Νίκη με απορίες για τον Παναθηναϊκό (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Παναθηναϊκός άξιζε να πάρει το «διπλό» στο παιχνίδι με την Αρτμέντια, μια και η ομάδα από τη Σλοβακία δεν ήταν κάτι το αξιόλογο. Για να καταλάβετε τη διαφορά, η γηπεδούχος κέρδισε το πρώτο κόρνερ στο 85' του αγώνα. Εάν δείτε και τον πίνακα που απεικονίζει τις τελικές προσπάθειες των δύο ομάδων, θα διαπιστώσετε ότι τα ποσοστά του Παναθηναϊκού έβγαζαν... αυτοδύναμη κυβέρνηση. Είναι από τις στιγμές που τα νούμερα λένε την αλήθεια.

Ομως, ακόμα και σε μια τέτοια νίκη, που ουσιαστικά εξασφαλίζει την πρόκριση του Παναθηναϊκού στην επόμενη φάση των ομίλων, οι «πράσινοι» με την απόδοσή τους προβλημάτισαν. Κι αυτό γιατί, ενώ η ομάδα δείχνει να έχει ρυθμό, με έναν παράξενο τρόπο συγχρόνως δείχνει σφιγμένη και εν τέλει αναποτελεσματική. Παίκτες κινούνται, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, η μπάλα πηγαίνει μπροστά, δεν πάει ψηλά, κάτι που θα ενοχλούσε αφάνταστα τον Πεσέιρο, αλλά το χρώμα και η προσωπικότητα από αυτή την ομάδα ακόμα φαίνεται ότι λείπουν.

Οταν ο Παναθηναϊκός αποφασίζει να παίξει γρήγορα, όπως στο δεύτερο ημίχρονο χθες, μοιάζει να λειτουργεί, αν και οι γραμμές του δεν δείχνουν να έχουν μεταξύ τους την απαραίτητη συνοχή. Για να παίξει όμως γρήγορα ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βελτιώσει, πρώτον, τα άκρα του, στα οποία χθες μόνο ο Δημούτσος μπορούσε να παίξει γρήγορα, και, δεύτερον, τη γρήγορη πάσα από το κέντρο μπροστά. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει ο Καραγκούνης στον διπλό ρόλο επιτελικού και ανασταλτικού –φαντάζομαι θα τον υποδύεται μέχρι να επιστρέψουν Ιβανσιτς ή Γκονζάλες– να γίνει πιο απλός και πιο αποτελεσματικός.

Αν συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι ο Πίρλο, τότε, πολύ λογικά, η ανάπτυξη του παιχνιδιού θα καθυστερεί για τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να κάνει πολλά ο Καραγκούνης. Πολύ περισσότερα και ουσιαστικότερα από τα παραπάνω που επιχειρεί να κάνει και που τελικά αποδεικνύονται λίγα. Το άλλο που θα πρέπει να προβληματίσει το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού είναι το «χάσιμο» που δείχνει η ομάδα στις στημένες φάσεις και η ανικανότητα να συγκροτηθεί η άμυνα όταν δέχεται την κόντρα.

Αυτή την ολιγωρία και δυσλειτουργία πλήρωσε και στο πρώτο και μοναδικό γκολ που δέχτηκε. Ευτυχώς που δεν τις πλήρωσε ακριβά. Καλύτερος παίκτης για τους «πράσινους» ο Βραζιλιάνος Μάτος, ο οποίος δίδαξε πώς παίζουν τα χαφ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κόβουν, μοιράζουν, πάνε την μπάλα μπροστά, χωρίς πολλά πολλά, έχοντας πάντα το κεφάλι ψηλά και διαβάζοντας τις φάσεις. Ο δεύτερος καλύτερος είναι σίγουρα ένας πιτσιρικάς, που αν του έλεγαν πέρυσι ότι σ' ένα χρόνο θα έπαιζε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ή θα χαμογελούσε ή, αν δεν είχε όρεξη γι’ αστεία, μπορεί και να παρεξηγιόταν.

Μιλάμε για τον Δημούτσο. Ομως ακριβώς η απόδοση αυτών των δύο παικτών είναι που γεννά το μεγάλο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού να διακρίνεται ένας πιτσιρικάς που πέρυσι έπαιζε Δ' Εθνική κι ένας άλλος που έπαιζε στην άλλη μεριά του πλανήτη και να υστερούν, απέναντι σε μια τόσο μέτρια ομάδα, άλλοι που έχουν να επιδείξουν πολλές συμμετοχές και εμπειρίες στα ευρωπαϊκά γήπεδα;