Σώστε τον «Σόφο» (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

«Οσο διάνοια κι αν είναι κάποιος, δεν μπορείς να τον κάνεις με το ζόρι πυρηνικό φυσικό», είχε πει κάποτε ο Αϊνστάιν. Η ρήση ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Ο Σοφοκλής αυτοκτονεί μπασκετικά. Πετάει στα σκουπίδια μια καριέρα που θα τη ζήλευαν πολλοί. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο αυτού του παιδιού, διότι για παιδί μιλάμε.

Ο Σοφοκλής είναι μόλις 22 χρόνων και δεν έχει καταφέρει λίγες διακρίσεις για την ηλικία του. Τις μπασκετικές ικανότητές του τις ζηλεύει κάθε αθλητής που παίζει στη θέση του. Ανίκητος με φάτσα στο καλάθι, αδύνατον να τον αντιμετωπίσεις με πλάτη στη ρακέτα. Το άλλο που τον διακρίνει είναι η αίσθηση του χώρου. Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πού πατάει και πού βρίσκεται. Ο προσανατολισμός του στην επίθεση είναι το μεγάλο όπλο του.

Η γρηγοράδα στις κινήσεις του αλλά και στο μυαλό του τού δίνουν τη δυνατότητα να ξεμαρκάρεται με εκπληκτική ευκολία. Στη θέση που αγωνίζεται μόνο σε μπασκετμπολίστες υψηλών προδιαγραφών συναντάς αυτά τα χαρακτηριστικά. Παρά το βάρος του, που πότε δεν ήταν το ενδεδειγμένο, η ελαστικότητα του κορμιού του είναι μοναδική. Αυτή, άλλωστε, ήταν που ξεγελούσε πάντα, κάνοντάς τον να μοιάζει ελαφρύτερος.

Πραγματικό φόβητρο στην άμυνα, απειλή στην επίθεση για κάθε αντίπαλο. Κι όμως, αυτός ο παίκτης, ο παικταράς καλύτερα, και το «παικταράς» δεν αναφέρεται στον όγκο του, αλλά στις ικανότητές του, κινδυνεύει με πρόωρη απόσυρση. Το δραματικό στην όλη ιστορία δεν είναι ότι ο «Σόφο» θα σταματήσει το μπάσκετ. Δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο ταλέντο που δεν θα ανθήσει. Το δράμα βρίσκεται στο γεγονός ότι κινδυνεύει πλέον άμεσα η υγεία του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο για έναν άνθρωπο, για έναν αθλητή. Δεν ξέρω τι σκέφτεται ο ίδιος να κάνει τώρα, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Το ιδανικό θα είναι –και το εύχομαι ολόψυχα και μαζί μου όλος ο μπασκετικός κόσμος– να δώσει άλλη μία ευκαιρία στον εαυτό του. Στον εαυτό του το χρωστά, στον ίδιο τον Σοφοκλή, στους αγώνες του για αναγνώριση και καταξίωση. Η ομάδα και το άθλημα έπονται. Αν θέλει πραγματικά να επιστρέψει, ας κάνει το θέλω του σημαία. Ας σκεφτεί ότι τώρα μπορεί και δεν θέλει. Σε λίγα χρόνια το μόνο σίγουρο είναι ότι μετανιωμένος θα θέλει, αλλά δεν θα μπορεί, αφού ο χρόνος είναι αμείλικτος.
Οσο για την ομάδα του, τον Ολυμπιακό, νομίζω ότι στο ήθος και στο ύφος των αδελφών Αγγελλόπουλων δεν ταιριάζει το σκεπτικό «αν τον αφήσουμε μπορεί να πάει στον Παναθηναϊκό». Δεν μιλάμε για εμπόρευμα. Μιλάμε για μπασκεμπολίστα, για άνθρωπο, για παιδί, με όσα αρνητικά αλλά και θετικά στοιχεία έχει να παρουσιάσει ο χαρακτήρας του. Ας τον στηρίξουν, λοιπόν, ακόμα μια φορά, Αν δεν καταφέρουν να σώσουν τον αθλητή, θα έχουν σώσει τον άνθρωπο. Και αυτό θα τους το αναγνωρίσουν όλοι!

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Η φτώχεια δεν προκύπτει από την έλλειψη πλούτου, αλλά από την άνιση κατανομή. Αν έχετε άλλη άποψη, διαβάστε τα στοιχεία που ακολουθούν, που δημοσιεύτηκαν στις 17 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας.

Φτώχεια και ανισότητα

1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Οκτακόσια πενήντα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα. Δεκαοκτώ εκατομμύρια θάνατοι, σχεδόν 50.000 άνθρωποι την ημέρα, συμβαίνουν από αίτια που σχετίζονται με τη φτώχεια (έλλειψη τροφής, ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν, AIDS, άδικες εμπορικές πολιτικές).
600 εκατομμύρια παιδιά ζουν υπό συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Κάθε χρόνο περισσότερα από 10 εκατομμύρια παιδιά τα σκοτώνουν η πείνα και οι συνεπακόλουθες αρρώστιες. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα χάνουν τη ζωή τους 30.000 παιδιά: ένα παιδί κάθε τρία δευτερόλεπτα...
800 εκατομμύρια άνθρωποι –εκ των οποίων 584 εκατομμύρια γυναίκες– είναι αναλφάβητοι. Εκατόν δέκα τέσσερα εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο δεν έχουν βασική πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Εκθεση Ελέγχου της UNESCO του 2007, η βασική εκπαίδευση στον κόσμο θα κοστίσει 11 δισ. δολάρια κάθε χρόνο: είναι τα μισά χρήματα από αυτά που ξοδεύουν οι Αμερικανοί για παγωτό!

Εμπόριο

Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, οι άδικοι εμπορικοί όροι που επιβάλλονται στερούν από τις φτωχές χώρες σχεδόν 700 δισ. δολάρια κάθε χρόνο. Λιγότερο από το 0,01% αυτού του ποσού θα μπορούσε να σώσει τις ζωές 30 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι 49 φτωχότερες χώρες, που αποτελούν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού, δικαιούνται το 0,4% του παγκόσμιου εμπορίου. Το μερίδιό τους έχει μειωθεί στο μισό από το 1980.
Το παγκόσμιο εμπόριο κλέβει από τις φτωχές χώρες 1,3 δισ. δολάρια την ημέρα –αυτό είναι 14 φορές το ποσό που λαμβάνουν σε βοήθεια. Το παγκόσμιο εμπόριο κοστίζει 10 εκατομμύρια το λεπτό και το 70% αυτού ελέγχεται από τις πολυεθνικές.
Κατά μέσο όρο οι καλλιεργητές του καφέ λαμβάνουν 1 δολάριο για κάθε κιλό, την ώρα που οι καταναλωτές πληρώνουν περίπου 15 δολάρια –πρόκειται δηλαδή για ανατίμηση της τάξης του 1.500%.

Χρέος

Κάθε χρόνο η Υποσαχάρια Αφρική, η φτωχότερη περιοχή του κόσμου, δαπανά 14,5 δισ. δολάρια για να ξεπληρώσει δάνεια προς τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και τους διεθνείς οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Εάν θέλουμε να επιτύχουμε τον αναπτυξιακό στόχο της χιλιετίας και να μειωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα έως το 2015, πρέπει να διαγραφούν όλα τα χρέη των φτωχότερων χωρών.
Τα χρέη χωρών όπως η Κένυα και το Μπαγκλαντές δεν διαγράφονται με την αιτιολογία ότι θεωρούνται βιώσιμα/sustainable, παρ' ότι ήδη διαφαίνονται οι πρώτες συνέπειες των κλιματικών αλλαγών, όπως είναι η ερήμωση περιοχών και οι πλημμύρες.

Αναπτυξιακή βοήθεια

Οι πλούσιες χώρες δαπανούν κάθε χρόνο 100 δισ. δολάρια για να προστατεύσουν τις αγορές τους με δασμούς, ποσοστώσεις και επιδοτήσεις –ποσό διπλάσιο από εκείνο που παρέχουν για βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση δίνονται επιδοτήσεις κατά μέσο όρο σε κάθε αγελάδα πάνω από 2 δολάρια την ημέρα, την ώρα που περισσότεροι από 3 δισ. άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες αγωνίζονται να επιβιώσουν με λιγότερα...
Το 1970 είκοσι δύο από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου δεσμεύτηκαν ότι θα δαπανήσουν το 0,7% του εθνικού εισοδήματος σε βοήθεια. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, μόνο πέντε χώρες έχουν κρατήσει την υπόσχεσή τους.

Πηγές: Unicef, World Bank, WHO, UNESCO, Jubilee Debt Campaign, Oxfam, Cafod, ChristianAid κ.ά.