Ημασταν και άτυχοι… Για να μη λένε κάποιοι ότι συνέχεια τραβάμε από το 17 και μας βγαίνει το χαρτί! Οχι; Αν τα δοκάρια δεν σταματούσαν τις «φωτοβολίδες» του Λυμπερόπουλου, τώρα θα μιλούσαμε για θρίαμβο και για ένα σκορ που θα πλησίαζε τα ποσοστά του δικομματισμού. Και μην πει κανείς πονηρός ότι και οι Νορβηγοί είχαν δοκάρια. Δεδομένο: όποιος αγωνίζεται με την Εθνική μας έχει και δοκάρια και χαμένες ευκαιρίες. Αλλά όπως στις μεταμοσχεύσεις μαλλιών, έτσι και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αυτό που μετράει είναι το… αποτέλεσμα.
Αυτή τη φορά όμως αποδώσαμε και όμορφο ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι βλεπόταν ευχάριστα. Σε σχέση πάντα με τα προηγούμενα, που αν τα συνόδευες με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ο Μορφέας σε έπαιρνε μαζί του πριν συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο.
Και διακύμανση στο σκορ είχε το ματσάκι και ρυθμό και πάθος και χαμένες ευκαιρίες και αγωνία μέχρι τέλους. Η αλήθεια είναι πως όταν δεχθήκαμε την ισοφάριση περίμενα οπισθοχώρηση, ταμπούρι, φωτογραφία στην πόρτα του Οδυσσέα Ανδρούτσου και όλοι από πίσω βοηθάτε να μην μπουκάρουν οι οχτροί.
Αλλά αντιδράσαμε σαν ομάδα κύρους, σαν ομάδα με προσωπικότητα, και αυτό, ειλικρινά, με γεμίζει αισιοδοξία για τη συνέχεια. Αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα την κατάσταση, περάσαμε μπροστά, καταφέραμε να τους κάνουμε τη ζημιά για δεύτερη φορά μέσα σε 45 λεπτά, γεγονός που μαρτυρά ότι αυτή η Εθνική έχει τα φόντα να παίξει ποδόσφαιρο ανοιχτό και όχι μόνο κλεφτοπόλεμο.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις την Εθνική να αγωνίζεται σαν ίσος προς ίσο, να προσπαθεί να επιβάλλει τον ποδοσφαιρικό χαρακτήρα της στο γήπεδο, να μη συμπεριφέρεται δηλαδή σαν τον κλέφτη που ήρθε να βουτήξει κάτι και μετά το βάζει στα πόδια. Τα λέω αυτά γιατί το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην κορυφή με 18 βαθμούς σε 8 αγώνες, σημαίνει ρεαλιστικά ότι τα αποτελέσματα ήταν αυτά που επιθυμούσαμε. Το πρόβλημα όμως ήταν η μέτρια αγωνιστική απόδοση της ομάδας. Δεν θέλει θάρρος για να πεις ότι στα περισσότερα ματς η Εθνική κούραζε μάτια και μυαλό. Ο αυτοσκοπός είχε ξεπεράσει το μέτρο, το θέαμα κατέληγε βαρετό. Τώρα, 120 μέτρα πριν από το τέλος, που, όπως όλα δείχνουν, θα μας βρει με τα κοστούμια έτοιμους για Ελβετία-Αυστρία, η Εθνική οφείλει να παίξει ποδόσφαιρο ανάλογο των δυνατοτήτων της, αποβάλλοντας την τυφλή προσήλωσή της σε συστήματα και τακτικές. Εκτός του ότι μπορεί, το χρωστάει σε όλους αυτούς που την πίστεψαν.
Πέρα απ' τα κόμματα, υπάρχει ο απέραντος κόσμος
«Δεν κάνω το λιοντάρι, αλλά το γεγονός ότι το προεκλογικό τεύχος της "LIFO" δεν έχει πληρωμένες συνεντεύξεις υποψηφίων –όπως πολλοί άλλοι κάνουν- με κάνει να πιστεύω ότι δημοσιογραφικώς κάτι κάνουμε.
Πολλοί έχουν πει ότι στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου πάει μόνο ο παπάς, αλλά μετά πεθαίνουν και πίσω από το μεγαλυμένο πτώμα τους σέρνεται (βλαστημώντας) ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι εύκολο να μαστιγώνεις την εξουσία, όταν μετά υπογράφεις ντιλάκια με την ουρά του μαστιγίου σου. Το θέαμα είναι γνωστό: Οι εκδότες και οι πολιτικοί συμφύρονται στην ίδια λάσπη συμφερόντων και τελικά μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Εξαιρέσεις υπάρχουν –θα χρειαζόταν να κόψω μερικά δάχτυλα από το ένα χέρι μου για να τις απαριθμήσω.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ψωμίζεται κανείς -δεν υπάρχει μόνο το σούρσιμο ούτε μόνο το κατοστάρι. Υπάρχει και το βάδην. Βαδίζουμε σε αυτή τη ζωή, ίσως και λίγο πιο ανέμελα απ' όσο μας επιτρέπει ο χρόνος -αλλά βαδίζουμε. Για να βλέπουμε τις εικόνες και να ακούμε τους ήχους. Μέσα από το απέραντο κωλοχανείο, πάντα, τη μαγική στιγμή, όμορφα πρόσωπα αναφύονται, συγγενικά –και μας ανοίγουν δρόμο. Με κοφτερό πνεύμα και ακεραιότητα στις συναλλαγές τους. Αυτά τα υγιή πρόσωπα συνθέτουν το αόρατο, άστεγο κόμμα, το δίχως όνομα, που μας κάνει κι αντέχουμε μέσα σε τόση αδικία, στρεψοδικία και διαβολή.
Αλλο όμως, ήθελα να πω. Οταν γενικευμένα, σχεδόν, ολόκληρος ο εκδοτικός κόσμος παίζει ανέντιμα και άγαρμπα το παιχνίδι των κομμάτων, αυτές τις μέρες τις προεκλογικές δεν θέλω να ακούσω ή να διαβάσω τίποτα –πέραν από τη γλώσσα των σωμάτων, που είναι κατά κανόνα βαρβαρική». Η μοναξιά της «παρέας» ή αν προτιμάτε του «συναφιού» από την πένα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο «LIFO».
Η πόλη των βιωμάτων
«Θεωρώ τη Θεσσαλονίκη -έγραψε ο Ν. Γ. Πεντζίκης πριν από μισό αιώνα- πραγματικό πανεπιστήμιο. Πιστεύω πως καμιά πόλη στον κόσμο δεν είναι δυνατό να διδάξει όσα αυτή. Στην πόλη αυτή, όπου ζεις και αναλώνεσαι εδώ και 63 χρόνια ως ελεύθερος πολιορκημένος, εξακολουθείς ως επίμονος κηπουρός να ανιχνεύεις, να διασώζεις, να αφηγείσαι και να αναδεικνύεις έτσι το σημαντικό ιστορικό της υπόβαθρο.
Κι αν ρωτηθείς πού βρήκες δεκανίκι, πώς λογαριάζεις να βρεις την άκρη δηλαδή, αποκρίνεσαι παραπέμποντας στον Διονύση Σαββόπουλο: Γεννήθηκα στη Σαλονίκη και ξέρω απ' έξω τη διαδρομή. Είναι η διαδρομή που σε οδηγεί.
Στην πόλη των βιωμάτων: ξεκινούν από τον χαμένο παράδεισο της παιδικής ηλικίας και της πολιτείας σου και φτάνουν στη σημερινή μεταλλαγμένη και χαμηλοτάβανη Θεσσαλονίκη.
Στην πόλη που αναδύεται από τα βιβλία των ιστοριογράφων της και από τα έξοχα κείμενα του Τηλ. Αλαβέρα, του Β. Βασιλικού, του Γ. Βαφόπουλου, του Γιάννη Ιωάννου, του Ν. Μπακόλα, του Ν. Γ. Πεντζίκη, του Ντ. Χριστιανόπουλου κ.ά.
Στην πόλη που η ιστορική–πολιτισμική ταυτότητά της, όπως προσδιορίστηκε από Εβραίους, μουσουλμάνους, αυτόχθονες Ελληνες, πρόσφυγες αφανίστηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, την ανταλλαγή πληθυσμών, την εξόντωση 50.000 Εβραίων στο ολοκαύτωμα, τον Μέγα Εργολάβο και τη μεταπολεμική αντιπαροχή.
Στην πόλη που ζητεί να αυτοπροσδιοριστεί με πρωτοπόρους τους νέους ανθρώπους της, που έχουν ήδη διακριθεί στο ιστορικό πανεπιστήμιό της, στην πνευματική, οικονομική και καλλιτεχνική ζωή».
Αρθρο του καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας στο τμήμα της Νομικής του ΑΠΘ, κ. Αναστασιάδη, που δημοσιεύτηκε στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής». Επιτέλους, κάποιος που μιλάει τρυφερά και συμπονετικά για τη χαμηλοτάβανη πόλη, επίτευγμα των «νάνων» που την κουμαντάρουν και δεν αναφέρεται στα στερεότυπα περί ερωτικής πόλης με το σπέρμα να τρέχει από τα λούκια αφειδώς!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
