Free Romero (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Το βιβλίο «Ανήσυχοι Νεκροί» (Κι ό,τι λείπει, λείπει) που συνέγραψαν με ένα μαγικό τρόπο ο εξεγερμένος υποδιοικητής των Ζαπατίστας, Μάρκος, και ο Πάκο Ιγνάσιο Ταΐμπο ξεκινάει με την εξής φράση: «Οταν κάτι καθυστερήσει πάνω από έξι μήνες ή εγκυμοσύνη είναι ή δουλειά που δεν αξίζει τον κόπο». Και δεν έχουν άδικο. Στη βράση κολλάει το σίδερο ή αν προτιμάτε στη βράση κολλάει η δράση. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ο χρόνος καθυστέρησε να δικαιώσει τους θνητούς υπηκόους στο βασίλειό του, αποκαθιστώντας έτσι αδικίες του παρελθόντος.

Το σκεφτόμουν βλέποντας το ματς του Παναθηναϊκού με τον Εργοτέλη στο Ηράκλειο. Ο Ρομέρο σκοράρει δυο φορές και μάλιστα με τρόπο που ταιριάζει σε στράικερ-πρωταγωνιστή. Με τρόπο που ταιριάζει σε άνθρωπο που ξέρει καλά αυτή τη δουλειά, που έχει επαφή με τα δίχτυα. Ο Ρομέρο που αμφισβητήθηκε έντονα, που δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, που δεν ήταν ο παίκτης που περίμεναν στον Παναθηναϊκό να κάνει τη διαφορά. Μόνο που κανείς δεν μας είπε με σαφήνεια για ποια διαφορά μιλάμε και τι πραγματικά θέλουν από τον ποδοσφαιριστή.

Η πρώτη μου παράσταση από τον Ρομέρο ήταν πέρυσι σε ένα φιλικό καλοκαιρινό ματς με αντίπαλο τον Ατρόμητο. Τότε στον πάγκο του Παναθηναϊκού καθόταν ο Μπάκε. Η επιδεξιότητα με την οποία τρύπωνε εκείνη τη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού, ομολογουμένως ακατάλληλη για ποδόσφαιρο, στην αντίπαλη περιοχή, οι θέσεις που έπαιρνε στα αντίπαλα καρέ, αλλά κυρίως ο τρόπος που σκόραρε με έκαναν να πιστέψω ότι πρόκειται για έναν έξυπνο επιθετικό, ο οποίος και μπάλα ξέρει και επαφή με τα δίχτυα έχει. Με μια απλή βασική προϋπόθεση. Να βρίσκεται σε θέση βολής. Από τότε δεν τον ξαναείδα τόσο κοντά στα αντίπαλα καρέ. Ο Μπάκε, για δικούς του λόγους, τον... απομάκρυνε, γεγονός που μάλλον ενέκρινε αργότερα ο Μουνιόθ, φυλακίζοντάς τον σε ένα 4-4-2, χωρίς δυνατότητα να πλησιάζει μπροστά. Μοναδική αρμοδιότητά του να μαρκάρει, να μην αφήνει διαδρόμους και αντίπαλους παίκτες να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στην πλευρά του. Συνεπώς ελευθερία κινήσεων μηδενική. Ευτυχώς ο Πεσέιρο το «ζήτημα Ρομέρο» το είδε από διαφορετική οπτική. Δικαιώθηκε. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δεν είναι για να ασφυκτιά. Οταν του δώσεις τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα πίσω από τις επιθετικές αιχμές, θα αποδώσει. Και τότε ίσως κάποιοι διαπιστώσουν αν κάνει ή όχι τη διαφορά για την οποία τον απέκτησαν. Είναι εγκληματικό να μην εκμεταλλεύεσαι την ικανότητα ή το ταλέντο κάποιων ποδοσφαιριστών. Και ο Ρομέρο έχει ικανότητα στο σκοράρισμα. Είναι ο μόνος που μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό κάποια απογεύματα ή βράδια, που οι δύο κατ' επιλογήν επιθετικοί της ομάδας θα βρεθούν εγκλωβισμένοι ή θα έχουν κακή απόδοση. Κι αυτή την πολυτέλεια ο Πεσέιρο ευτυχώς την εκμεταλλεύτηκε με τον πιο έξυπνο τρόπο.

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

Πέρυσι τόλμησε να ανεβάσει το αριστούργημα του Βιμ Βέντερς «Τα φτερά του έρωτα». Μια παράσταση πρωτοποριακή, που εξελίχθηκε υπό μορφή θεατρικού δρώμενου, μέσα σε ένα λεωφορείο, το οποίο περιφερόταν μαζί με τους θεατές στην πόλη της Αθήνας. Φέτος το σκηνικό στήθηκε στους χώρους του Μουσείου Μπενάκη, όπου οι θεατές εισάγονται σχεδόν μυσταγωγικά στις διαδρομές που ακολουθούν οι ζωγράφοι Φρενχόφερ (Κλέωνας Γρηγοριάδης), Πόρμπις (Ρόζα Προδρόμου) και Νικολά Πουσέν (Μάκης Μπενάκης) επιχειρώντας να βρουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Ποια είναι η σχέση της τέχνης με τον άνθρωπο και τον έρωτα; Τι επιδιώκουν οι καλλιτέχνες; Και το κυριότερο: Αξίζει να θυσιάσουμε την αγάπη για την τέχνη;

Ο μόλις 23 χρόνων σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης, που δεν είναι ακόμα γνωστός στο ευρύ κοινό, αφού είχε την ατυχία να μην περάσει από την τηλεοπτική σχολή τέχνης «Ελλάδα έχεις Ταλέντο», σε μία ασυνήθιστη παράσταση ανεβάζει το δραματοποιημένο μυθιστόρημα «Αγνωστο αριστούργημα» του Ονόρε ντε Μπαλζάκ που γράφτηκε το 1831, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη. Μέσα από μια παράσταση που διαρκεί 65 λεπτά, οι τρεις ζωγράφοι ξεναγούν και ξεναγούνται στους χώρους του Μουσείου Μπενάκη προσπαθώντας συγχρόνως να τιθασεύσουν τα πάθη και τις υπαρξιακές αγωνίες τους, χωρίς τα οποία θα ήταν αδύνατον να δημιουργήσουν. Ολα αυτά τυλιγμένα σε ένα σύννεφο από μουσικές των Portishead, των Tindersticks, του Λου Ριντ, της Εντιθ Πιάφ.

«Εμπιστεύτηκα τα πολύ αγνά μάτια του. Επιπλέον, είναι ωραίο να περιστοιχίζεσαι από νέους ανθρώπους. Είμαι 42 χρόνων και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η γενιά αυτών των παιδιών δεν είναι καθόλου κομπλεξική σε αντίθεση με τη δική μου». Λόγια του πρωταγωνιστή Κλέωνα Γρηγοριάδη. Οταν ανακαλύπτεις την ποιότητα στους νέους, τότε ανακαλύπτεις και τις ήττες σου. Η παράσταση θα διαρκέσει μέχρι τις 30/9, στο Μουσείο Μπενάκη, Κουμπάρη 1 και Βασ. Σοφίας, κάθε μέρα εκτός Πέμπτης και Σαββάτου. Ωρες έναρξης: 20:00 και 21:30. Την ώρα που ξιφουλκούν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.

Οι καλύτεροι όλων;

«Αυτός ο νεοπατριωτισμός που εσχάτως έχει εγκατασταθεί επάνω από τη χώρα, βαρύς σαν μάρμαρο ταφόπλακας, με πειράζει στα νεύρα, με τρομάζει, μου κόβει τον αέρα. Αναφέρομαι στον νεοπατριωτισμό που ξεπήδησε μέσα από τις φλόγες της Ηλείας και της Εύβοιας, και τον οποίο πολλάκις περιέφερε στους προεκλογικούς λόγους του (και) ο Κώστας Καραμανλής. Λέγοντας πόσο περήφανος αισθάνεται που οι Ελληνες βοήθησαν τους καιγόμενους Ελληνες, κάνοντας λόγο για το μεγαλείο της ψυχής, για τη μεγαλοσύνη του απλού πολίτη, για την εντυπωσιακή συμπαράστασή του στον πονεμένο συνάνθρωπο… Τα ίδια άκουσα και από άλλους πολιτικούς, αλλά και δημοσιογράφους, ηθοποιούς, τραγουδιστές κ.ά. το βράδυ του τηλεμαραθώνιου για τα θύματα των πυρκαγιών.

Τα ακούω ακόμα όποτε η κουβέντα επιστρέφει στην καταστροφή. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοούν. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να καταλάβω, να εξηγήσω την έκπληξή τους μπροστά στη μεγάλη ανταπόκριση που είχε η έκκληση για βοήθεια. Περίμεναν, δηλαδή, ότι δεν θα συνδράμαμε τους διπλανούς μας;

Οτι θα τους κλείναμε κατάμουτρα τις πόρτες των δικών μας, άθικτων από τις φλόγες, σπιτιών; Υπάρχει άνθρωπος που θα επεφύλασσε τέτοια συμπεριφορά όχι στους συντοπίτες του, αλλά ακόμα και στους ξένους που θα κατέρρεαν ανήμποροι μπροστά στην πόρτα του; Κανένας. Οπότε, προς τι όλο αυτό το πανηγύρι με τις εθνικιστικές κορόνες που ξέσπασε όταν οι ξεχωριστοί (;) Ελληνες έσπευσαν να συνδράμουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τους πυρόπληκτους;

Ναι, υπήρξαμε για άλλη μια φορά ανθρώπινοι, ευγενικοί και στοργικοί, όχι όμως πιο ξεχωριστοί από όλους τους άλλους λαούς αυτού του κόσμου, οι οποίοι θα έκαναν το ίδιο πράγμα. Αυτό βεβαίως δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα και την απόλαυση να ακούσουμε ένα "μπράβο", αλλά δεν μπορεί και να κατοχυρώνεται ως εθνική… ευρεσιτεχνία. Δεν είναι ελληνικό προνόμιο η φιλανθρωπία».

Ο Κοσμάς Βίδος από τη στήλη του «Τριτοκοσμικά» στο «BΗΜagazino» ξεσκεπάζει τον νεοπατρωτισμό και τις συν αυτώ ευρεσιτεχνίες...