Δολοφονούν ποδοσφαιριστές!(Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οταν κάποιοι αθλητές χάνουν τη ζωή τους από «άγνωστες αιτίες» δεν πληγώνεται το άθλημα, αλλά κάτισημαντικότερο. Ο άνθρωπος!

Συγκλονιστικό και αρκούντως αποκαλυπτικό το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στη χθεσινή «SportDay», που ήταν βασισμένο στην επίσημη καταγγελία της ισπανικής εφημερίδας «Publico», σύμφωνα με την οποία ο Πουέρτα, ποδοσφαιριστής της Σεβίλλης, δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή, αλλά από εμβολικό επεισόδιο που προκλήθηκε από εξωγενή αίτια. Ο φάκελος της νεκροτομής επιβεβαιώνει πως δεν υπήρχε βλάβη στην καρδιά, όπως βιάστηκαν να διαγνώσουν, αλλά ο θάνατος προκλήθηκε από άλλη αιτία, που οδήγησε σε εγκεφαλική εμβολή.
Ποια ήταν, λοιπόν, αυτή η ένοχη άλλη αιτία; Οι φήμες, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, οργιάζουν. Δεν είναι, εξάλλου, το πρώτο δραματικό περιστατικό που λαμβάνει χώρα σε αγωνιστικό χώρο. Αντίθετα, έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα τραγικών περιστατικών που χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν, με αποτέλεσμα να ενισχύουν τη λαϊκή παραφιλολογία και κινδυνολογία. Εδώ υπάρχει μια διαφορά που καλό είναι να την επισημάνουμε. Οταν στον αθλητισμό συντελείται μια αξιόποινη πράξη (δωροδοκία, στήσιμο παιχνιδιού), τότε από αυτή τη διαδικασία πληγωμένο βγαίνει το άθλημα. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, ανάλογα με το πού λαμβάνει χώρα το αμαρτωλό γεγονός. Οταν, όμως, αθλητές χάνουν τη ζωή τους από «άγνωστες αιτίες» ή ύποπτες ή ακόμα, αν θέλετε, από ανεξακρίβωτες αιτίες εντός αγωνιστικών χώρων, τότε είναι το λιγότερο ανοησία να περιοριζόμαστε στο άθλημα αυτό καθαυτό. Αυτό που πληγώνεται, λοιπόν, δεν είναι το άθλημα, αλλά κάτι σημαντικότερο. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, διότι στα αθλήματα δεν συμμετέχουν μηχανές, αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά, των οποίων οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Και αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν βαθιά και να το προστατέψουν πλέον θεσμικά όλοι. Δεν χωρούν σε αυτή την περίπτωση «ναι μεν αλλά» και συμψηφισμοί, κυρίως, οικονομικής φύσεως. Δεν μπορείς να παίζεις με τις ζωές των αθλητών. Μιλάμε για έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου.
Δυστυχώς, έπειτα από χρόνια δικαιώνεται ο Σέρτζιο Κρανιότι, πρόεδρος της Λάτσιο μέχρι το 2003, που στην κόντρα του με την ΟΥΕΦΑ για τη θέσπιση το ομίλων στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης δήλωνε κυνικά πως οι ανταγωνιστικοί σύλλογοι οδηγούνται πλέον στο φαρμάκωμα των αθλητών τους, μια και αποκλείεται να ανταποκριθούν με άλλα θεμιτά μέσα. Οταν μια ομάδα δαπανά εκατομμύρια για να εντάξει στο δυναμικό της έναν ποδοσφαιριστή, κινδυνεύει την επένδυση αυτή να μην καταφέρει ποτέ της να την αποσβέσει σε βάθος χρόνου. Λογικό είναι, λοιπόν, αυτός ο παίκτης να τραυματιστεί εξαιτίας των πολλών και επίπονων υποχρεώσεών του, οπότε εξίσου λογικό είναι να φροντίσουν και οι διοικούντες με τη σειρά τους να τον μετατρέψουν σε Σούπερμαν, μήπως και έτσι καταφέρουν και αποκομίσουν το ανάλογο κέρδος.
Το οικονομικό ή το εμπορικό κομμάτι του ποδοσφαίρου –νευραλγικό για την ανάπτυξη του αθλήματος– θα πρέπει να συμβαδίζει με το αγωνιστικό. Αυτή είναι η χρυσή τομή. Αν σε όλη αυτή την ιστορία υπερισχύσει το χρήμα ως πρωτεύων παράγων, τότε καλό και τίμιο είναι να αντικαταστήσουμε τους αθλητές με ανθρωποειδή, διότι η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να είναι αυτή στην οποία άγνωστες ή ανεξακρίβωτες αιτίες θανάτου θα καταλήξουν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μια τραγικής καθημερινότητας, με πρωταγωνιστές αναλώσιμους ποδοσφαιριστές. Φρικιαστικό, αλλά δεν μοιάζει μακρινό με τα μυαλά κάποιων...