Φερ πλέι ή αθλητοπρέπεια; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Καταστρατήγηση του φερ πλέι ή της αθλητοπρέπειας, σύμφωνα με τη σωστή απόδοση του όρου στη γλώσσα μας. Μόνο στην Κύπρο όμως ακούς και διαβάζεις από συναδέλφους τη σωστή μετάφραση της λέξης. Εδώ αδυνατούμε και να την αποδώσουμε στη γλώσσα μας και, από την άλλη, έχετε και την απαίτηση να τηρήσουμε τον όρο;

Καμία έκπληξη δεν μου προξένησε η ενέργεια του Λουτσιάνο. Ακόμα και τις προκλητικές για πολλούς δηλώσεις του μετά το ματς, όταν επαναλάμβανε μπροστά στις κάμερες με έκπληκτο ύφος εκείνο το «θα με τρελάνετε», όλα αυτά τα θεωρώ πολύ φυσιολογικά. Μετά δεν μπορώ πραγματικά να ακούω κάποιους να επιμένουν ότι ανεξάρτητα με το συμβάν, ο παίκτης όφειλε μετά να ζητήσει συγγνώμη. Το έκανε παλιότερα ο Μανωλάς, αν δεν κάνω λάθος, για ένα πέναλτι «φιδάκι», που χάρησε τη νίκη στην ομάδα του, και τελικά βρήκε τον μπελά του. Θα μου πείτε τώρα ότι τότε ήταν άλλα χρόνια. Πρωτόγονα.

Εγώ όμως με τη σειρά μου έχω να πω το εξής: το γεγονός έλαβε χώρα στο ματς Ατρομήτου–Λάρισας και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτός είναι ο λόγος που το συζητάμε με τόση άνεση. Μπορεί κάποιος με το χέρι στην καρδιά να μου πει αν το γκολ αυτό το σημείωνε ο Λουτσιάνο σ' ένα ντέρμπι «αιωνίων», φορώντας την κόκκινη ή την πράσινη φανέλα, τι θα γινόταν σήμερα, ιδιαίτερα από τη μεριά των οπαδών της ομάδας του;

Θα τον αποθέωναν! Κι όποιος το αρνείται, ή πρόκειται για τον βασιλιά των υποκριτών ή δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Μεγάλο μάγκα θα τον αποκαλούσαν. Γάτο που διάβασε τη φάση και έπιασε στον ύπνο τους αντιπάλους. Να δείτε πόσοι θα ορκίζονταν ότι ο συμπαίκτης τους ακούμπησε την μπάλα. Δυστυχώς αυτοί δεν θα ήταν μόνο οι οπαδοί. Δηλαδή ο σκληρός πυρήνας μια κερκίδας, λες και υπάρχουν πλέον απλοί και αγνοί φίλαθλοι στα γήπεδα, αλλά και συνάδελφοί μου. Που θα μας έβαζαν να δούμε και να ξαναδούμε τη φάση, μήπως και έτσι διαπιστώσουμε με τη χιλιοστή ότι όντως ο συμπαίκτης του Λουτσιάνο ήρθε σε επαφή με την μπάλα.

Οπως η δημοκρατία, έτσι και η αθλητοπρέπεια ευδοκιμεί εκεί που πραγματικά την εκτιμούν. Εκεί που δεν την ερμηνεύουν κατά το δοκούν, αλλά την αποδέχονται ως απαράβατο ηθικό κανόνα. Οι ηθικοί κανόνες όμως με τη σειρά τους είναι αδύνατον να ευδοκιμήσουν στο έδαφος του τυφλού φανατισμού και του οπαδισμού. Ευδοκιμούν εκεί που συναντώνται, χωρίς συγκρούσεις, αξίες και αρχές.

Τι απ' όλα αυτά υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα ώστε να γίνει δεκτή η αθλητοπρέπεια. Και δεν μιλάμε τώρα για την τυπική τήρηση του όρου, όταν κάποιος αντίπαλος ποδοσφαιριστής, σφαδάζει στο έδαφος, γιατί σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, μπερδεύουμε τους όρους. Οταν ένας αθλητής βρίσκεται τραυματισμένος, δεν είναι τήρηση του φερ πλέι που επιβάλλει τη διακοπή του ματς, αλλά η στοιχειώδης ανθρωπιά και συναδελφικότητα. Είναι πολύ πιο σύνθετη η έννοια της αθλητοπρέπειας. Με ένα πλάγιο άουτ ή με επιστροφή της μπάλας στον αντίπαλο δεν καθαρίζουμε. Αυτά είναι τα στοιχειώδη. Επειδή όμως ανταποκρινόμαστε –πάλι καλά– στα στοιχεώδη, αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε καθ’ ολοκληρίαν την αθλητοπρέπεια.

V FOR VENIZELOS

Ευτυχώς που υπάρχουν bloger σαν τον Pitsiriko, γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν εσχάτως στο ΠΑΣΟΚ και παρουσιάζονται από συγκεκριμένα κανάλια σαν φυσιολογικά, θα μας δημιουργούσαν την αίσθηση ότι το πρόβλημα το έχουμε όλοι εμείς και όχι οι θιασιώτες της ερεβώδους εξουσίας.

«Σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας PLO, που διεξήχθη στα γραφεία του ΔΟΛ για λογαριασμό του Γιάννη Πρετεντέρη, το 99% των ερωτηθέντων εκτιμά πως το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Ευάγγελο Βενιζέλο θα είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, ενώ στην ερώτηση “ποιος είναι καταλληλότερος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μεταξύ του άβουλου και χαμένου σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις Γιώργου Μ. Παπανδρέου και του εκπληκτικού ηγέτη Ευάγγελου Βενιζέλου;”, προηγείται με 95% ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ακολουθεί με 2,5% η Εύα Καϊλή.

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν μαζευτεί στη Χαριλάου Τρικούπη και συνεδριάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γυρνάνε τσαντισμένοι από γραφείο σε γραφείο, βροντάνε τις πόρτες και βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τη φαεινή ιδέα να φτιάξει τα γραφεία του κόμματος στη Χαριλάου Τρικούπη και όχι στο Κεφαλάρι ή στην Εκάλη – με το δίκιο τους οι άνθρωποι, αφού τους έχουν φάει οι δρόμοι με τα πηγαινέλα από τα βόρεια προάστια. Το καλό είναι πως έχουν αδυνατίσει επειδή ανεβοκατεβαίνουν με τις σκάλες –όταν είναι ο Βενιζέλος ή ο Πάγκαλος στο κτίριο κολλάνε τα ασανσέρ και δεν μπορεί να μετακινηθεί άνθρωπος. Η πρώτη κίνηση του νέου προέδρου θα πρέπει να είναι η μεταφορά των γραφείων του κόμματος στο Ψυχικό. Είναι που είναι δύο μέτρα το πεζοδρόμιο της Χαριλάου Τρικούπη, μαζεύονται απ' έξω όλοι οι βλαμμένοι οπαδοί και τα τηλεοπτικά συνεργεία και γίνεται της κακομοίρας. Τις προάλλες έφυγε ένας καφές από έναν ζαβό πάνω στο κοστούμι του κ. Βενιζέλου και αυτός αντέδρασε λες και επρόκειτο για απόπειρα δολοφονίας. Αν μέσα στο μπούγιο και στο στριμωξίδι φύγει καμιά τυρόπιτα από κάναν κάμεραμαν και πέσει πάνω στην μπάκα του κ. Βενιζέλου, αυτός θα σωριαστεί στο πεζοδρόμιο και θα ζητάει ασθενοφόρο –με γερανό θα τον πάρουν από τη Χαριλάου Τρικούπη. Κάθε φορά που κλείνεται στο ασανσέρ, δεν του περνάει από το μυαλό πως είναι τέσσερα άτομα σε συσκευασία ενός και κλατάρει ο ανελκυστήρας, παρά πιστεύει πως είναι σατανικό σχέδιο του Παπανδρέου για να του κόψει τον δρόμο προς τη δόξα. Είναι ίδιον όσων κάνουν ίντριγκες να πιστεύουν πως όλοι συνωμοτούν εναντίον τους».

Για ένα πουκάμισο αδειανό....

Στο εργαστήριο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου οι αναλύσεις αφορούν όλους αυτούς που ακόμα θέλουν να κοιτούν την αλήθεια κατάματα. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος της LIFO.

«Οσο κοντοζυγώνει ένα κόμμα στην εξουσία τόσο μολύνεται, τόσο μολύνει. Ιδίως σε αυτήν τη χώρα που δεν έχει δομές κοινωνικές, ιστό που να συγκρατεί τα ένστικτα σε ένα λογαριασμό –χώρα που πέρασε από το φιλότιμο της γειτονιάς, σούμπιτη, στον κυνικό μαρασμό της Δύσης. (Ο κόσμος ψήφισε Αριστερά απλώς και μόνο επειδή σαφώς δεν πρόκειται να λερωθεί από την πραγματικότητα της εξουσίας. Προτιμά τις έντιμες θεωρίες της από την πρακτική αισχρότητα των ανθρώπων που τον κυβερνούν.)

Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι επανεξελέγησαν! Και στο ΠΑΣΟΚ ένας άνθρωπος που όντως γυαλίζει το μάτι του, ρήτωρ και άχρωμος μαζί, αυτοαναγορεύεται επόμενος ηγέτης της παράταξης με τους χυμένους φραπέδες πάνω του και ένα ακαθόριστο πλήθος φαιού ρουχισμού να τον χειροκροτεί στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη, που μοιάζει με δεσμωτήριο. Στα λόγια του, που έχουν τη δικανική αιχμηρότητα του ξίφους (καλύτερα: του σουγιά), διακρίνεις μια ετοιμότητα που όμως δεν οδηγεί πουθενά, μια εξυπνάδα που κυνηγάει την ουρά της – κυρίως όμως διακρίνεις έναν εγωισμό απύθμενο, επικίνδυνο, που προκαλεί τρικυμίες στο φλιτζάνι.

Μόνο μια φράση: "Θέλω την εξουσία". Ούτε μια δικαιολογία γιατί τη θέλει, ούτε μια πρόταση τροχιοδεικτική, ούτε μια ιδέα, ούτε μια διαφυγή από αυτό το νοσηρό κλίμα. Μόνο μια φράση λάμπει ελεεινά μέσα στο θυελλώδες, ατσούμπαλο γκεστάλτ του: "Θέλω την εξουσία, και μπορώ να τη θέλω επειδή τη διεκδικώ". Είναι ικανός πολιτικός, πέρα απ’ τα παχιά λόγια; Αφησε έργο καλό ως υπουργός Πολιτισμού; Κανείς δεν αναλογίζεται. Βλέπει μόνο έναν κάθιδρο, εξαγριωμένο και αμετροεπή άνθρωπο, με τα πουκάμισα έξω, να διαγκωνίζεται στα πεζοδρόμια για να αποσπάσει το τσίγκινο στέμμα που οι συγκλητικοί πετάνε ο ένας στον άλλο καγχάζοντας».