Τα «πράσινα» μπλακάουτ (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Η ΑΕΚ στο ματς με τον Πανιώνιο είχε μέτρια απόδοση. Κατόρθωσε, όμως, όχι μόνο να κερδίσει το παιχνίδι, αλλά να πετύχει και τρία γκολ. Ο Παναθηναϊκός, με ανάλογη απόδοση και απέναντι σε λιγότερο έμπειρη σε σημαντικούς αγώνες ομάδα, δεν κατάφερε ούτε ισοπαλία να φέρει. Εφυγε ηττημένος, με σκυμμένο το κεφάλι.

Στην ΑΕΚ δεν λειτούργησε η ομάδα, το σύνολο, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, λειτούργησαν όμως συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές. Οπως ο Μάχο, που διάβασε τη φάση με τον πανικόβλητο Κόντι να βρίζει που έπεσε σε αυτόν η μοίρα να βγει τετ α τετ. Κατευθυνόταν μόνος προς την εστία της «Ενωσης», έχοντας την ίδια σιγουριά που διακρίνει κάποιον που δεν έχει σερβίρει ποτέ στη ζωή του καφέ ελληνικό. Μια κοιτάζει το φλιτζάνι, μία τη διαδρομή. Το πρόσωπό του γαληνεύει όχι στο τέλος της διαδρομής, αλλά όταν χυθεί ο καφές.

Στον Παναθηναϊκό ούτε η ομάδα λειτούργησε ούτε οι παίκτες. Σύνηθες το φαινόμενο. Το έχουμε συναντήσει ουκ ολίγες φορές στους «πράσινους». Αμα δεν τραβάει η ομάδα, δεν τραβάει κανείς. Εχεις την εντύπωση ότι πέφτει ο κεντρικός διακόπτης. Ολα βυθίζονται στο σκοτάδι. Ανεξήγητο με ποιον μεταφυσικό τρόπο ο ένας παίκτης παρασύρει τον άλλον στη μετριότητα. Οι επιθετικοί μπλοκάρονται, οι μέσοι σου δίνουν την εντύπωση ότι σταματάει το μυαλό τους, οι δε αμυντικοί παρουσιάζουν τέτοια εικόνα που εύκολα θα στοιχημάτιζες ότι παίζουν πρώτη φορά μεταξύ τους.

Το αποκορύφωμα είναι ότι και ο προπονητής ακολουθεί τα χνάρια των παικτών. Μπλοκάρει κι αυτός. Δεν ήταν μόνο ο Πεσέιρο την Κυριακή στην Τρίπολη. Συνέβη παλαιότερα με τον Μουνιόθ, με τον Μπάκε, με τον Μαλεζάνι. Σε ένα απόλυτο σκοτάδι βυθίζεται ξαφνικά όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ενας λαβύρινθος που κανείς δεν γνωρίζει πώς θα βγει.

Δεν υπάρχει ένας παίκτης που θα σημάνει συναγερμό, που θα βγάλει την ομάδα από τον λήθαργο. Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε γκολ στο 50ό λεπτό, είχε μπροστά του σχεδόν ένα ημίχρονο για να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά δεν έκανε τίποτα. Απέναντί του είχε μια ομάδα σε υποχώρηση. Ομως οι «πράσινοι» θύμιζαν τζαζ μπάντα που αυτοσχεδιάζει. Αυτοσχεδίαζαν οι παίκτες, αυτοσχεδίαζε και ο πάγκος. Με τόσους επιθετικούς στο παιχνίδι, με Σαλπιγγίδη, με Παπαδόπουλο, με τον Ν'Ντόι που μπήκε στη συνέχεια, το να φτάσει η μπάλα στο αντίπαλο τέρμα με προϋποθέσεις για γκολ φαινόταν το πιο δύσκολο πράμα στον κόσμο. Σε λάθος θέση στην αρχή ο Σενεγαλέζος, αφού έπαιζε στα πλάγια. Σωστό, αλλά δεν γίνεται σ' ένα τέτοιο ματς να μην υπάρχει, ανεξάρτητα από τις θέσεις και τα συστήματα, ένας ποδοσφαιριστής με πράσινη φανέλα που θα ζητήσει την μπάλα, που θα ξεμαρκαριστεί έξυπνα, που θα να κάνει μια ατομική προσπάθεια της προκοπής. Αυτός που το επιχειρεί 8 στις 10 είναι ο λάθος παίκτης και το όνομα αυτού Καραγκούνης. Από φιλότιμο ο «τυπάρας» σπαταλά πολύτιμες δυνάμεις. Κι όμως, ο άνθρωπος, ο καθ’ ύλην αρμόδιος γι’ αυτή τη δουλειά, υπήρχε την Κυριακή στον πάγκο. Ο Ιβανσιτς καθόταν δυο-τρεις θέσεις πιο εκεί, αλλά στο γενικό σκοτάδι ο Πεσέιρο μάλλον ήταν πολύ δύσκολο να τον διακρίνει. Αντ' αυτού, διέκρινε τον Σέριτς. Το μπλακάουτ που λέγαμε...