φταίει κανείς. Οταν η έμπνευση συναντά το ταλέντο, ο μόνος που πιθανόν να φταίει είναι η στιγμή. Μεγάλη γι’ αυτόν που την εμπνεύστηκε, κακιά γι’ αυτόν που θα νικηθεί. Οσες φορές και αν δεις τη φάση του πρώτου και μοναδικού γκολ στον αγώνα ΑΕΚ - ΑΕΛ, όσες ευθύνες και αν θελήσεις να ρίξεις στους αμυντικούς ή στους μέσους της Λάρισας, αδύνατον να μην παραδεχθείς ότι το ποδόσφαιρο θα ήταν πολύ φτωχό και συνάμα βαρετό χωρίς τις προσωπικές ενέργειες ικανών παικτών.
Ποδόσφαιρο είναι: ο Μπλάνκο μόνος στην επίθεση της ΑΕΚ. Η μπάλα βρεγμένη αλλάζει κάθε τόσο πορεία και κατεύθυνση. Ο Αργεντινός όμως έχει βρει τρόπο να την κολλά στα πόδια του. Τη σκεπάζει με το κορμί του. Ανοίγει διαδρόμους. Τη μοιράζει δεξιά και αριστερά ανάλογα με την περίσταση. Με πλάτη προς την εστία βρίσκει με τακουνάκι τον Λυμπερόπουλο που περνάει πίσω του. Τα λεπτά κυλούν. Ο Μπλάνκο όλο και πιο μόνος στην επίθεση της ΑΕΚ. Κλεισμένος ανάμεσα σε δύο αμυντικούς χωρίς άλλη βοήθεια από συμπαίκτη του, στριφογυρίζει στον άξονά του έχοντας την μπάλα στα πόδια του. Κλέβει ματιές στο αντίπαλο τέρμα και τελικά το αποφασίζει. Εν στάσει σουτάρει με το αριστερό σημαδεύοντας το «Γ» του Κοτσόλη. Δεν αστοχεί, απλώς ο πορτιέρο της Λάρισας αντιδρά σωστά. Δυστυχώς, λίγοι ποδοσφαιριστές σε ένα τόσο βαρύ τερέν σαν αυτό του ΟΑΚΑ το Σάββατο το βράδυ μπορούν για μία ώρα σχεδόν να δημιουργούν στη μοναξιά τους.
Ποδόσφαιρο είναι: ο Κόκε έχοντας πλάτη την αντίπαλη εστία δέχεται την μπάλα που αναπηδά μπροστά του, στα όρια της μεγάλης περιοχής. Τη σκεπάζει με τρόπο που είναι αδύνατον να του την κλέψεις ή να του την πάρεις χωρίς να τον γκρεμίσεις. Την κοντρολάρει γλυκά και την αφήνει να κυλά. Την ελέγχει με το κορμί του. Ο Ορφανός, που έχει αναλάβει το μαρκάρισμά του, κάνει το δικό του πρόγραμμα. Τον σπρώχνει, τον κλοτσάει, προσπαθεί πίσω από την πλάτη του να βρει την μπάλα. Ο Κόκε την αφήνει να φύγει μακριά και από τους δύο, σε απόσταση όμως που να την ελέγχει. Την κατάλληλη στιγμή, που μόνο οι μεγάλοι παίκτες σαν αυτόν γνωρίζουν από ένστικτο πότε είναι αυτή, ξεφεύγει, γυρίζει το κορμί του, τη βρίσκει στο κουντεπιέ, στέλνοντάς την εκεί που τελειώνει το βλέμμα του.
Η απόδραση της Σκούτερ
Δημοσιογράφοι και στρατιώτες στο Ιράκ αναζητούν να πνίξουν τη μοναξιά τους στη συντροφιά των τετράποδων φίλων τους.
«Η Σκούτερ κέρδισε το εισιτήριό της να φύγει από το Ιράκ από τη στιγμή που χώθηκε στην παλάμη μου. Τον Αύγουστο του 2005 έκανε 3 γατάκια και τους δώσαμε ονόματα από όπλα: "Απάτσι", "Μπράντλεϊ" και "Στράικερ" με την ελπίδα ότι θα βρίσκαμε βετεράνους που θα ήθελαν να τα πάρουν μαζί τους πίσω στην Αμερική. Τελικά τα κρατήσαμε και αυτά, όπως και τα άλλα τρία που έκανε η Σκούτερ στη διάρκεια της εξάμηνης καραντίνας για να μπει στη Βρετανία.
Το να φύγουμε από το Ιράκ με 4 γάτες δεν ήταν εύκολη υπόθεση: να διαπραγματευθούμε με τους αξιωματούχους να επιτρέψουν το ταξίδι σε ζώα, να περάσουμε από τους ελέγχους μέχρι το αεροδρόμιο όπου κάθε ύποπτο πακέτο αντιμετωπίζεται ως πιθανή βόμβα, να πείσουμε το προσωπικό του αεροπλάνου να τις δεχθούν. Στο τέλος καθόμουν αποκαμωμένος στο δάπεδο του αεροδρομίου περιμένοντας την επιβίβαση όλων μας. Γύρω μου ένα σωρό Ιρακινοί προσπαθούν να εξασφαλίσουν την έξοδό τους από τη χώρα.
Ενας μεσήλικας γιατρός που ήθελε να πάει στην Ιορδανία για να επισκεφθεί την άρρωστη μητέρα του με πλησίασε. Γονάτισε δίπλα μου και με ρώτησε μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο: "Η πρότασή σας αφορά μόνο ό,τι έχει τέσσερα πόδια; Διότι οι έξι μήνες καραντίνα, το βρετανικό διαβατήριο και η εξασφαλισμένη στέγη είναι εξαιρετικά. Κι εγώ και πολλοί άλλοι Ιρακινοί θα το δεχόμασταν ευχαρίστως"».
Σήμερα είναι για πούλημα ακόμα και ο αέρας.
«Εχω μερικές καλές απαντήσεις. Βάζεις τις ερωτήσεις;». Το παιχνίδι των λέξεων ανήκει στον διάσημο σκηνοθέτη Γούντι Αλεν. Οι απαντήσεις που ακολουθούν σε αυτόν ανήκουν και δημοσιεύτηκαν στον «Ταχυδρόμο» του Σαββάτου. Τις ερωτήσεις έθεσε ένας άλλος δαιμόνιος. Ο Δημήτρης Δανίκας.
«Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει έναν τύπο που οι ταινίες του δεν συγκινούν τους Αμερικανούς. Δεν πουλάω, δεν υπάρχω. Αυτή είναι η διαφορά. Σήμερα είναι για πούλημα ακόμη και ο αέρας. Οι πλούσιοι εισπνέουν καθαρό αεράκι, οι φτωχοί δηλητήριο».
«Η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος ελάχιστα με συγκινεί. Απλώς κάτι πρέπει και εγώ να κάνω για να περάσει η ώρα μου. Στην πραγματικότητα περισσότερο μ’ αρέσουν το μπάσκετ, τα καλά εστιατόρια και η τηλεόραση».
«Δεν μπορείς να καταναλώνεις όλο τον χρόνο σου τρώγοντας με τους φίλους σου, βλέποντας τηλεόραση και παίζοντας κλαρίνο. Αυτός είναι ο λόγος που γυρίζω ταινίες τη μια μετά την άλλη... Αυτό με κρατάει απασχολημένο. Ενας τρόπος να αποφεύγω τους ψυχαναλυτές και τα ψυχιατρεία. Αν δεν σκηνοθετούσα, θα τρελαινόμουν».
«Ο κόσμος το πιστεύει επειδή νομίζει πως κάθε μύωπας με χοντρό και μαύρο σκελετό είναι διανοούμενος και πως κάθε σκηνοθέτης που οι ταινίες του δεν βγάζουν χρήματα είναι σπουδαίος καλλιτέχνης».
«Αν το καλοεξετάσεις, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε περιμένοντας τον θάνατό μας. Το μόνο καλό που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς και ηθικοί».
«Φυσικά είμαστε αυτό που πιστεύουμε και αισθανόμαστε τώρα, όχι χθες. Ολα και όλοι αλλάζουν. Απλώς δεν το καταλαβαίνουμε».
«Οταν ήμουν τριών, η μητέρα μου χεράκι χεράκι με πήγε να δω το "Χιονάτη και οι επτά νάνοι". Από τότε κατάλαβα ότι το πραγματικό μου σπίτι είναι η αίθουσα του σινεμά».
«Οπως σας το λέω. Ολοι θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο. Πλούσιοι κια φτωχοί, Ιρακινοί και Αμερικανοί. Γι’ αυτό δεν κατανοώ την απληστία και την κυριαρχία. Αφού, άθλιε, θα πεθάνεις, όπως και εγώ, τι στο διάβολο θα τα κάνεις όλα αυτά τα λεφτά που μαζεύεις; Ροδοπέταλα στην κηδεία σου;».
«Ο κτηνώδης Μπους κατάφερε να αφυπνίσει καλλιτεχνικές συνειδήσεις. Μπράβο στον Τζορτζ, τον Μπραντ, την Αντζελίνα, σε όλους. Εγώ απέχω απ’ αυτή την πολιτική. Πιστεύω ότι η πολιτική είναι η κουρτίνα που καλύπτει βαθύτερα, τραγικότερα και άλυτα προβλήματα της ανθρώπινης περιπέτειας. Ακόμα και αν ο πλούτος δίκαια μοιραστεί, ακόμη κι αν όλοι έχουν μια αξιοπρεπή παιδεία και περίθαλψη, οι άνθρωποι κάτι θα βρουν για να σκοτωθούν».
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
